Het lijkt er op dat 2017 een jaar is met stevig wat activiteit in het Sonic Youth-kamp. Luttele maanden na Thurston Moore, lost Ranaldo nieuw solomateriaal: Electric Trim, dat was aangekondigd als een flirt met elektronica. Tot een echte vrijpartij komt het nergens, maar zo nu en dan hangen vonken in de lucht.
Lee Ranaldo. Hij wordt de George Harrison van Sonic Youth genoemd. Als je sitars buiten beschouwing laat, is dat best een stevig compliment. Bij elke release van zijn band had Ranaldo wel zijn moment in de schijnwerpers, hij is verantwoordelijk voor fraais als “Mote”, “Hey Joni” en “Eric’s Trip”. Stuk voor stuk kleppers, maar het trok de man nooit uit de schaduw van Thurston Moore en het is maar de vraag of dat met Electric Trim zal gebeuren, nu Rock N Roll Consciousness nog nazindert.
Dat moet uiteraard niet. Rock-‘n-roll is geen wedstrijd, wat de kijkbuis daar ook over mag beweren. Maar het moet gezegd dat de voorbije soloworpen van Ranaldo niet altijd van begin tot einde wisten te boeien. Is het de man zijn stemgeluid? Dat magisch klinkt gedurende een song, maar halverwege een plaat behoorlijk monotoon aandoet? Is het de muziek die te weinig overweldigend is?
Aan dat laatste lijkt Ranaldo iets te willen doen: Electric Trim trapt af met “Moroccan Mountains”, een song die zijn tijd neemt om rustig open te bloeien -hoor hoe de vogeltjes kwetteren-, om plots keihard in een koortsige razernij te ontsteken. Ook vocaal lijkt Ranaldo soms in overdrive te gaan. Als een overenthousiaste jonkie die net de kick van muziek maken ontdekt heeft, laat hij zich, op zijn 61ste, meeslepen door de muziek, terwijl hij een bezwerend, de fantasie prikkelend verhaal vertelt dat zowel over zijn voormalige band kan gaan, afgaand op de schroevendraaierreferentie, maar net zo goed wordt hier een treurige liefdesgeschiedenis uit de doeken gedaan. Of beiden.
De luisteraar heeft er immers het raden naar en dat zijn extra punten voor deze creatieveling die ons met dergelijke vraagtekens opzadelt. Voor de lyrics kreeg Ranaldo overigens hulp van Jonathan Letherm, die her en der zijn literaire meerwaarde liet neerdalen.
Muzikaal is het vooral producer Raül Fernandez die zorgt dat de spanning er in blijft. Prachtig voorbeeld van waar dat toe kan leiden, is het caleidoscopische “Uncle Skeleton”, een song die smeekt om meermaals met een hoofdtelefoon beluisterd te worden, zo fascinerend is de combinatie van de traditionele gitaren, subtiele electronica en, op het juiste moment, de doordachte tempowisselingen.
Blazers, strijkers en een fraai koortje zorgen dan weer voor een onverwachte wending in de titeltrack. “Last Looks” kan eveneens bogen op een troefkaart: Sharon Van Etten, die elders op de plaat de backings voor zich neemt, gaat in duet met Ranaldo en tilt de op zich wat vrij banale akoestische naar een bijna-betoverend niveau.
“New Thing”, zo heet de laatste song van Electric Trim. Het is een mooi slotakkoord voor een klein muzikaal avontuur. Helemaal het roer omgooien heeft Ranaldo hier uiteraard niet gedaan. Maar met enkele subtiele toetsen links en rechts is hij er in geslaagd om een plaat te maken die tot de verbeelding spreekt en zijn voorganger moeiteloos overklast.
Lee is Free, weerklonk het ondertussen héél lang geleden en dat blijkt vandaag nog steeds helemaal waar te zijn. Hoewel van de eerste noot herkenbaar als werk van Lee Ranaldo, steekt de man zijn muzikale voelsprieten uit met fascinerend resultaat, wat er voor zorgt dat Electric Trim een van de mooiste muzikale ontdekkingstochten van het jaar is. Daarmee vormt het album de perfecte aanvulling op Rock N Roll Consciousness: Moore de adrenalinerush, Ranaldo de nachtelijke luisterliedjes. Met die rolverdeling kunnen wij perfect leven.
Lee Ranaldo staat 6 oktober in de kantoren van Pias voor een intieme sessie, treedt diezelfde avond aan in Les Atelier Claus en is op 14 oktober te zien op het Los Ideas Festival in Menen, met onder meer The Girl Who Cried Wolf en Yuri Landman.
