Dat is nu al een paar jaar dat ILA over de planken van onze vaderlandse podia raast, en het resultaat is steevast hetzelfde: een spoor van verbrand rubber, de geur van verschroeid haar. Ook in De Roma hing het viertal kort in de bochten, om na afloop enkel open monden achter te laten.
Het is geen overwinningsrondje. Daarvoor is deze foyer te klein, had ILA in de grote zaal moeten staan. Maar dat krijg je als je jezelf een najaar lang over heel Vlaanderen uitspreidt, dan ga je voor kleine clubs – overal. En dat is oké. Afgaand op het laatste optreden van deze tour was het ondanks alles toch een triomftocht: dit was indrukwekkend.
De controle alleen al. Wie aan ILA denkt, heeft vooral die woeste momenten in gedachten. Doorbraaksingle “Leave Me Dry”, omzeggens; riffs die kolken, woeste golven die over je heen kletsen; buiten storm Darragh, binnen ook onweerswolken: dat gevoel. Het punt is dat deze groep die spaarzaam lost. Ze begint waar zo’n weerfenomeen ook wordt geboren.
In stilte, en met vervolgens woelige drums van Cas Kinnaer, waarover Ilayda Cicek – zij die de band haar naam gaf – begint te prevelen: “All the glory”. Het gaat als vanzelf over in het al even moeizame, resoluut tastende “In Vain”. Dit is aan postrock grenzende sfeerschepping. Ingehouden wordt gezocht, gemijmerd, slechts met voorzichtigheid een aangeslagen akkoord gelost. Er is tijd nodig. Loslaten moet, maar pas als de spanning genoeg is opgebouwd.
Drie nummers ver in de set mag dat toch een eerste keer. “Sun” is zoals altijd hongerig liefhebben. “IloveyouIloveyouIloveyou”, brult ze, en er staan echt geen pauzes tussen die woorden; de nood is hoog. In “Eternity” schuift ze een Midden-Oosters tintje in haar zanglijn. Geen half uur later, wanneer ze in het Nederlands Gorky’s “Hollywood” heeft gecoverd zonder de vinnigheid van het origineel, kondigt ze “Ben Anlamam” aan als een nummer in het Turks “om jullie helemaal in de war te brengen”. Het definieert ILA niet, maar het zijn interessante inkleuringen die haar classic nineties-rock eigenheid geven.
Tot dat meer wordt dan die verre hint van mogelijkheid, staat deze groep al ver genoeg. Het kortaangebonden “Live To Love” sluit Cicek af met een bruut “Love meee!” en daar heb je niet van terug. “Do It All Again” heeft een nijdigheid die van vastbesloten een werkwoord maakt, in “Home” noteer je alleen maar “Die stem. Die Stem. Die STEM!!!!” Omdat er niet genoeg accolades zijn voor dat geluid, die passie.
ILA is af. Het enige bezwaar dat je tegen dit optreden – in een inkomhal, niets meer – kunt inbrengen is dat het zo hard de perfectie benadert dat het ietwat klinisch wordt. Maar de foyer van De Roma is geen vuil punkhol, de ambities van deze band liggen sowieso verder. En dat is niet meer dan terecht.
Dit is een exportproduct: naar het buitenland hiermee, en dat ze niet terugkomen voor ons BBP weer met wat punten gestegen is.
