Met Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine smeet King Hannah mid-pandemie een verbluffende EP de wereld in. Vandaag is er een even sterke debuutplaat met een even lange titel: I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, en gloort de verlossing aan de horizon. Eindelijk lijkt de band te kunnen touren. ‘We merken nu al dat de songs daardoor een pak veranderen.’
Ontmoet uw nieuw indiesnoepje van het moment. King Hannah is zo’n band die gemaakt is om het hernieuwde Duyster kleur te geven, doet met zijn combinatie van ingetogen singer-songwriterij en uitbundige postrock-uitbarstingen wat aan Daughter denken. Maar er is meer aan wat in essentie het bandje van Hannah Merrick en gitarist Craig Whittle is: het laconieke van Courtney Barnett, bijvoorbeeld. Er wordt al eens geknipoogd naar Portishead. En toch is King Hannah heel erg zichzelf, het product van twee mensen die schouder aan schouder vol zelfvertrouwen de wereld in de ogen blikken, zelfs al waren het geen gemakkelijke tijden.
Alhoewel. Pandemie? Merrick haalt haar schouders op. “Het is raar geweest. We zijn getekend tijdens de lockdowns, en werden vervolgens gevraagd om een album te maken. We hebben daarmee eigenlijk geluk gehad: we hebben die tijd gewoon gebruikt om te schrijven en op te nemen. Alles viel zo op zijn pootjes.”
En dat er niet getourd kon worden eenmaal die eerste EP er was? Whittle is al even droog, in dat Zoomvenster: “Natuurlijk hadden we dat graag gedaan, maar we voelden vooraf al dat het niet zou gebeuren en dus hebben we onszelf nooit iets wijsgemaakt. Niemand was op dat moment aan het optreden, dus wij maakten ook geen plannen. We waren al lang blij dat we een plaat hadden gemaakt, iets wat we nog nooit hadden gedaan. En laat ons eerlijk zijn: we spelen ondertussen een pak beter dan toen. Eigenlijk zijn we nu pas klaar, en ja, we merken dat de songs nu ook veranderen. Dat moet ook. Je moet blijven evolueren, en dus zijn de songs nu grootser en weidser geworden. Dat vinden we ook fijn als we andere bands zien optreden. Je moet jezelf een beetje pushen, met zoveel mogelijk energie spelen. En ik denk dat ze zullen blijven veranderen, naarmate ook wij veranderen.”
Donkerder, ruwer
Veel groepen hebben voor hun debuut jaren aan hun materiaal geschaafd, maar soms is dat zelfs de moeite niet. I’m Not Sorry, I Was Just Being Me werd bewust pas afgelopen jaar geschreven. Waarom? “Het is niet dat ik geen dingen had liggen”, zegt Merrick. “Ik had tonnen ideeën liggen, half geschreven songs, maar toen we aan het maken van een album toekwamen, voelden ze totaal niet toereikend. Je eerste plaat moet er knal op zitten, en dus wilde ik van nul herbeginnen. Op “The Moods That I Get In” na is alles direct voor deze plaat geschreven.” Wat een song dan goed maakt? “Je houdt er van. Dat voel je al tijdens het schrijven, en je merkt het nog meer tijdens het zingen. Als ik me kon voorstellen dat ik een song live zou spelen, dan wist ik het.”
“Ik denk dat deze songs een pak relevanter zijn voor wie we nu zijn dan wat we vooraf hadden liggen”, vindt Whittle. “Daarom denk ik dat je een nummer zo snel mogelijk na het schrijven moet opnemen, op het moment dat je er nog wat opgewonden over bent. Zo wilden we het doen; niets laten liggen. Ik denk ook dat we best wel wat veranderd zijn sinds we de EP maakten. We luisterden sindsdien naar andere dingen. Met Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine bevonden we ons meer op het terrein van The War On Drugs. We hadden een nogal grote, misschien wat cleane sound. Nu was het veel meer ninetiesbands als Smog, Red House Painters, Sun Kil Moon en dat soort dingen waar we aan refereerden; het mocht een beetje donkerder en ruwer. Maar het is niet dat we nu van smaak zijn veranderd. Ik denk dat we gewoon uit die EP hebben overgehouden wat nog wilden doen, en geschrapt wat we niet meer wilden doen. Ergens wil je toch ook op dezelfde lijn zitten als de bands waar je naar luistert, en dat waren nu eenmaal artiesten die eerlijk en persoonlijk schreven, zoals toen in de jaren negentig.”
