Na elf jaar toeren in binnen- en buitenland, heeft de live-machine Stavroz hun muziek eindelijk op de gevoelige elpee weten vast te leggen. Hun debuut, Mindibu, is gesmeed met de snoeihete roodbruine aarde van een desolate woestijnvlakte. Bevinden we ons in Mexico? Op Mars? In ieder geval: this ain’t Belgium no more.
Stavroz, een luis die al jaren rondhangt in de bontmantel van de Belgische elektronische muziek, leidt een serieus dubbelleven. Terwijl ze in ons frietzakvormige strookje gras aan de Noordzee relatief onder de radar gebleven zijn, scheert de band hoge toppen in landen als Turkije, de VS en Mexico. Single “The Finishing” uit 2015 schurkt stilaan tegen de 40 miljoen streams aan op Spotify. En dat terwijl de bandleden bij hun bakker om de hoek elke zondag ongemerkt een zak pistolets kunnen halen. Het verhaal doet wat denken aan dat van Sixto Rodriguez, een folkgitarist uit de jaren zeventig die in de VS braaf elke ochtend zijn shift ging klokken in de fabriek, terwijl hij een godenstatus bleek te hebben in Zuid-Afrika. Nu, ze dachten ook dat hij al lang overleden was; zo ver gaat het gelukkig niet met de heren van Stavroz.
Terzake. Na een flink decennium podia overal ter wereld plat te spelen, is er nu dus die eerste plaat, Mindibu. De hoes, naar een kunstwerk van de Mexicaanse Paula Rodriguez, laat er alvast geen twijfel over bestaan: dit album klinkt niet als de natgeregende kasseistenen van ons Belgenlandje. We gespen onze riem om, en vertrekken op een kosmische trip naar een desolaat woestijnlandschap. Cactussen, hallucinogene kruiden en kameleons zijn onze kompanen voor de komende drie kwartier.
Al van bij de openers, “Wintergreen” en “In Mindibu”, drukt de band zijn sonische vingerafdruk op het culturele landschap. Muziek op de bergkam tussen downstep house en jazz, een elektronische cobra die wordt bezweerd door de Oosterse saxofoonklanken van Pieter De Meester. We worden herinnerd aan Darkside, Nicola Cruz en soms zelfs Floating Points. De middagzon begint te wegen, je puft verder in het lome “Orpheus Blues”. In “André” vinden we dan weer onze tweede adem. Naar goede traditie van STUFF. steekt een vlotte beat op, waarbij een vaag melodietje af en toe de hoek om komt piepen. De herwonnen kracht en zelfzekerheid zijn echter van korte duur. Via “Jabrama” dalen we hypnotisch verder af richting “Paradise Carnival”. Hijgende saxofonen – het lijken haast wel orgelpijpen – stijgen op terwijl de ogen wild in hun kassen tollen.
En zo glijdt de plaat verder over in “1621”, als een slang door de dorre struiken van de canyon, dwars door de rode aarde. Dit gaat naadloos over in “Off Planet”, een nummer dat zelfs flirt met thema’s uit de Ethiojazz. De plaat nadert het slot via de meer uptempo house van “Hilfe” en “Aujourd’hui”, waarin we, ijlend van de hitte, Franse parlando beginnen te stamelen: ‘Aujourd’hui, ma petite fille’. De zon begint te zakken en wordt op haar uittocht begeleid door statige, schorre saxofonen in “Nobody Around”. We eindigen de helletocht liggend op het dak van onze auto, geparkeerd langs het nog warme asfalt. De prachtige sterrenhemel en het rustige gitaargetokkel doen ons verglijden in een diepe slaap.
Heeft deze livemachine de vertaling naar de studio overleefd? Het idee van de woestijntrip wordt overtuigend overgebracht door een groep van ervaren muzikanten met een mature sound. Het genre van de slow house laat zich evenwel wat minder makkelijk vertalen van het broeierige podium naar de IKEA-bemeubelde huiskamer. Nu, de plaat heeft zeker genoeg elementen om een concertzaal te laten pruttelen als een pot chili sin carne. En laat dat nu toevallig net ons favoriete gerecht zijn, sinds het beluisteren van deze plaat.
