Het is vijf jaar geleden dat Intergalactic Lovers zijn laatste plaat uitbracht, en in die tijd is er veel gebeurd. Het leven van Lara Chedraoui werd zwaar overhoop gehaald, corona kon er vervolgens ook nog wel bij. Nu is er Liquid Love, tegelijk het verslag en de verwerking van die donkere periode, waarin de zangeres haar hart op de tong draagt. ‘Ik heb geen lades voor mijn emoties, maar een open kleerkast.’
“Liquid Love had er al eerder kunnen liggen”, vertelt Lara Chedraoui in het eerste voorzichtige lentezonnetje van 2022, “maar vorig jaar voelde het niet goed om de plaat al uit te brengen. Nu is het bang afwachten of het de komende twee weken toch nog de verkeerde kant opgaat, maar zelfs dan… het kan niet meer stoppen nu, de trein is op gang. Nu hou ik mezelf gewoon voor: “natuurlijk komt de plaat uit. Natuurlijk gaan we spelen.” Als een soort zelfbescherming. Want het is uitgesteld, en opnieuw uitgesteld, alles was heel flou. Dus ik moest wel een houding aannemen van “ik zie het wel als het zover is”. Onze Duitse tour is nu ook weer uitgesteld, dat zal voor mei of juni zijn. Het komt er wel van, en dat stoppen en starten zijn we ondertussen ook zo gewoon dat de verontwaardiging daarover plaats heeft gemaakt voor ’tja’. De afgelopen twee jaar waren heel raar, maar ach, als je het grotere plaatje bekijkt was het nu ook weer Stalingrad niet. De ‘bevrijding’? (grinnikt) Ik kijk nu al uit naar de tanks en de optochten: “free again!.” (lacht)
enola: In elk geval gaan we dansen, of dat was toch de bedoeling toen jullie aan de vierde plaat begonnen: ‘mensen doen bewegen’, klonk het marsbevel.
Maarten Huygens (gitaar): “Dat was van in het begin het idee. We wilden eens een ander pad inslaan, en met dat idee in gedachten klopte het om Luuk Cox als producer te kiezen. Hij had een sterke visie op welk geluid de plaat moest krijgen. Hij waarschuwde ons dat we daar soms van zouden opkijken, maar vroeg ons niet onmiddellijk af te schieten, maar te wachten tot zijn bedoeling duidelijk was. We waren doorgaans inderdaad positief gecharmeerd.
Chedraoui: “Eén van de redenen dat we met hem wilden samenwerken is zijn palmares. Hij heeft zowel met Girls In Hawaii als Stromae samengewerkt, met Compact Disk Dummies,… en wat die allemaal gemeenschappelijk hebben is een oprecht indiegevoel, maar ook een dancegeluid dat niet goedkoop klinkt. Hij slaagt er altijd in om daar een goeie balans in te vinden. Noem het: oprechte elektronica.
enola: Een meer elektronisch geluid was wel nieuw terrein voor jullie.
Huygens: “Het vroeg wat puzzelen om dat een plaats te geven, en natuurlijk is het achteraf ook wat zoeken geweest hoe we dat live zouden brengen. Toch was het niet de bedoeling om daar in de studio al rekening mee te houden, wat we vroeger wel zouden hebben gedaan. Studio is studio, live is live, en beide vragen andere dingen. Ik vind het zelfs fijn om te horen hoe de songs nu groeien, en hoe we er almaar betere liveversies van spelen.
Chedraoui: “Toetsen spelen is een vak op zich, dus daar hebben we nu Floris De Decker van Team William bij gehaald. Hij is bovendien ook nog een goeie gitarist. In de studio is het vooral Luuk geweest die het merendeel van de piepknorgeluidjes heeft ingespeeld. Soms was het wat onwennig voor ons, want hij liet de songs soms heel erg leeg, wat heel erg on-Lovers is. Wij staan er om bekend is om doorgaans véél in onze nummers te steken, dus nu vroegen we ons al eens af of er toch niet nog een hoedje op moest. “Wacht maar”, zei hij dan. En achteraf bleek hij gelijk te hebben.
enola: Ondanks dat klinkt Liquid Love nog altijd onvervreemdbaar als Intergalactic Lovers.
Chedraoui: “Dat is zo. De vier hoofdfiguren zijn nog altijd hetzelfde, we zijn geen nieuwe band. Maar toch ademt deze meer dan Exhale.
 enola: Hoe schrijf je dansmuziek, als je niet bij elkaar in het repetitiehok kunt kruipen?
Huygens: “We zijn al op het einde van onze laatste tour begonnen met schrijven van op afstand. Dan maakten we elk onze eigen ideeën die we online met elkaar deelden, waarna de rest er verder mee aan de slag kon. Daar hebben we veel van geleerd, maar toch was het niet ideaal. We zijn echt een groep die altijd samen heeft geschreven, en dat heeft zo zijn eigen karakter. Als tijdens het schrijven iets wordt gespeeld wat je niet bevalt, kan je heel snel het schip bijsturen, nu moesten we reageren op ideeën die al veel verder uitgewerkt waren, en dat lag veel gevoeliger bij de bedenkers. Maar kijk, we zijn er geraakt en ik ben heel trots op wat we gedaan hebben. Maar ik zou niet onmiddellijk weer op die manier willen werken.
