Een week waarin blauwe maandagen en deprimerende nieuwsberichten uw gemoed behangen met somberheid kent maar één remedie: schaamteloos rondstuiterende en van rammelende gitaren volgestouwde jangle-popsongs. En laat dat nu net de vracht zijn die de Canadezen van Kiwi Jr. op hun tweede album Cooler Returns hier binnengooien.
Hun eerste album Football Money was het prettig charmante resultaat van twee jaar werken en schaven. Een bescheiden hype is nu hun deel en om de deur volledig open te beuken wanneer ze terug op een kier zal worden gezet, grepen ze de crisis bij de cojones – en niet door nu eindelijk eens een taalcursus ter hand te nemen. In de zomer van 2020 namen ze hun nieuwe nummers op en nu, één jaar na hun eersteling, mikken ze opvolger Cooler Returns in de rekken.
Ten opzichte van het debuut zijn er wel verschillen op te merken. De bas, drums en gitaar vormen nog steeds de basis van deze aanstekelijke mengelmoes van melodieën en tempowissels, maar de elektrische gitaar werd hoofdzakelijk vervangen door een akoestische twaalfsnarige gitaar, waardoor er een zekere folkvibe binnensijpelt. Daarnaast hebben ze hun geluid verrijkt met een piano, orgel en een mondharmonica. Bij “Dodger” en “Highlights of 100” zorgen de toetsen voor de frisse tegenwind op een pompend tempo en het droevige stemtimbre van de zanger. En het is de mondharmonica die “Maid Marian’s Toast” van smaak voorziet.
Dertien nummers telt het album, en het merendeel daarvan blijft netjes onder de drieminutengrens. Het gevolg is een plaatje dat onstuitbaar verder dendert en tot de nok gevuld is met ‘catchy hooks’ en meezingbare refreinen. Zelfs de normaal stilzwijgende massa krijgt in de vooruitgeschoven single “Undecided Voters” iets om mee te brullen. Het is eens een verfrissende afwisseling in deze tijd van mensen met grote meningen die alleen overtuigd zijn van het eigen grote gelijk. Zanger Jeremy Gaudet werkt tijdens de kantooruren in een bibliotheek en is zodoende – behalve behept met een natuurlijke cool – ook zeer goed bekend met zwijgende massa’s en de relativiteit van dikdoeners.
Titelnummer “Cooler Returns” begint met ricocherende gitaren en een welgemikte oerkreet (‘ugh!’) om over te gaan in staccatoslogans, en na een kleine minuut een versnelling hoger te schakelen en vijftien seconden later opnieuw te beginnen. Vul dat aan met enkele gitaarsolo’s en zelfs het langste nummer op het album voelt aan als een zucht van twee minuten.
De morsige zanglijnen van Gaudet doen denken aan die bij The Strokes of Pavement maar dan met goede punten voor inzet en motivatie op het rapport. ‘Tomb Raider, Tomb Raider, Tomb Raider… raid! / Bone shaker, Bone shaker, Bone shaker, shake!’ uit “Only Here For A Haircut” is al even onnozel als de teksten van Stephen Malkmus. In dit naar sprankelende britpop neigende anthem voor lockdownkapsels slaat Gaudets stem al even vaak en charmant over als bij zijn grote voorbeelden. Kiwi jr. klinken dan wel als slackers, maar opener “Tyler” mag als een non-conformistische intentieverklaring gelden: ‘You work for Microsoft / I scrape the wallpaper off in the new guest bedroom’. Dit voelt misschien in de ogen van de maatschappij als een mislukking maar het wordt gecounterd met ‘I know I can make it on my own’. Als de concertzalen terug open kunnen gaan, is het hen volledig gegund.
De moeilijke tweede hebben de heren van Kiwi jr. alvast omzeild door Cooler Returns even uitnodigend en fris te maken als een nieuwe onderbroek: het heeft even weinig om het lijf, maar het is heel toegankelijk en uplifting. Het gevaar bestaat dan dat de muziek even snel als het textiel sporen van sleet zou beginnen te vertonen, maar voorlopig zit er nog genoeg rek op. Alle onderbroekenlol terzijde: dit is simpelweg een fijn plaatje.