Een double bill van twee jonge en beloftevolle bands prikkelt onze nieuwsgierigheid en zorgt dat we de onheilspellende berichten over nakend stormweer terzijde schuiven om richting het feeërieke Openluchttheater te Deurne af te zakken. Aili x Transistorcake brachten vorige maand een bijzonder fijne ep uit en waren klaar om deze te testen op een livepubliek en de singles van Emy deden het tot nu toe, op de rand van een doorbraak, alvast goed op de radio.
Het lijkt alsof de duivel ermee gemoeid is. Nu alle ingrediënten er voor de Belgische bands zijn om na anderhalf jaar artistieke droogte binnenlands succes te oogsten – versoepelingen, concerten die opnieuw mogen doorgaan en een minister van Volksgezondheid die ons vermanend toespreekt om geen verre oorden op te zoeken – krijgen we nét nu in sommige streken van het land regenval van oudtestamentische proporties op ons bord gelepeld.
Het moet hebben meegespeeld in de hoofden van velen om niet naar buiten te gaan vanavond, want het Openluchttheater is amper voor de helft van de toegestane capaciteit gevuld en dat is jammer, want de twee groepen die hier vanavond ten dans spelen verdienen een groter publiek. Gelukkig is er nog die ene securityman die nog tijdens de opwarmmuziek in een ver hoekje op z’n eentje staat te dansen. Het zou een voorteken zijn van een geslaagde avond – goede vibes creëer je immers zelf.
De eerste groep die de bühne betreedt is EMY. Met hoofdletters, want Emy Kaboré is niet meer het jonge meisje dat solo de bronzen plak binnenhaalde op de Rock Rally van 2018. Ze is nu de aanvoerster van een volwaardige en zelfzekere band die aan de hand van een bas, drum, toetsen en gitaar haar oprechte luisterliedjes van een progressief neo-soulgeluid voorziet. Zo drijft “Down the Lonely Street” van de EP Weary Purple niet langer op spaarzaam aangeslagen snaren van een akoestische gitaar, maar krijgt het een volle en zacht pulserende beat mee die de ingetogen beats van The XX in herinnering brengt.
EMY’s set is heel doordacht en gebalanceerd. Het grote thema in hun muziek is de zoektocht
naar de eigen identiteit en het optreden wordt gestructureerd aan de hand van drie op band ingesproken monologen die passen bij het introspectieve karakter van de nummers. Ze beginnen op kousevoeten, maar Emy (de frontvrouw) verlaat al gauw het statief en neemt zelfzeker de ruimte in die tussen de soulvolle drumtics en warme toetsen valt. Na twee nummers met de band kondigt ze een intiemer gedeelte aan, met begeleiding van enkel gitaar en toetsen.
Als je het zo leest, klinkt het allemaal zwaar op de hand, maar dat is het vooral niet: de bindteksten zijn misschien nog wat onwennig, maar steeds ontwapenend en met een gulle glimlach. Het is niet altijd makkelijk om met zachte luisterliedjes de aandacht van een openluchtpubliek vast te houden maar Emy doet het moeiteloos met die zachte stem van haar, inclusief ribfluwelen korrel. Bij de afsluiter van de reguliere set “Freestyle” wordt er spontaan meegeklapt, wat uitmondt in applaus voor een bisnummer waaraan met plezier gehoor wordt gegeven.
Het vrolijke duo Aili x Transistorcake komt vol trots hun knalgele nieuwe kostuums showen en we zijn vertrokken voor een show vol – daar zijn ze weer – goede vibes. Met “Pari Pari” schiet de set genadeloos uit de startblokken. Het publiek begint meteen spontaan al zittend te bewegen, om een minuut later al fuck it-gewijs recht te springen en voor de rest van de set voluit te gaan. Dansen op jazz mag misschien niet, hier wordt het vrolijk aangemoedigd.
Sequencers worden met vaste regelmaat tot de limiet opgerokken om dan in vrolijk stuiterende beats te ontladen. Voeg daarbij de gulle lach van Aili, die maar niet kan kiezen tussen toetsen spelen achter haar synthesizer of met de micro in de hand dansen vóór haar synths. Transistorcake (Orson Wouters voor de burgerlijke stand) blijft voornamelijk achter zijn apparatuur staan waaruit hij de muziek tovert. Het op en neer dansende groene lijntje op zijn machine lijkt te suggereren dat de man en de machine in symbiose met elkaar verbonden zijn en communiceren. Zo natuurlijk vloeit het er allemaal uit en vullen ze elkaar aan.
Aili x Transistorcake hebben nog maar één ep uit, waardoor de set compact genoemd mag worden. Het tweede nummer “Namasai” (als we dat correct hebben opgevangen) is al meteen een nieuw nummer en is niet slecht, maar het zijn de meer bekende nummers die het feest in gang steken én houden.
‘Nu volgen er nog een paar goeie dansschijven’, zegt de immer spontane Aili alvorens “Futsu” de laatste twijfelaars op de benen krijgt. Geen idee wát het betekent, maar iedereen begreep de essentie wanneer Aili ‘Ma Ma Botchi Botchi’ zong: ik zag mensen hun lichamen in bochten kronkelen waarvan ze na anderhalf jaar lockdown niet meer wisten dat ze het nog konden, of ooit gekunnen hadden – en het was prachtig. De securityman was uit het gezichtsveld verdwenen, maar ik ben er zeker van dat ook hij nu driftig meedanste.
We kregen een lang uitgesponnen versie, met een diepgravende technocoda waarin de beats werden opgedreven tot ze denderden als een shinkansen-trein. Single “Dansu” sloot de reguliere set af en als bis hernamen ze doodleuk “Genki” nog een keer met “Oki” in de mix. Het publiek riep om een tweede bis, maar al het beschikbare materiaal was definitief op.
Twee jonge bands, twee keer anders, twee keer raak. En geen druppel regen gezien.