“Maar ook Kurt Vile en Courtney Barnett hebben indruk op me gemaakt. Hoe goed zij verhalen kunnen vertellen is echt inspirerend”, vult Merrick aan. Whittle knikt: “Kurt Viles gitaarspel heeft me heel erg beïnvloed. Natuurlijk heeft hij het ook maar van Neil Young en zijn brede geluid geleerd, wat ik ook heb gedaan, dus het is niet gek dat ik bij hem uitkwam. Er is ook iets speels in zijn songs, met veel woordspelletjes en een grote sound, terwijl hij zichzelf ook niet al te serieus neemt. Daar houden we heel erg van in muziek.” Alweer de zangeres: “Het gekke is dat ik hetzelfde heb met Courtney Barnett. Die is volstrekt geobsedeerd door PJ Harvey, en ik kende die niet eens voor ik naar haar begon te luisteren. Zij is de link naar PJ Harvey, over wie ik dacht ‘wie is die meid?’ En zo worden we geïnspireerd door artiesten die zijn beïnvloed door andere artiesten waar we van houden. Het komt altijd uit bij dezelfde mensen.”
Merrick is een vrouw van weinig woorden, merk ik op. Haar teksten zijn kort, met veel herhalingen. Moeten woorden eerder de muziek aan vullen dan iets anders? Ze kijkt raar op. “Neen hoor, de tekst en de melodie komt eerst, en daar plooien we de muziek rond. Maar we hadden wel snel een album te maken, dus als een tekst niet af was, dan moest ik het snelsnel op het einde doen. Maar dat wil niet zeggen dat ik onwaarachtige dingen zing, of dat ik er niet over nagedacht heb. Misschien gaat dat wat verloren als de zinnen zo kort zijn, zoals in “All Being Fine”. Dat is niet veel tekst, maar wat ik zing zijn allemaal waargebeurde verhalen.”
En wat dan met “A Well Made Woman”, haar “vierde poging om een song over vrouw zijn te schrijven”? Waarom was het zo moeilijk om dat onder woorden te brengen? “Ik vind het absoluut niet gemakkelijk om songs te schrijven”, zucht de frontvrouw. “Als dat lukt, en ik het live kan spelen en het gevoel heb dat ik controle heb, dan voelt dat ongelofelijk goed. Ik voel me ongelofelijk sterk dan, en dat doet deugd. Daar gaat dat nummer over.”
“Take it or leave it”
Opnieuw een lange titel, opnieuw een statement: I’m Not Sorry, I Was Just Being Me. De twee kijken me door hun camera aan: “Tja”. Whittle: “We hadden geen titel toen we er aan begonnen, en tegen het einde van de opnames werd dat wel een dingetje: shit, we hebben nog geen albumtitel! Dus zijn we nog eens naar alle songs gaan luisteren, en schreven flarden tekst op die iets betekenden voor ons, en die een goeie titel leken. En deze leek nog het meest te kloppen, want het heeft veel meer betekenis dan enkel die woorden. Het is een statement over hoe we naar de band en onze muziek kijken. Het is een uitspraak die de luisteraar ook uitnodigt om zelf te denken, iets dat misschien tot een gesprek kan leiden.”
Dat het een beetje passief-agressief kan overkomen, werp ik op. “Zo kun je ’t ook bekijken, denk ik.” Merrick: “Er spreekt zelfvertrouwen uit.” Haar maatje bevestigt opnieuw: “Je moet dat vertrouwen hebben, de best mogelijke band willen zijn. En ik denk dat dat is hoe we wilden overkomen, als inderdaad een soort van take it or leave it-band.”
Merrick: “Zo werkt het toch met muziek? je luistert, en dan vind je ’t goed, of net niet.”
