De naam Pompei spreekt tot de verbeelding. We kennen die als de stad die ooit het toppunt van beschaving was, maar weggeveegd werd door een onverwachts gevaar. Eveneens is het een stad die we opgegraven en bewaard hebben via archeologisch vernuft. Het project van Belgo-Amerikaan John Shank en de Franse Anna Falguères draagt diezelfde naam, maar onder de prachtige cinematografie viel er enkel een sof te ontwaren.
Pompei speelt zich af in een tijdloos en ruimteloos vacuüm. De ouderwetse televisie waarop National Geographic op repeat staat, suggereert dat we ons in de jaren zeventig-tachtig bevinden, maar eigenlijk doet dat er weinig toe in een plaats waar er geen toekomst is. Een clan van kinderen en tieners leeft in een desolaat landschap met kraters, paalwoningen en krotten. Betrouwbare ouderfiguren ontbreken, waardoor ze noodgedwongen opgevoed worden zonder grenzen, zonder enige vorm van richting. Enkel leider Toxou geeft hun aanwijzingen en regels, maar die zorgen nu niet meteen voor één of ander moreel kompas.
De dagen van Victor (Aliocha Schneider) en zijn kleinere broer Jimmy vullen zich met motorritjes, krassen in muren en stelen van schatten op nabijgelegen archeologische sites. En er is véél seks, die de kinderen in ruil voor een paar centjes mogen waarnemen door een gaatje in de muur. In dat nihilistische bestaan probeert Billie (Garance Marillier, het aanstormende talent uit Grave) toch betekenis te vinden. Nadat Victor (Aliocha Schneider) haar vader berooft en bedreigt met een pistool, voelt ze zich plots tot hem aangetrokken. Waarom weten we niet precies. Misschien ziet ze in zijn stuurloosheid haar gelijke.
Pompei beperkt zich verder vooral tot een minimalistisch narratief dat zich rond de keuze van Victor tussen liefde, familie en loyaliteit zal draaien. Waar de echte aandacht naar uitgaat, is de beeldschone cinematografie van Florian Berutti. In het Zuid-Franse landschap zijn Billie en Victor slechts kleine spikkels in de enorme kraters van de Alsace. De felle aardtinten, de minutieuze aandacht die geschonken wordt aan het romantische licht van het morgenrood en de avondzon en de grootsheid van de desolate ongerepte heuvels maken van Pompei een samenhangend beeldexperiment.
Berutti is dan ook de redding geweest voor deze film. Want waar de shots duidelijk doordacht zijn, lijkt de plot dat juist helemaal niet. Bij films over misfits die met criminaliteit flirten, is er een soort van imminente dreiging nodig. Een ongemak dat de situatie ieder moment kan escaleren, dat de lont al lang ontstoken is maar dat de uitbarsting nog moet komen. Hier is die er simpelweg niet. Zij het door de soms wat inspiratieloze dialogen over de regels van de clan, zij het door een ritme dat niet geweldig goed zit. En als de uitbarsting er dan toch komt op het allerlaatste moment, veroorzaakt die maar een rimpeling.
Lichtjes deprimerend is de film dan weer wel: niemand houdt ervan om kinderen opgevoed te zien worden tot seksisten en delinquenten. Maar gevaarlijk? Niet echt. Zelfs de onnoemelijk vele seksscènes overtuigden niet. De vermoedelijke passie tussen Victor en Billie voelt mechanisch en artificieel aan, niet vurig.
Samen met de personages verdwaalden we in Pompei, gravend naar betekenis, zingeving of spanning in deze prent. We vonden enkel fotogenieke plaatjes.
