In 2018 debuteerde accordeoniste Sara Salvérius met het intens persoonlijke Trapped In Sight, een brok muzikale rouwverwerking die aankwam als een emotionele voorhamer. Met opvolger Equinox wordt, de titel suggereert het al, het evenwicht hersteld. Maar dat maakt de beluistering niet minder meeslepend. Maak kennis met een artieste die wars van trends rechtstreeks naar het hart gaat.
Het hart, er hangt vaak zo’n tranerig emo-aura rond. Maar diep tasten en emoties en ervaringen omzetten in een muziek vergt ook moed. Muziek, daar kan je immers niet achter schuilen. Het heeft een naaktheid en impact die misschien nog directer is dan die van woorden. Universeler ook. Je begeeft je op het slappe koord, zeker als je alles, van composities tot uitvoering, voor eigen rekening neemt. Salvérius is echter een rasartieste, met behoorlijk wat ervaring, deskundigheid en beheersing over dat instrument. Voor velen is een accordeon nog steeds beladen met wat stoffige referenties – de polka- en walsjeshoempapa à la Schriebl & Hupperts. Misschien nog wat musette of zigeunermuziek, maar dat is dan ook alles.
Het instrument kan ook meer zijn. Je vindt het in de jazz, wereldmuziek, avant-garde en pop. Er gapen kilometers tussen Johnny Meijer, Guy Klucevsek en Richard Galliano, tussen Rony Verbiest, Mario Batkovic en Tuur Florizoone. Om nog maar te zwijgen over DeVotchKa en Beirut, die zich ook graag bedienen van het instrument. Salvérius’ composities dragen volop de sporen van de folkoorden waar ze zich in bewoog, al heeft het hier en daar soms iets religieus of filmisch, zonder daarom als achtergrondmuziek te gaan klinken. En als er al geen stuk is als “21 Januari”, dat Trapped In Sight afsloot met een laatste wurggreep die je de adem ontnam, dan gloeien bepaalde emoties na. Maar de pijn maakt plaats voor iets dat minder rauw is, met hier en daar zelfs een hoopvol of onbekommerd moment. Minder droefenis, meer balans.
Na de aanzwellende, iele klanken van intro “Sirius Calling” (een verwijzing naar de meest heldere ster, maar vermoedelijk ook naar het model accordeon dat Salvérius gebruikt, een Pigini Sirius) krijg je meteen een van de hoogtepunten. “Aurora” bevat zowat alles dat dit album bijzonder maakt, met in de aanloop een zachte, voorzichtig uitgerolde melodie, die bijna frivool klinkt. Muziek uit de buitenlucht, maar met een melancholische onderstroom, mooi opgebouwd met herhalingen en variaties. Steeds krachtiger en zelfverzekerder, maar halverwege door het inzetten van de bassen meteen ook dramatischer en intenser. Een prachtig statement dat overgaat in het aanstekelijke “Helios”, dat net als “ Phase 6” en “PMK”, rondwentelt met een elegante zwier, voorzien van vingervlugge momenten die nooit uitdraaien in rondjes gratuite techniek.
Het is vooral het evenwicht van melodie, harmonie en ritme dat opvalt, met composities die je zo zou kunnen inzetten voor films. Hetzij door de orgelachtige lagen en vage Piazzolla-vibe (de titeltrack) of een teneur die misschien nog het best te omschrijven valt als een persoonlijke saudade. Ook nu is het album doorspekt met tragere, meer ingetogen stukken die alles even op pauze zetten. “Brain Fog” en “Sepia” hebben toepasselijke titels, met het tweede dat door de diepe bassen ronduit onheilspellend klinkt. Of het sacraal getinte “Grote Kleine Beer” dat naadloos overgaat in de zachtaardige kopstoot van “Pandora”. Iets later rond ze af met “Sirius”, dat de voorzet van drie kwartier eerder af maakt met een statig en beheerst gebaar, waarin verdriet een plaats krijgt in een moment van rust.
En het is net daar dat Salvérius het meest indruk maakt. Een accordeon, dat heeft voor velen nog altijd weinig uitstaans met wat wordt verstaan onder hedendaagse of hippe geluiden. Toch is Equinox een aanrader, want deze artieste heeft iets dat nog een pak waardevoller is dan de waan van de dag: een verzameling composities die de afstand tussen hoofd, buik en vingers zo kort mogelijk houdt en niet vast te pinnen valt op een stijl of periode, laat staan een modieuze oprisping. Equinox staat fier overeind, omdat het – net als de beste hardcore punk, country of freejazz – uit het hart komt en een universeel, tijdloos verhaal te vertellen heeft. Heel, heel mooi.
Salvérius zag heel wat concerten in rook opgaan. FFWD naar 2021. De cd kan je bestellen via haar website.
