Ze zijn een relikwie uit de Madchestertijd. Ze bestaan in 2022 veertig jaar. Ze ploeteren in de schaduw rustig verder. Het is zeven jaar en drie platen geleden, maar we bespreken nog eens de nieuwste van James. Omdat je bij oudjes af en toe best de pols nog eens afneemt.
“Everybody’s in their cave, facing what we can’t escape / Every time we’re through, your shit sticks to my shoe”. Natuurlijk is de zestiende van James een coronaplaat, maar ze is ook zoveel meer. In titelsong “All The Colours Of You” zit het allemaal: “Quarentine with you”, zingt Tim Booth, maar ook: “Disunited States, they want a boogaloo with you”, waarna het gaat van “President’s your man, he’s the Ku Klux Klan”. Een politieke plaat? You bet.
Booth zingt het allemaal in zijn kenmerkende galm, met grootse refreinen en feestelijke teneur. Het heeft al lang niets meer te maken met “Sit Down”, dat iconische nummer dat de groep jaren na het begin dan toch aan een doorbraak hielp, zo ergens rond 1990, maar het klinkt nog altijd als James. Alles met Booth klinkt als James. En als dit de “elektronische plaat” van de groep is, dan is dat maar gewoon wat het is.
En dus danst “Getting Myself Into” op een leuke trampolinebas en een kek speelgoedpianoriedeltje. De leuke bedenking “It’s half past mid-life” krijgt u er van Booth gratis bovenop, en hij grijnst “I’m half gas supernova”. Voor het opengespreide armengevoel van het aanstekelijk opbouwende “Beautiful Beaches” moet u al helemaal niet betalen; de kale frontman doet nog altijd met plezier de Derwisj.
In “Recover” is de ander Booth te horen; de fluister-zingende balladeer, de redelijke zenmeester die hij ook altijd was. De beat heeft een gemoedelijke tred, de zanger trippelt mee; sfeervol. Het delicaat gebrachte “Miss America” is een trage plakker, maar alweer zo politiek als wat. Booth rekent erin af met zijn tweede vaderland (“And your passion for freedom. Sold to the man with the tan”), laat zijn stem op typische wijze heerlijk overslaan in jodelende falset.
Het vreemdste nummer zit daar ergens tussen in. “Wherever It Takes Us” drijft de elektronica nog wat verder terwijl Booth een ontregelende tekst roept vol bloed en geweld scandeert. Minder James is James nooit geweest, maar misschien maakt dat het net James. Kunt u nog volgen? Wij alvast wel, maar dit is in elk geval een eigenzinnig bandje dat zich niet in het Britpophok zal laten opsluiten.
Al zijn de verrassingen daarmee wel op. “Hush” is vintage James, “Isabella” het soort single dat nooit nog voor een comeback in het helle spotlicht zal zorgen; te banaal. En daarenboven: goeie nummers worden zelden als voorlaatste gezet.
Het vat is net iets te snel af dus, maar de pols is genomen, de diagnose gesteld: deze patiënt kan er nog wel even tegen.