Ah, de lokroep van het avontuur. Voor velen is het niet meer dan een verre droom, iets om in te zwelgen, waarop vervolgens het gezapige leven onder de kerktoren verder gezet wordt. Antananarivo toont dat het nooit te laat is om een bocht te maken en het burgerlijk leventje in te ruilen voor een wat meer gepeperd bestaan.
Frankrijk, een rustiek dorpje, zo’n plekje dat waarschijnlijk niet meer bestaat omdat het is leeggelopen. Maar kijk, in Antananarivo is het springlevend, knarsen de smeedijzeren hekken bij maanlicht en trippelt Amedée zo nu en dan ’s avonds de straat over, waar hij in een van souvenirs en andere gezellige objecten uitpuilende woonkamer aan de lippen van zijn buurman Joseph hangt. In tegenstelling tot Amedée, die zijn leven als notaris in het kleine dorpje sleet, trok Joseph de wijde wereld in en kwam hij thuis met de meest fantastische verhalen.
Thuisblijver of reiziger: de tijd tikt voor iedereen echter even ongenadig voort en wanneer het noodlot toeslaat, heb je geen verweer. Dat ontdekt ook Joseph, die stomweg in eigen tuin het loodje legt. Amedée neemt de taak op zich om het enige kind dat Joseph gehad zou hebben op te sporen. De lokale burgemeester heeft immers zijn oog laten vallen op het stukje grond waarop Joseph resideerde en dan moet een en ander uitgeklaard worden met de wettelijke erfgenaam.
Amedée heeft weinig aanwijzigingen om van start te gaan. Joseph was niet het soort mens dat levensvreugde put uit een smetteloos bijgehouden administratie. Het enige echte aanknopingspunt, is dat Joseph steevast beweerde in het geweldig klinkende Antananarivo geboren te zijn. Tijdens zijn naspeuringen, waarbij Amedée in geen tijd transformeert tot een slonzige flik, inclusief katers en wapperende trench coat, ontdekt onze dappere burgerman dat er flink wat elementen uit het levensverhaal van zijn buurman met haken en ogen aan elkaar hangen. Gedurende zijn onderzoek naar Amedées verleden, komt Joseph ook meer dan eens zichzelf en de gevolgen van eerder gemaakte keuzes tegen.
Sylvain Vallée en Mark Eacersall hebben een ‘oneshot’ gemaakt dat op z’n minst onderhoudend is. Daarin uit Vallée zich, nogmaals, als een fantastische kameleon. Leg Antananarivo naast Spoorloos of het album dat hij voor XIII Mystery tekende en je zou zweren dat telkens een andere tekenaar aan de slag ging. De manier waarop hij hier de aloude gezellige Dupuis-stijl hanteert, is meesterlijk.
Zijn kompaan, scenarist Eacerscall is, althans in het Nederlandse taalgebied, een nieuwkomer. Op een vertaling van het in Angoulême bekroonde Ghost 111 is het immers nog wachten. Als Antananarivo de bijval krijgt die het verdient, valt hopelijk ’s mans eerdere werk weldra in het Nederlands te ontdekken.