Chedraoui: “Het was niet altijd gemakkelijk. Maarten woonde twee jaar lang in Ierland, en kwam dan wel elke maand om met ons aan nummers te werken, waar wij met de andere drie vaak al even aan bezig waren geweest. Als hij dan zei dat het anders moest of niet goed was, was het moeilijk om daar aan toe te geven. Het creëerde een soort afstand binnen de groep, terwijl het spanningsveld tussen ons vier net de sterkte van Intergalactic Lovers is. Als je met vier schrijft, is jammen heel erg belangrijk, en door dingen thuis te gaan afwerken misten we die dynamiek. Gelukkig is het tijdens de preproductie gelukt om er toch een soort cohesie in te krijgen.
enola: Lara, inhoudelijk is Liquid Love de verwerking van een aantal hevige jaren. Hoe zwaar viel het je om onder andere over je relatiebreuk te schrijven?
Chedraoui: “Het was niet evident om daar open over te zijn, en ik denk ook niet dat het me helemaal gelukt. Nu denk ik al eens dat ik wat grover had mogen zijn, mijn woede volledig in de songs had mogen loslaten. Het is een leercurve geweest om dat te durven, maar ik was vaak nog te veel bezig met de pijn of het verdriet van de ander om mijn eigen emoties helemaal de vrije loop te laten. Terwijl dat eigenlijk gewoon momentopnames zijn, want eigenlijk ben ik vrij vergevingsgezind. Het was een confronterende vaststelling dat ik zelfs in mijn verdriet rekening hield met hoe mijn ex-schoonmoeder of anderen het zouden interpreteren.
Ik kan erg onder de indruk zijn van de manier waarop Sylvie Kreusch kwaad durft zijn in haar muziek, terwijl ik blijf zoeken hoe ik toch kan zeggen wat ik wil zonder dat ik de ander te veel kwets. Ik ben iemand die alle kanten van een verhaal bekijkt. ‘Fuck you, klootzak’, zingen, ik kan het niet. Het heeft lang geduurd vooraleer ik daar een balans in vond. Maar goed, zelfs al zeg ik het soms in omzwachtelde woorden, als ik de nummers live breng, zie je wel aan mijn mimiek en hoe ik het zing dat ik kwaad ben. Ik hoorde eens dat Amy Winehouse nooit twee dezelfde versies van een track heeft gezongen, en ik denk dat dat bij mij ook zal opgaan. Als ik me slecht voel is de kans groot dat ik ga huilen op het podium. Als ik kwaad ben, ga ik die kwaadheid versterken. Eigenlijk ben ik kwader op de mensheid dan op mijn ex. Ik voel veel meer wrok tegen politici en multinationals die het klimaat het verpesten, dan voor iemand die zijn hart gevolgd is. Dat doen mensen nu eenmaal.
enola: Hoe kwaad ben je op je vader, die je pas enkele jaren geleden voor het eerst sinds je achtste hebt teruggezien?
Chedraoui: “Ik ben heel kwaad op hem… geweest, in vlagen. Maar zelfs daar durf ik denken: hij is een mens, en mensen maken fouten. En ook met hem heb ik vaak te veel rekening gehouden. In één van mijn eerste grote interviews heb ik dingen over hem gezegd die ik wilde laten schrappen, wat uiteindelijk maar half is gebeurd. Ik heb daar maanden verveeld mee gezeten, tot mijn moeder me ervan overtuigde dat mijn vader om te beginnen geen Nederlands begrijpt. Maar toch: het blijft je papa, dat heb ik ook gevoeld toen ik hem in die rollercoaster van de afgelopen vier jaar opnieuw ontmoette. Je blijft altijd het kind van je ouders, zelfs al ben je volwassen.
 enola: ‘Daddy hold me like a child / Make up for lost time’, zing je dan ook.
Chedraoui: “Soms fantaseer ik met mijn zus hoe het zou zijn om de tijd terug te draaien, zodat we hem konden leren kennen als kind, in plaats van dat hij tussen mijn achtste en mijn vierendertigste uit mijn leven verdween. Al die tijd was er geen communicatie; zo stom! Maar ik mag niet blijven hangen in het verleden, in die melancholie. Natuurlijk ben ik kwaad op hem geweest, uiteindelijk wil je als kind ook erkenning. Als ik zie wat voor goede vaders de andere groepsleden zijn, vraag ik het me des te harder af hoe moeilijk het nu in godsnaam kan zijn om als vader moeite te doen voor je kind. En toch zie ik hem ook graag, zo werkt het ook wel. Het leven zit vol met tegenstrijdigheden.
enola: Valt het mee om daar nu ook openlijk te moeten over praten?
