Candyman 2021 werd met veel trompetgeschal aangekondigd als de nieuwe Jordan Peele. Sinds Get Out en Us dé golden boy van de horror in Hollywood. Dit was voornamelijk een marketingtruc om u in grote getale naar de zalen te lokken: Peele was enkel betrokken bij het script en fungeerde voornamelijk als uitvoerend producent. Candyman is namelijk een Nia DaCostafilm (Little Woods) die niet alleen het script afwerkte maar ook de regie in handen nam.
Candyman anno 2021 pikt de draad op in het hedendaagse Chicago waar Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) een carrière probeert uit te bouwen in het milieu van de kunstminnende beau monde van Chicago. Deze inspiratieloze schilder vindt plots zijn creatieve adem terug wanneer hij in aanraking komt met de legende van Candyman: Wie vijfmaal zijn naam zegt voor een spiegel, roept de Candyman op. Anthony beseft al snel dat de film vaart nodig heeft, zegt vijf keer dat-wat-hij-niet-mag-zeggen en geraakt zo betrokken bij moorden die verdacht dicht aanschurken bij de Candymanlegende.
Deze nieuwe versie van Candyman gaat uit van hetzelfde opportunistische uitgangspunt als David Gordon Greens Halloween uit 2018: een voorafgaande, te lang uitgerokken franchise wordt geheel genegeerd en een nieuwe film wordt ineengebokst die een rechtstreeks vervolg moet zijn op het alom gekend en sterk gewaardeerd origineel (i.e. Halloween uit 1978 of hier Candyman uit 1992). De voordelen zijn tweeledig: Enerzijds zadel je je publiek niet om met de ellendige taak om heel de franchise te kennen vooraleer ze je film kunnen zien, maar kan je wel verder bouwen op een sterk origineel concept, met de nodige knipogen naar dat origineel.
Aan dergelijke knipogen in deze nieuwe Candyman alvast geen tekort. Zo lopen de opening credits over shots van Chicago vanuit kikkerperspectief. Met de lens naar het luchtruim gericht, aanschouwen we hoe wolkenkrabbers vervagen in een in mist gehuld Chicago. Een inventieve contrapositie van het helikoptershot uit Candyman versie 1992 op de iconische soundtrack van Phillip Glass. Ook het constante spel met weerspiegelingen in ramen, metalen oppervlaktes en eender welk voorwerp waarin je maar een spiegelbeeld kwijt kan, zorgen voor een constante dreiging en laten het publiek angstvallig zoeken naar de duistere schim in dat spiegelbeeld. Wat is het daarom jammer dat Candyman zijn releasedatum ziet vallen na The Invisible Man. Ook hier zagen we de dreiging uitgaan vanuit leegtes in het beeldkader. Van plagiaat kunnen we Candyman echter niet beschuldigen: De film moet reeds in pre-productie geweest zijn tegen de tijd dat ideeën van The Invisible Man gestolen konden worden. Dit is op vlak van spanningsopbouw trouwens een prima genrefilm: scènes worden opgebouwd vanuit een traag sluipende dreiging, de moorden zijn behoorlijk origineel – de hoofdprijs gaat naar de kunstcritica die we vanop grote afstand zien het hoekje om geholpen worden tegen haar glazen gevel – en zelfs fans van het betere body horrorwerk worden bediend.
Op narratief vlak laat de prent helaas wel enkele steken vallen. Behoorlijk schaamteloze scènes die volstrekt niets met de rest van de plot te maken hebben, dienen enkel en alleen om het publiek te belonen met die extra ‘kill’ . Het mag een compliment heten dat ook deze scènes de aandacht weten te behouden omdat ze vakkundig zijn opgebouwd. Op vlak van schriftuur blijft het echter een zwaktebod dat deze momenten volledig los staan van de rest van het verhaal. Het slashergenre moet zowat het enige zijn waarin dergelijke scènes de finale versie overleven.
Ook wat betreft het aanhalen van de ‘Grote Thema’s’ krijgen we niet de kwaliteiten te zien van Jordan Peeles Get Out of Us. Hoewel ook hier de film weer schrikwekkend goed aansluit bij de tijdsgeest, is subtiliteit zoek. Thema’s als gentrificatie en hoe omgaan met een onrechtvaardig en onterecht bevooroordeelde blanke middenklasse worden erg letterlijk opgevoerd door hoofdpersonage Anthony en zijn entourage. Candyman lijkt zo zijn publiek af en toe te onderschatten en handelt deze thema’s wat kort af. Dag geldt ook voor de transformatie aan het eind: Net wanneer de Candyman evolueert van kwaadaardige boogieman tot een soort van superkracht op wie de onderdrukte zich kan beroepen, blijkt het alweer gedaan en zien we ook onze finale jammerlijk snel afgehandeld. Een min of meer geslaagde film zonder twijfel, maar het voelt aan alsof Candyman behoorlijk wat potentieel laat liggen.
