Neen Uberto Pasolini – regisseur van Nowhere Special – is geen verre familie van de grote Italiaanse cineast Pier Paolo Pasolini, maar opvallend genoeg wel van een andere cinematografische Italiaanse ‘maestro’: hij is de neef van Luchino Visconti, de man achter Il Gattopardo, Senso, The Damned en talrijke andere meesterwerken. Dat is een behoorlijke adelbrief die niet noodzakelijk wil zeggen dat Pasolini zelf daarom een begenadigd filmmaker is. Hij was bijzonder succesvol als producent van The Full Monty, maar achter de camera leverde hij enkel twee bescheiden en onopvallende proeves af. Nowhere Special is niet de film die daar snel verandering zal in brengen.
Dit is een typische Europese co-productie gedraaid met geld uit verschillende landen: het Verenigd Koninkrijk, Italië, maar ook Roemenië, wat meteen de aanwezigheid verklaart van de grootste troef van de film, fotografieleider Marius Panduru die vooral bekend is van zijn samenwerkingen met Radu Jude (Bad Luck Banging or Loony Porn, I Do Not Care if We Go Down in History as Barbarians).
Het moet gezegd dat Panduru hier zeker niet zijn meest geïnspireerde werk neerzet en hij wordt niet geholpen daar het vrij makke dramatische scenario van de hand van Pasolini zelf. Dat verhaalt hoe John, een glazenwasser van eenvoudige komaf (James Norton als een personage dat zo uit The Full Monty had kunnen komen) probeert een nieuw gezin te zoeken voor zijn zoontje dat hij alleen opvoedt, omdat John weet dat hij op zijn vierendertigste zelf maar een paar maanden meer te leven heeft omwille van een niet nader benoemde kanker. De film spitst zich vooral toe op het feit dat de man zijn zoontje niet op de hoogte wil brengen van zijn ziekte en dus voortdurend met het kind ‘nieuwe vrienden’ opzoekt in een poging bij een gepaste familie uit te komen.
Die insteek is niet helemaal zonder verdienste en toont een kalme, afstandelijke observatie van de relatie tussen vader en kind, maar anderzijds zijn er ook beschamend nadrukkelijke emo-momenten zoals de stervende ouder die aan zijn kind uitlegt waarom een dode kever niet langer beweegt. Dat is een beetje het euvel dat Nowhere Special helemaal tekent: elk goed uitgewerkt idee – verhalend of visueel – moet blijkbaar ook eens met veel nadruk worden overgedaan. Zo geven de beelden van de verschillende plaatsen waar Michael ramen poetst een subtiele woordeloze kijk in andere levens en sociale klassen, maar mochten we dat niet goed begrijpen, moet er helaas ook een duidelijke confrontatie zijn met een rijke arrogante klant.
Het pleit voor Pasolini dat hij het materiaal niet misbruikt voor al te manipulatieve emotionele spelletjes en dat de film het vertikt om netjes af te sluiten met een obligate tranerige climax. Dat alles is niet genoeg om hier echt een beklijvende kijkervaring van te maken, maar wel genoeg om Nowhere Special net uit te tillen boven het niveau van de gemiddelde ‘ziekte-van-de-week’ prent.