Dé commerciële verrassing van 2015 bevestigde eind vorig jaar met een even straf tweede deel. Wij blijven onder de indruk van deze Undertaker. Alle betrokkenen blijven op een bijzonder hoog niveau werken.
Zonder enige verlegenheid mogen we Undertaker uitroepen tot dé stripreeks van 2015. Bij het begin van het jaar werd de reeks met veel ambitie gelanceerd, met de nodige persontmoetingen en verkleedpartijen voor de auteurs. De ambitie bleek meteen gegrond. Het succes volgde al snel. Ook in het Nederlands was De Goudvreter een schot in de roos, ook bij ons. De auteurs werkten hard aan het vervolg, dat nog net voor de jaarwisseling het eerste tweeluik uit de reeks kon afronden.
Jonas Crow is een begrafenisondernemer met een verleden. In het eerste deel werd al duidelijk dat de schutterskwaliteiten van onze undertaker het gangbare ver overstegen. De Dans van de Gieren gaat letterlijk verder waar deel één stopte. Nog steeds tracht Jonas samen met Rose en Li, twee oud-personeelsleden van Joe Cusco om het lijk van de heer Cusco veilig af te leveren. Aangezien de overledene vlak voor het overlijden zijn goudvoorraad verorberde en steeds meer mensen daarvan op de hoogte raken, wordt het dan ook moeilijker en moeilijker om het lijk ongeschonden te houden.
Het tempo in dit tweede deel blijft onverminderd hoog. Scenarist Xavier Dorison legt de zweep er opnieuw op en rondt dit eerste verhaal op een overtuigende manier af. Zo houdt hij enkele verrassende wendingen tot aan het einde van het album. Tegelijk houdt hij nog enkele plotlijnen in het vuur waarmee hij vanaf deel drie verder aan de slag kan. Undertaker is zonder meer de reeks waarmee Xavier Dorison zich naar de top van het scenaristengild gekatapulteerd heeft. Zijn verhalen blinken misschien niet uit in experiment of ongewone thema’s, maar wat hij daarin mist, maakt hij goed met constructietalent. Hij bouwt zijn verhalen vakkundig op, met aandacht voor voldoende verrassingen en hij kan de aandacht van de lezer vasthouden tot aan het einde. Tegelijk geeft hij ook voldoende aandacht aan zijn personages, waardoor deze mensen van vlees en bloed worden. Ook het vleugje humor waarmee Undertaker overgoten werd, werkt wonderwel.
Wij waren al langer een onvoorwaardelijk liefhebber van Ralph Meyer (zijn IAN blijft een schromelijk onderschatte reeks), maar met zijn werk voor Undertaker heeft hij nu zowat alle stripliefhebbers overtuigd van zijn grote talent. Hij is één van de weinige tekenaars die met recht een erfgenaam van Jean Giraud genoemd kan worden. Het is ook indrukwekkend hoe hij ondanks de moordende deadline voor dit tweede deel nergens bespaart op details. Tegelijk neemt hij ook nog een deel van de inkleuringen voor zijn rekening, samen met zijn vaste kleurenkompaan Caroline Delabie.
Zowel wat het verhaal als de tekeningen betreft, kunnen we maar weinig mankementen bespeuren in deze tweede Undertaker. Uiteraard moeten lezers die zoeken naar vernieuwende stripverhalen met een sterke literaire inslag, met een brede bocht om deze Undertaker heen lopen. Anderzijds is het bijzonder lang geleden dat we nog zo onbedaarlijk konden genieten van een avonturenstrip. Indien de heren en dame het niveau van dit eerste tweeluik in hun volgende albums kunnen aanhouden, hebben we met Undertaker echt een nieuwe klassieker in handen.