En wat met “Foolius Caesar” waarvan de triphopbeat aan minstens vijf gelijkaardige voorbeelden van Portishead refereert? Vond Portisheadhoofdman-Geoff Barrow dat wel ok? Merrick grijnst een beetje. “Hij is in elk geval een grote fan van King Hannah. Maar neen, ’t is niet alsof we bewust dat ritme zijn gaan lenen, maar we wilden wel degelijk een triphopritme”
En die vreemde fan die “Go-Kart Kid (HELL NO!)” zou hebben geïnspireerd? “Ach, dat was een man die een commentaar achterliet op onze instagram-account”, vertelt Whittle, “en toen zijn we die van hem gaan opzoeken. Hij maakte het soort agressieve video’s maakte waarin hij in de camera praat voor een uur. We konden het maar niet afzetten. En toen ben ik hem gaan imiteren, om Hannah te doen lachen. Ik vind het wel leuk om van die kleine referenties te hebben, die een song vastpinnen op een bepaald moment in je leven.”
De beste muzieksmaak ter wereld
Het is gek hoe het is gelopen voor King Hannah. Whittle zag Merrick al jaren voor hun kennismaking spelen op een open mic, dacht toen al ‘met haar wil ik muziek maken’. Weet hij nog wat hij toen in haar zag? “Het was een combinatie van zaken”, zegt de gitarist. “Haar stem was onwerelds, om te beginnen, en dan stond ze dan zo een mooi nummer te spelen op akoestische gitaar. (tegen Merrick) En jij was mooi, je stem was mooi, (opnieuw tegen ons) ze blies me gewoon weg. Ik dacht niet echt dat wij ooit echt samen dingen zouden doen, of in een band zouden zitten, het was gewoon een willekeurige avond, en ik zag dat meisje waarvan ik dacht dat ze geweldige dingen zou gaan doen. Wist ik veel dat het met mij zou zijn!” Merrick lacht: “En zie waar ik mee ben geëindigd.”
Goed punt. Waarom hem? “Hij is een geweldige gitarist. En we kwamen erg goed overeen, toen we elkaar jaren na die Open Mic leerden kennen in de pub waar we werkten. Nog voor we samen begonnen te schrijven klikte het. Het voelde goed, en het bleek ook te werken. Hij voegt zoveel warmte toe aan mijn songs, en waarachtigheid,.. en hij heeft goeie ideeën qua productie. Oh, en hij heeft de beste muzieksmaak ter wereld. Hij luistert naar artiesten die ik niet ken, maar die daardoor vanzelf mijn songs binnensluipen via zijn bijdragen.”
Hoe werkt dat dan? “Hannahs demo’s zijn erg klein gehouden”, legt Whittle uit: “zij en haar gitaar, en meestal eindigen we dan toch met een nummer waarin de muziek langer doorgaat dan zij zingt, of toch minstens even lang. Maar de initiële song gaat daarbij nooit verloren. We bouwen alles nog steeds rond wat Hannah heeft geschreven, we willen haar teksten benadrukken.”
En neen, dat wil niet zeggen dat hij de songs in onvermoede richtingen kan nemen. Merrick: “Dat gebeurt nooit. Als ik met iets afkom is dat meestal al behoorlijk afgewerkt, het is een song, geen idee. Ik weet al wat ik wil op dat moment, dus het is niet alsof ik het niet zie aankomen waar hij heen zal gaan. Ik zit er bij en ik geef aan of het goed is. Ik neem geen afstand. Maar Craig en ik vertrouwen elkaar. Als een song in dat stadium is beland, dan weet ik dat hij er iets goed mee zal doen. En dat heb ik bij weinig mensen. Het vraagt veel tijd voor ik daar beland.”
En dus zingt ze in de afsluiter “It’s Me And You Kid”. Zij en Whittle tegen de rest van de wereld? “Ja, dat denk ik wel.” De gitarist beaamt. “We vonden dat wel een mooie manier om het album feestelijk en positief te beëindigen. Want het voelt alsof we een team zijn, niet?”
Het antwoord komt gezwind.
“Absoluut.”
