You don’t know what you’ve got till it’s gone. We zijn al te vaak blasé en lopen achteloos nieuwe hypes na, maar Mintzkov zet ons terug met beide voeten op de grond. Zonder verpinken pikken ze de draad terug op waar ze hem hebben laten liggen en tonen dat ze nog steeds met twee vingers in de neus vooraan in het peloton meekunnen.
Het was lang stil rond Mintzkov. Zeven jaar is héél lang. Maar de pauze heeft de groep duidelijk deugd gedaan en van een nieuwe drive voorzien; want we zijn méé vanaf het openingsakkoord van “August Eyes” en we beseffen weer wat we al die jaren gemist hebben op de radio.
Als een dreigende metronoom die ongenadig aftelt naar een naderend onheil stuwt de strakke ritmesectie – verzorgd door de immer krachtige baslijnen van Lies Lorquet en de welgemikte drumslagen van Min Chul Van Steenkiste – de song voort. Het geeft het geheel een geladen spanning van een zomeronweer dat zich in de verte onder een loden hitte opbouwt. De gitaaruitspattingen en verzorgde hooks zorgen voor de broodnodige ontlading, als een zuiverende plensbui die de hele bomcycloon ontmantelt. Het is hoekige, dansbare rock die een mooie tegenhanger vormt voor Soulwax anno Any Minute Now. Op het einde rommelt de donder nog verder na, het tempeest rolt verder, op zoek naar nieuwe zielen om op neer te dalen.
Mintzkov is nooit de groep van het grote gebaar geweest. Ze zijn geen tafelspringers, maar zie dat vooral als een compliment; al twintig jaar lang bouwen ze aan een sterk oeuvre, waarbij kwaliteit de belangrijkste constante is gebleken. We hebben ze gemist.
