Het Noorse kwartet Chrome Hill gaat ondertussen al een kleine twee decennia mee met hun muziek op het grensgebied van jazz en americana. Op hun zesde album borduren ze rustig verder op hun stijl, die tegelijk vertrouwd aanvoelt en bij momenten onvatbaar is.
Oorspronkelijk opereerde het uit Oslo afkomstige kwartet onder de naam Damp, tot het zich in 2008 herdoopte tot Chrome Hill. Hoewel de band in het begin vooral akoestisch opereerde ging de naamswijziging ook gepaard met een switch naar meer elektrische muziek, met invloeden uit de roots-, blues- en rockmuziek. Centrale figuur is gitarist Asbjørn Lerheim die ook alle nummers voor de band schrijft. Dat Lerheim geen traditionele jazzmuzikant is blijkt ook uit zijn samenwerking met zangeres Lisa Dillan in een duo dat zich toelegt op covers van Elvis Presley. Saxofonist Atle Nymo heeft momenteel een nog eerder beperkte discografie, al debuteerde hij vorig jaar wel met een eigen trio. De ritmesectie bestaat uit bassist Roger Arntzen (In The Country, Ballrogg) en drummer Torstein Lofthus (Shining, Elephant9).
Hoewel de muziek van de band heel erg organisch klinkt laveert ze toch probleemloos tussen verschillende stijlen. Leunen ze soms dicht aan bij een traditioneel jazzkwartet, dan klinken ze op andere momenten weer heel erg rootsy of zijn invloeden uit de (post-)rock merkbaar. Neem nu zo’n nummer als opener “Clockwork”. Dat begint met onheilspellend samenspel tussen drums en saxofoon alvorens de hoekige gitaar van Lerheim de song ineens in de richting van de spaghetti-western uitstuurt. Ook op andere nummers neemt Lerheim duidelijk het heft in handen: op “Ascend” klinkt de gitaar twangy, terwijl hij het sfeervolle “Interlude” dan weer weids en sfeervol inkleurt.
This Is Chrome Hill wordt gekenmerkt door een ratjetoe van invloeden. “10-4” begint rustig, met wat gefriebel om daarna naar een climax toe te werken, waarbij vooral de sax van Nymo voor een knappe bijdrage zorgt als die even komt piepen. Veel chaotischer gaat het er aan toe op “Particles” waar sax, drums en gitaar even de teugels laten vieren. Een nummer als “Within” heeft dan weer niet veel uitstaans met jazz, maar geeft bassist Arntzen wel de kans om uit te pakken met een knap solomoment.
Chrome Hill maakt muziek die moeilijk te definiëren valt, wat voor het kwartet tegelijk een troef is en een probleem. Want hoewel de band enerzijds een eigen geluid heeft, slagen de Noren er veel te weinig in om muziek te maken die echt opvalt en blijft hangen. This Is Chrome Hill klinkt aangenaam, maar er blijft al bij al net iets te weinig van hangen.
