Een grote vis in een kleine vijver, zo mag je Mintzkov na vier platen wel beginnen omschrijven. Sky Hits Ground, de nieuwste plaat van het collectief, sluit moeiteloos aan bij het vorige werk zonder ook maar het gevoel te geven dat de eigen herkenbare sound gerecycleerd wordt.
“In loving memory of Bert van den Roye”, het zinnetje staat hoogst onopvallend op de allerlaatste pagina van het cd-boekje, maar trouwe fans weten hoe belangrijk de gitarist was voor het ontstaan van de band. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat een aantal nummers op Sky Hits Ground klinkt alsof ze voorzien werden van een rouwband. Op geen enkel moment geeft het album de indruk een openlijk eerbetoon aan hun overleden strijdmakker te zijn, maar op gepaste tijden hoor je de pijn van het verlies ontegensprekelijk via de stem van Philip Bosschaerts doorschemeren. Het siert Mintzkov als band dat ze het belang van de man nooit onder stoelen of banken hebben gestoken. Is er iets dat een internationale rockact meer siert dan nederigheid?
Soms komt het leven frontaal op je af. De betekenis die je in de naam van Mintzkovs vierde kan lezen, ligt dan ook erg voor de hand. Nochtans is het erg moeilijk om een duidelijke muzikale thematiek te ontwarren in de tracks op het album. De elf nummers op Sky Hits Ground lijken eerder specifiek gekozen momentopnamen die baden in een unieke, eigen sfeer zonder ooit stil te staan bij het belang van een mogelijk groter geheel. “Slow Motion, Full Ahead” en Runner’s High” bevestigen dat idee al na de openingsmaten. Daar waar het eerste nummer zich dankzij de stuwende bas laat beluisteren als een verborgen track van Led Zeppelin, is het laatste nummer eerder een samenspel van verschillende ideeën die elkaar niet lijken te complementeren. De hoge, snijdende noten die Bosschaerts uit zijn gitaar perst, klinken brutaal gejaagd en pijnlijk nerveus. Dat was ongetwijfeld de bedoeling, maar toch voel je dadelijk dat het nummer erg moeilijk te verteren valt. De makkelijkste weg, daar kiest Mintzkov dan ook zelden voor. “Day One” past ook mooi in dat plaatje. De erg snedige intro op gitaar verdwijnt ogenblikkelijk wanneer Lorquet en Bosschaerts samen zingen over hoe elke dag een nieuwe start kan zijn, om later in het nummer terug opgepikt te worden aan de hand van ogenschijnlijk dissonante drumsalvo’s. Allemaal dik in orde op individuele basis, maar voeg je de aparte elementen samen, dan eindig je eerder met een muzikale equivalent van een baksteen in je maag.
De muzikale diversiteit die uitgaat van Sky Hits Ground levert een plaat op waarbij je ieder nummer wel kan koppelen aan een bepaalde gevoelstoestand. Een duidelijke marketingstrategie was dat ongetwijfeld niet, maar toch merk je onmiddellijk dat die aanpak voor heel wat potentiële singles zorgt. Wanneer ieder nummer anders klinkt, is het net dat tikkeltje makkelijker om een nieuw publiek te vinden voor een oudere band. Tegelijkertijd verwaarloost de band het trouwe publiek niet, aangezien de nummers wel degelijk het Mintzkov-keurmerk dragen. Los van de muzikale verscheidenheid, merk je in de teksten wel snel een dragend thema. Van “an elegy/for those who got away” tot “now wartime is over/and all is quiet/but those who’ve survived pay a little price”, woordelijk wordt ieder nummer doorspekt met een ondragelijk gemis naar een weggevallen steunpilaar.
Ongelimiteerde vrolijkheid hoef je niet te verwachten op dit album. Fans van het eerder lichtvoetige werk van de band mogen dan ook op hun hoede zijn wanneer ze opnieuw nummers zoals “Ruby Red” of “The 25th Hour” verwachten. Ben je bereid om te surfen op de emotionele golven van Sky Hits Ground, dan mag je echter rekenen op een gelaagde plaat die je van het ene naar het andere einde van het muzikale universum van de band zal voeren. Sky Hits Ground
