In zijn boek Ghost Riders maakt Richard Grant een even simpele als rake bemerking. Volgens hem zijn er namelijk twee soorten mensen: zij die er op uit trekken en zij die dat niet doen. Die laatste groep kijkt volgens Grant, in het beste geval, met enige romantische gevoelens naar de levens die de reizigers leiden. De reis van Abel, de eerste samenwerking tussen Sivan en Dumal, vertelt het verhaal van zo’n dromer.
D
e leegloop van het Franse platteland is veelbesproken en -beschreven. Meestal gebeurt dat vanuit het standpunt van de achterblijvers. Zelden zijn het de vertrekkers die in beeld worden gebracht en evenmin hoor je vaak over zij die op het punt staan onder hun kerktoren vandaan te komen.
Abel is echter zo iemand. Hij is een man op leeftijd die op zijn eentje de kleine familieboerderij draaiende houdt. Foeterend dat hij niet eerder de benen nam – zoals zijn broers wijselijk al eeuwen geleden hebben gedaan – zorgt hij voor enkele stokoude koeien en hoedt hij geiten. Maar niet voor lang meer. Terwijl hij het veld omploegt en zich in de dorpskroeg in het gezelschap van zijn zeurende lotgenoten bedrinkt, broedt Abel op een plan.
Dat zal hem wegvoeren uit het dorp en van het werk dat hij zo vervloekt. Maar tussen droom en daad staan – ja, wat eigenlijk? Abel zit in een routine, is niet van de jongsten en durft al eens met een glas te veel op de weg naar huis aan te vatten. Op die manier steek je jezelf, al dan niet bewust, stokken in de wielen. Abel, die door zijn kroeggenoten spottend de Kapitein wordt genoemd, ondervindt dan ook een pak hindernissen bij het kiezen van het ruime sop.
In een knappe vertelling word je meegevoerd op de golven van de wensdroom van een ouder wordende man. Het boek houdt de lezer een spiegel voor: het gevoel vast te zitten, met de bijhorende dromen van een ander, exotisch getint leven, overvalt iedereen wel eens. Misschien het afgelopen jaar nog meer dan anders, al is het boek geen reflectie op de huidige gezondheidscrisis. De originele Franse versie verscheen immers al in 2014.
Wat de reden ook is, het is een prima beslissing dat er alsnog nog voor is geopteerd om de Nederlandse vertaling op de markt te brengen. Wie de muren oploopt door een gedwongen sedentaire levensstijl vindt soelaas en troost bij Abel en wie er, nog maar net of al een gans leven lang, eveneens van droomt op pad te gaan, ontdekt in Abel mogelijk een soort geestverwant.
De reis van Abel is dan ook een fraai eerste verhaal dat uit de koker van Isabelle Sivan komt gerold. Sivan is nieuw in de stripwereld, maar was eerder, onder de naam Lisa Belvent, actief als advocaat. Welke van deze twee activiteiten nu precies onder een pseudoniem plaatsvindt, is niet geheel duidelijk, maar het verhaal dat Bruno Duhamel in fraaie beelden wist te vatten, is een niet te missen werkstuk voor reizigers en thuisblijvers.