Chedraoui: “Ik denk het wel. Ook omdat ik weet dat het nu eenmaal out in the open ligt, nu ik er over heb gezongen. Iedereen interpreteert het zoals hij het wil, voor mij telt vooral die plaat. Ik heb erover kunnen zingen, omdat er muziek bij is. Maartens gitaarlijnen zorgen voor troost, Raf’s baslijnen benadrukken de donkerte nog wat, of maken ze net lichter,… De combinatie van mijn woorden en gevoel met hun muziek maakt het draaglijk. Elke piepknor van Luuk, elke gitaarriff die hoger klinkt waar de tekst misschien zwaar is, tilt het op van ‘het is kak’ naar ‘ja, maar het komt wel goed’. Het blijft niet steken in melancholie.
enola: Hoe ben je ondertussen hersteld van corona?
Chedraoui: “Het blijft moeilijk. Onlangs staken we onze liveset in elkaar, en we moesten vaststellen dat er toch wéér een nummer geschrapt moest worden omdat ik het niet meer kan zingen.
Huygens: “Gelukkig hebben we ondertussen een repertoire dat groot genoeg is, zodat we gewoon iets anders kunnen brengen. Hier en daar hebben we wel geprobeerd om de nummers aan te passen zodat Lara ze anders kan zingen, maar vaak blijkt de prijs toch te hoog te zijn en verlies je te veel van de eigenheid van het nummer.
Chedraoui: “Ook bij de opnames was het zoeken naar wat ik nog kon met mijn stem. Een studio is een van de meest confronterende situaties voor een band: elke fout hoor je, en ik was al zo onzeker over mijn stem. Maar ik ben gezegend dat ik omringd ben door geduldige mannen, ze hebben een omgeving gecreëerd waarin ik me goed voelde. Ik zing op Liquid Love een pak lager dan vroeger, omdat ik die hoogtes niet meer haal, maar da’s ok, denk ik.
enola: Lukt het om dat te aanvaarden?
Chedraoui: “Mja, maar toch. Dan begin ik toch weer te huilen in het repetitiehok omdat het na drie of vier goed gelukte nummers weer vastloopt. Dan schaam ik me soms tegenover de jongens. Dit is uiteindelijk onze broodwinning, en ik breng die in gevaar. En dan zijn er nog de dagen dat het fysiek goed gaat maar mentaal niet, of omgekeerd. Dan ben ik het kotsbeu om er dag in dag uit aan te moeten werken: kan het niet één dag eens meezitten? Ik moet mezelf dan voorhouden: ‘Stalingrad, het is niét Stalingrad.’ Het kan erger, zo heb ik in revalidatie bij anderen gezien. Ik heb jongens van vierentwintig gezien die nog altijd moeite hebben om te stappen en nooit meer zullen werken. Het valt mee bij mij dus.”
enola: ‘Let it go the illusion of full control’, is dat de conclusie van die vreselijke jaren?
Chedraoui: “Ja. Ik voel me vaak heel onzeker, en dan wil je controle. Vaak zoek ik naar houvast, een idee van geluk waarvan ik denk dat het me stabiliteit zal geven, maar dat bestaat gewoon niet. Je denkt dat je leven maakbaar is, maar je ondergaat het gewoon. Uiteindelijk: wat zijn wij in het universum, het geheel der dingen? We vergeten te vaak hoe nietig we zijn, en dan denken we ‘alles komt goed als ik die job heb of als ik zoveel verdien’. Maar dat is zever.
enola: Geen zever dan weer: straks is je acteerdebuut te zien in de serie Lost Lugage. Smaakte dat naar meer?
Chedraoui: “Ik vond het erg fijn om doen, dus als ik opnieuw met die mensen mag werken, zeg ik geen nee. Ik was ook gewoon dankbaar om dit project te mogen doen, want na dertien maand revalideren was het wel fijn om eens niét in een ziekenhuis te zittenen te werken met mensen uit de cultuursector. Het was emotioneel wel zwaar, want kwam ik net uit dat coronagat gekropen, en ik moest omgaan met de donkerte van mijn personage. Ik heb geleerd dat acteurs schuifjes hebben, en na een draaidag kunnen ze hun personage opzij zetten. Helaas is de rode draad in mijn leven dat ik geen lades heb, maar een open kleerkast, dus ik nam mijn personage en al haar gevoelens wel mee naar huis. Ik heb vaak gemerkt op repetities dat ik ook tegen de regie kortaf reageerde puur omdat mijn personage voortdurend kwaad moest zijn. Ik zie er wel tegen op om thuis te zijn als het op de buis komt, ik wil me kunnen afsluiten voor de reacties.
enola: We noteren: Intergalactic Lovers, vooral te boeken op zondagavond.
Chedraoui: “(schatert) Ja, zoiets. En anders zet ik wel gewoon mijn gsm af op dat moment.
