(noot: Marc Bussens is voorzitter van de Belgische ‘Unie van de Filmkritiek’ en terugkerend gastrecensent bij Enola) De jaren zeventig waren een periode waarin horrorfilms een significante rol speelden in de filmgeschiedenis omwille van hun grensverleggende impact en de manier waarop ze de ware angsten in de samenleving (oliecrisis, terrorisme, vliegtuig- en treinkapingen, oorlogen en politieke schandalen waren schering en inslag in de jaren zeventig) wisten te vatten. Van genreklassiekers als The Exorcist, The Brood, Suspiria, Dawn of the Dead, The Amityville Horror, The Omen en Halloween lagen we toen rillend van angst wakker. Tobe Hoopers low-budgetprent The Texas Chain Saw Massacre uit 1974 is ontegensprekelijk één van de meest opzienbarende horrorfilms aller tijden, Netflix komt nu met een remake annex vervolg.
Vanwege de gewelddadige inhoud, trouwens geïnspireerd door de misdaden van de Texaanse psychopaat en moordenaar Edward Gein, werd de originele prent in heel wat landen verboden. Tal van bioscopen vertoonden daarenboven de film niet meer na klachten over het onuitstaanbaar geweld. Meer heb je niet nodig om wereldwijd succes te boeken natuurlijk. The Texas Chain Saw Massacre groeide dan ook uit tot een legendarische cultfilm die je de stuipen op het lijf blijft jagen. Bijna vijftig jaar later bestaat The Texas Chainsaw Massacre-franchise inmiddels al uit negen films. Noem het gerust een driedubbele trilogie waaraan nu dus een nieuwe aflevering wordt toegevoegd.
Het verhaal is (alweer) van inferieur belang en nagenoeg gekend. Een groepje idealistische jongelui wordt (alweer) achterna gezeten door Leatherface, een maniakale psychiatrische ‘keurslager’, die bevrediging vindt in het vierendelen van onschuldigen met zijn ronkende en van bloed druipende kettingzaag. Apart aan de Netflix-versie is dat het niet de zoveelste herkauwing betreft, maar duidelijk een rechtstreeks vervolg is op het origineel. Lekker meegenomen is het ‘historisch’ wraak-duel tussen de brute uitbeender en Sally, de nu bejaarde enige overgeblevene van de gruwelijke slachtpartij uit 1974. Met dank aan scenaristen Fede Alvarez en Rodo Sayagues, het duo achter de Don’t Breathe-films en de geslaagde remake van Evil Dead. Maar hiermee hebben we het dan wel gehad met lofbetuigingen voor dit tweetal, want verder is de magere storyline volledig in analogie met Leatherface’s in-stukken-zagende-vrijetijdsbesteding. Dit kan en mag echter de pret niet bederven want Texas Chain Saw Massacre # 9 is beslist een heel gore kluif voor ranzige slash-aficionados. Leatherface mag deze keer tekeer gaan als een bezetene met een niet te stillen misselijke bloeddorst en een maniakale openrijthonger. Versbakken regisseur David Blue Garcia legt heel bewust het accent op het veelvuldig, afschuwelijk, heftig en bij momenten zelfs beestig afslachten van hippe jongelui.
In tegenstelling tot Hooper, insinueren de filmakers niets, maar tonen wel rechttoe rechtaan en met veel leedvermaak alle extreme bloed rond spuitende wreedheden zonder discretie of scrupules. Hun enige doel: het publiek moet en zal kokhalzen. Op dit vlak zijn ze in hun opdracht geslaagd, al zullen de veelvuldige hecatomben bij sommigen eerder de lachspieren stimuleren. Wist je dat in de vorige acht afleveringen (intussen) grote namen als Jessica Biel, Matthew McConaughey, Denis Hopper, Renee Zellweger, Viggo Mortensen en Scott Eastwood, als gretig slachtvee de revue passeerden? Het is dan ook jammer dat in deel negen geen echt bekende namen te spotten vallen en de onbekende jonge acteurs van dienst, met uitzondering van Elsie – Eight Grade – Fisher, er niet écht in slagen om empathie op te wekken bij de kijker.  Gelukkig verzacht af en toe een spat humor – een bende influencers staat plots oog in oog met Leatherface, maar de blitse lui filmen liever de monsterlijke beul met hun slimme telefoons dan te proberen ontkomen – dit gestoord bloedbad en ziekelijke gruwel duurt maar 80 minuten, al mocht het voor sommigen wellicht nog heel wat langer duren.