Julie Lecoustre en Emmanuel Marre werkten een paar jaar geleden al samen aan de korte documentaire D’Un Château L’Autre waarin ze het huidige politieke en ideologische landschap in Frankrijk verkenden. Een totaal ander beestje is de Frans-Belgische co-productie Rien à Foutre, een tragikomedie die kan rekenen op de sterrenstatus van hoofdrolspeelster Adèle Exarchopoulos, maar die onder de lichte toon toch opnieuw een aantal sociaal-politieke elementen binnensmokkelt.
Exarchopoulos dankt haar faam uiteraard vooral aan haar opgemerkte rol in La Vie d’Adèle, maar bouwde nadien een stevige carrière uit in de Franse cinema. Haar talent als actrice is nodig in een film die in zowat elke scène is opgehangen aan enkel haar personage en dus vereist dat ze de hele film op de schouders neemt. Dat personage is hier Cassandre, die werkt voor een lage kosten vliegmaatschappij. De afstandelijk observerende camera toont hoe ze parfum verkoopt – jullie moeten elk jullie quotum halen vandaag – omgaat met lastige passagiers – ik moet echt deze vlucht halen – en opruimt – nog 4 minuten, schoonmaken en wegwezen! Het deprimerende aan dit alles is dat ook de rest van Cassandres leven op dezelfde manier lijkt te worden geleid. Op even afstandelijke wijze – dankbaar gebruik makend van het kleurenpalet dat het logo van de maatschappij biedt – observeert de camera evengoed de manier waarop de protagoniste met weinig animo zich een weg baant doorheen een privé-sfeer van te veel drinken in steeds maar weer dezelfde anonieme vakantieclubs, nietszeggende gesprekken met collega’s die al dan niet even dronken zijn en betekenisloze avontuurtjes met Tinder contacten.
Dit eerste deel van Rien à Foutre is het sterkste: de film maakt optimaal gebruik van omgeving, camera en Exarchopoulos’ prestatie om de leegte van het bestaan van haar personage over te brengen op de kijker. De smetteloze werelden van vlieghavens en goedkope kamers in Lanzarote, worden treffend verbeeld als even zinloos in vergelijking met Cassandres routine. Zelfs een staking voor betere werkomstandigheden is niet meer dan een vervelend probleem om jezelf doorheen te praten. Zowat de enige keer dat we de jongedame zien iets tonen dat op een doorleefde emotie lijkt, is wanneer ze gebeld wordt door haar mobiele operator en blijkt dat de rekening nog steeds op naam staat van haar nog maar pas overleden moeder.
Precies omdat Rien à Foutre er zo goed in slaagt al die ideeën naar het scherm te vertalen, is het een beetje jammer dat de film (die zichzelf het cadeau had kunnen doen van een half uur kortere looptijd) in het laatste deel wat blijft steken in een oeverloos zoeken naar een goed punt om mee af te sluiten. Uiteindelijk komt het trauma van de onverwerkte dood van de moeder daarmee weer boven, wat zorgt voor een wat geforceerde finale. Het is net inherent aan de weinig hoopvolle kijk van de film op modern leven, dat er niet echt een mooi afgelijnd breekpunt te bedenken valt en door dat toch te proberen doen, ontkracht het script een beetje wat vooraf kwam. Toch bezit dit bescheiden drama genoeg kwaliteiten om als aangename verrassing uit de hoek te komen en absoluut een visie te rechtvaardigen.
