Sinds Sonic Youth tijdelijk/definitief (schrappen wat niet past) op non-actief staat, zijn de verschillende leden drukker bezig dan ooit tevoren. Gitarist Lee Ranaldo brengt nu, samen met drummer Steve Shelley, een akoestisch album uit.

Soms hebben platen hun ontstaan aan een stom toeval te danken. In april 2013 was Lee Ranaldo met z’n begeleidingsband The Dust op tournee door Europa. Een gepland festival in de woestijn nabij Marrakech in Marokko werd echter te elfder ure geannuleerd, en plots zat de band met een gat in hun planning. Hun Spaanse tourpromotors kwamen echter met de suggestie om van die pauze gebruik te maken om in een kleine studio in Barcelona in een akoestische setting wat opnames te doen. In vijf dagen namen ze een reeks songs op, afkomstig van de twee recentste solo-albums van Lee Ranaldo, Between The Times And The Tides en het op dat moment nog te verschijnen Last Night On Earth, aangevuld met een paar covers.

Dat het album als een tussendoortje mag worden beschouwd, is ook merkbaar omdat het niet uitgebracht wordt door Ranaldo’s reguliere platenmaatschappij (Matador), maar door het kleine Spaanse label El Segell Del Primavera. Voor de gelegenheid werd The Dust nog uitgebreid met de Portugees João Paulo Feliciano op hammondorgel en de Spanjaard Raül Fernandez Refree op, onder andere, piano. De albumcover is een tekening van Lee Ranaldo uit de reeks ‘on the road’-kunstwerken die hij gemaakt heeft onderweg tussen verschillende optredens.

Wie zijn twee vorige soloplaten heeft gehoord, weet dat Lee Ranaldo hierop vooral de liefhebber van de klassieke rock en folk van de late jaren ‘60 en vroege jaren ‘70 in zichzelf heeft laten spreken. Geen wilde gitaarerupties en dissonante melodieën zoals bij Sonic Youth dus. In die zin is dit akoestisch werkstuk dan ook een logisch vervolg op die platen. Het is trouwens geen toeval dat de covers op Acoustic Dust, die al bij al redelijk trouw blijven aan het origineel, zich dan ook in die sfeer bevinden: “Revolution Blues” van Neil Young, “Bushes and Briars” van Sandy Denny en -misschien wel de meest verrassende keuze – “You Just May Be The One” van The Monkees zijn allemaal liedjes die uit dat tijdsgewricht dateren.

Voor wat betreft de eigen songs zijn deze netjes verdeeld: vier uit Between The Times And The Tides en evenveel uit Last Night On Earth. Hier krijgen ze een wat soberder jasje aangemeten, en het iets rijkere instrumentarium geeft de songs een organisch geluid. Verwacht geen grote verschillen met de oorspronkelijke versies, maar eerder een subtiele aanpassing aan de akoestische setting. Hoogtepunten zijn vooral een sterk “Hammer Blows”, “Angles” en “Key/Hole”, dat een idee geeft hoe Sonic Youth zou kunnen geklonken hebben als het een akoestische band was geweest.

Acoustic Dust is geen album voor de oppervlakkige fan, want die is beter af met de reguliere albums. Maar voor wie Lee Ranaldo eens graag op een andere manier hoort, is dit een tijdloos klinkende plaat die best de moeite waard is.