De Beestenburcht is terug met opnieuw een erg sterk album. Met dit vierluik tekenen Félix Delep en Xavier Dorison voor één van de beste nieuwe stripreeksen van de laatste jaren.
Begin 2020 maakte De Beestenburcht een indrukwekkende entree in de stripwereld. Na het succesverhaal van Undertaker leek scenarist Xavier Dorison met De Beestenburcht een nieuwe verkoopstopper in de vingers te hebben. Voeg daar nog de getalenteerde debutant Félix Delep toe en alle ingrediënten voor commercieel succes leken alvast aanwezig. Gelukkig gooide het eerste deel ook hoge ogen bij lezers en pers. Dorison creëerde nog maar eens een geloofwaardige wereld met een duidelijke inzet. Na het verdwijnen van de mensen uit een middeleeuwse burcht, blijven de dieren alleen over en bouwen ze onderling een eigen republiek op. Stilaan groeit de macht van stier Silvio hem boven het hoofd en evolueert de republiek naar een vorm van dictatuur. De dieren in de burcht zijn ontevreden en de bereidheid tot revolte groeit. De kat Miss Bengalore werkt voor haar twee kleine kinderen, na het overlijden van haar partner. Haar moeilijke omstandigheden maken dat zij uitgroeit tot een voorbeeld voor andere dieren. Ze besluit om samen met enkele vrienden een vorm van vreedzaam verzet op te starten. Dit brengt alle evenwichten in de beestenburcht aan het wankelen.
In het eerste deel werd het verzet langzaam opgebouwd via spot en verwarring. In het vervolg groeit het verzet verder uit en komt het tot een eerste confrontatie met het gezag van Silvio. Miss Bengalore en haar verzetsvrienden volharden in de geweldloosheid, ook al verliezen ze hun dak boven het hoofd, hun inkomsten en voedsel. Het verzet wordt tot het uiterste gedreven, waarbij het erop aan komt niet te breken, of alle geleverde inspanningen te niet te doen. Silvio bespeelt op een meesterlijke manier de frustraties en de wraakgevoelens bij de dieren, waardoor Margrieten in de winter een perfect opgebouwd vervolg is op het openingsdeel van dit vierluik. Het album sluit bovendien op een climax af, waardoor het nagelbijten wordt tot het verschijnen van het derde album.
De laatste jaren is Xavier Dorison uitgegroeid tot de populairste en consequent sterk schrijvende scenaristen in de Europese strip. Elk album van zijn hand is evenwichtig uitgebouwd en nieuwe reeksen starten zonder uitzondering erg sterk. Volgens ons mag Dorison dan ook stilaan ‘de nieuwe Jean Van Hamme’ genoemd worden.
Félix Delep is zonder meer een revelatie. Het is uitzonderlijk dat een talent van zijn formaat meteen van bij het debuut tekenwerk aflevert na nagenoeg overal in balans is en volledig ontwikkeld lijkt. Zijn stijl sluit sterk aan bij dat van collega-‘dierentekenaar’ Juanjo Guarnido. Ook Delep slaagt erin om dieren te tekenen die verbazend veel emoties kunnen uitstralen. Het enige mankementje aan zijn werk voor De Beestenburcht zijn die enkele pagina’s waar erg veel kleine vakjes naast mekaar gepropt staan, gecombineerd met grote hoeveelheden tekst. Dit euvel is uiteraard evenzeer te wijten aan de scenarist, maar wanneer de auteurs in volgende delen deze mindere bladzijden iets evenwichtiger met de andere pagina’s kunnen opvangen, zitten we erg kort bij de perfecte avonturenstrip.
