Dankzij de uitgestelde releases van het pandemie-tijdperk staat de Japanse regisseur Ryûsuke Hamaguchi plots met twee grote films in de publieke belangstelling. Zijn Drive My Car kwam veel later uit dan voorzien, wat samenviel met Oscarwinst en bijzonder veel aandacht, terwijl zijn nieuwe prent Wheel Of Fortune And Fantasy waarmee hij de Zilveren Beer won in Berlijn, nu nauwelijks drie maand later ook al in de zalen komt.
Wheel Of Fortune And Fantasy – eigenlijk Ryûsuke Hamaguchi’s Short Stories: Wheel Of Fortune And Fantasy, zoals de titelkaart ons leert – is een totaal ander project dan Drive My Car en een film die in de blik op het leven van verschillende vrouwelijke personages dichter aanleunt bij eerder werk zoals Hamaguchi’s Happy Hour uit 2015. Tegelijkertijd duiken een aantal thematische elementen uit Drive My Car wel opnieuw op, zodat dit een mooie symbiose vormt tussen verschillende aspecten uit het werk van de regisseur. De verwijzing naar kortverhalen is in ieder geval een belangrijke sleutel, want ‘verhalen’ en de manier waarop die hun weg vinden van woorden naar andere kunsten, is een centraal gegeven in de film.
Het eerste verhaal van deze drieledige prent – getiteld Magic Or Something Less Assuring – opent op een manier die sterk lijkt op de Oscarwinnende voorganger: twee jonge Japanse vrouwen hebben een lange conversatie in een rijdende auto. De camera beweegt initieel niet en er is geen enkele ‘cut’ in de ononderbroken opname, waardoor er een soort intimiteit ontstaat tussen de kijker en de personages die over bijzonder persoonlijke zaken met elkaar praten. Helemaal aan het eind van de scène schakelt de regisseur over naar een meer klassieke ‘découpage’, waardoor de toon ook verandert en er meer nadruk komt te liggen op de gevoelens van een van de twee dames. Het is een eerste subtiel spel met instelling en compositie in een film die aan dat soort kleine vormelijke details groot belang hecht: de plotselinge omslag krijgt immers in de rest van dit eerste verhaal ook een dramatische betekenis die we pas een paar minuten later kunnen vatten. Het laatste beeld van dit verhaal vat de balans tussen wat we zien en denken te zien, perfect samen en is een van de meest subtiele ‘shots’ die u dit jaar in de zalen zal kunnen bewonderen.
Het tweede luik – Door Wide Open – zet het spel met intimiteit en complexe beeldtaal verder, in een verbazende illustratie van de manier waarop het kiezen van de juiste compositie de betekenis van een scène kan veranderen en beïnvloeden. Tegelijkertijd bevat dit tweede kortverhaal ook – zoals Drive My Car – een bespiegeling over de grenzen van de manier waarop een medium concepten kan overbrengen. In de knappe afwikkeling van dit deel zien we tegelijkertijd hoe film ideeën als intimiteit en emotie kan sublimeren, terwijl wat we zien ook een commentaar is op dat proces. Het is een huzarenstukje dat niet veel cineasten gegeven is, maar dat sinds gelijkaardige benaderingen in zijn vorige prent een beetje een handelsmerk aan het worden is van de Japanse regisseur.
Het laatste stuk – Once Again – herhaalt een aantal thema’s en voegt er een diepe en intense droefheid aan toe, die uiteindelijk op de hele film afstraalt. Daarmee toont Ryûsuke Hamaguchi zich ook finaal opnieuw als een ongelooflijk goed chroniqueur van menselijke relaties – de onderliggende thematiek die de verschillende delen van Wheel Of Fortune And Fantasy uiteindelijk met elkaar verbindt.