Op 3 november vinden in de Verenigde Staten de misschien wel belangrijkste presidentsverkiezingen sinds de Tweede Wereldoorlog plaats. Een reden voor Neil Young om een als EP vermomd vlugschrift op de wereld los te laten. Daarop covers van een aantal — hoofdzakelijk eigen — oudere protestsongs met als doel zijn minachting voor de grifter in chief nog eens uit de doeken te doen.
Toen Donald Trump op 15 juni 2015 zijn kandidatuur voor het presidentschap van de Verenigde Staten bekend maakte weerklonk Neil Youngs “Rockin’ In The Free World” op de achtergrond. Waarop Young meteen zijn afkeer voor Trump liet blijken en liet weten dat hij Bernie Sanders steunde. Dat de titel van dat nummer ironisch is — het nummer is immers net een aanklacht tegen de gevolgen van Reaganomics — bleek Trump niet te vatten. Iets wat hem wel vaker overkomt, zoals wanneer hij “Live And Let Die” van Guns N’ Roses — in het midden van een pandemie — of “Fortunate Son” van Creedence Clearwater Revival door de boxen liet schallen. Dit jaar gebruikte trump alweer nummers van Young op een rally, waarna Young hem prompt een proces aandeed wegens schending van auteursrechten.
Hoewel Neil Young ondertussen al een halve eeuw in de Verenigde Staten woont — nadat hij in 1966 de grens overstak in een Pontiac lijkwagen en eerst een tijd illegaal in de VS verbleef — liet hij zich nooit naturaliseren. Tot nu, want om Trump ook in het stemhokje af te kunnen wijzen vroeg — en kreeg — Young ondertussen ook de Amerikaanse nationaliteit. Het was te verwachten dat een artiest als Young het daar niet bij zou laten. Op zijn Neil Young Archives brengt hij regelmatig exclusieve live sessies. Een aantal nummers die hij tijdens de akoestische Fireside Sessions — genoemd naar de Fireside Chats waarmee de Amerikaanse president Franklin Roosevelt de bevolking toesprak in de jaren ‘30 en ‘40 — speelde brengt hij nu uit op de EP The Times.
De rode draad? Protestsongs. Neil Young dook in zijn archieven en haalde een reeks protestnummers boven die hij in de loop der tijden schrfeef. Er is natuurlijk het onverwoestbare “Ohio” — nog altijd een van de beste protestsongs van de jaren ‘70 — of het nog altijd actuele “Alabama”. Maar toch, het meeste indruk maakt misschien wel de zinsnede “Even Richard Nixon has got soul” in “Campaigner” die een nieuwe betekenis krijgt. Oorspronkelijk refereerde die zin naar de avond dat de echtgenote van Nixon getroffen werd door een hersenbloeding, maar hier lijkt het eerder dat Tricky Dick een koorknaap was in vergelijking met de huidige president.
“Looking For A Leader 2020” is een upgedate versie van het nummer dat hij in 2006 uitbracht op zijn anti-Bush plaat Living With War. “Yeah we had Barack Obama / And we really need him now / The man who stood behind him / Has to take his place somehow”, klinkt het als een niet helemaal overtuigde steunbetuiging aan Joe Biden. Bob Dylans “The Times They Are A ’Changin” passeert ook nog de revue, maar dat is zo’n kapot gespeeld nummer — geen toeval dat Dylan het zelf nauwelijks nog speelt — dat het zelfs in Youngs handen wat afgehaspeld klinkt. Vreemde eend in de bijt is “Little Wings”, een wat vergeten nummer van Young, waarvan de reden waarom het op een EP met protestsongs terechtkomt niet geheel duidelijk is.
Hoewel de versies die Young brengt zich hier zeker overeind houden, is het zuiver muzikaal gezien een overbodige release. Maar tegelijk doet het deugd om te zien dat Young zich niet hult in stilzwijgen en blijft vechten voor zijn overtuigingen. Iets waar heel wat artiesten die zich in deze cruciale tijden op een commerciële piek bevinden waar Young zich bevond toen hij “Ohio” schreef zich aan zouden mogen spiegelen. Maar dat neemt niet weg dat het toch vooral uitkijken wordt naar de release van volume 2 van zijn Archives, die er eind november nu echt lijkt aan te komen.
