Pump Up The Jam, ABnormal, en zelfs gewoon: Les Nuits, zoals elk jaar. Het is geen business as usual, maar nu het opnieuw mag en de kouder wordende dagen om concertzalen sméken, probeert iedereen er het beste van te maken. En daarbij zijn het de Belgische artiesten die voor één keer de vruchten mogen plukken.
Want zo is het wel, zegt Bert Cambier van N9 in Eeklo. “Eigenlijk zie je nu in alle zalen dezelfde namen opduiken. Dat is een voordeel voor die bands die nu veel speelkansen zullen krijgen, maar het gevaar bestaat ook dat ze zich nu zullen verbranden aan overexposure, en nadien even niet meer aan de bak zullen komen.” Dieter Sermeus van het Antwerpse Trix blijft er rustig onder. “Het is gewoon geweldig dat die Belgische artiesten nu veel kunnen optreden, punt. Want laat ons eerlijk zijn: dit land heeft geweldig veel talent, en dat verdient het om gehoord te worden.”
Kurt Overbergh van de AB in Brussel zit het toch niet lekker, al die eenvormigheid, en probeert het verschil te maken met het ondersteunen van bijzondere projecten. “Zo wilde het jazzcollectief Hi Hawaii al langer eens met blazers en strijkers werken, wij gaan hen die kans geven, door hen ook twee of drie dagen PA-repetities in de zaal te gunnen. Echt, we willen dat we na afloop met trots op dit 2020 kunnen terugkijken, dat we er toch een positieve draai aan hebben kunnen geven. Daarom ben ik ook heel blij dat Echo Collective, een gezelschap dat sowieso al in de AB was ontstaan, hier zijn nieuwe plaat mag voorstellen.”
Metal voor de maatschappij
In Antwerpen is de noemer ‘Pump Up The Jam’, met een afbeelding van een handpompje, en worden ook eigen accenten gelegd. “Daarvoor kijken we onder andere naar onze artists in residence”, zegt Sermeus. “En gezien onze historiek als Hof ter Lo vonden we het ook heel belangrijk om in november een metalweekend te organiseren. We voelen immers dat het genre lijdt. Metal vanuit zitjes beleven is niet evident, hé. Maar het is nu zo, en we gaan er het beste van maken. Ook zittend kun je immers een stuk ontsnapping uit het dagelijks bestaan beleven, en dat blijft zo nodig. Geloof me: concerten zijn alleen al daarom maatschappelijk belangrijk. En als dit het beste is wat we kunnen krijgen, dan zullen we het zo even doen.”
“Ook zittend kun je even ontsnappen van het dagelijks bestaan”
Waarmee de vinger op de zere wonde wordt gelegd: het is allemaal toch wat raar. De moshpit is tot nader orde verboden terrein, rondvliegend zweet heel erg verdacht. De zalen konden dus niet anders dan alles herdenken, en een rist stoelen bestellen. “Trix is een groot complex, dus het was niet zo lastig om een vorm van circulatie uit te tekenen”, aldus Sermeus.
“Het organiseren van concerten bracht echter nog andere dingen naar boven. Voor de togen, die voor onze inkomsten best belangrijk zijn, golden horecaregels, wat uitdagingen met zich meebracht. En verder moesten we goed nadenken hoe we tegelijk concerten in onze club boven en de grote zaal beneden kunnen organiseren en er toch voor zorgen dat die verschillende groepen niet mixen. Daarvoor moeten we wat met timings spelen.”
Van honderd naar vijfentwintig
Voor N9 vroeg het wat meer haarkrabben, zegt Cambier. “Normaal kunnen in N9 villa zittend honderd mensen naar een artiest, als we dat volgens de coronaregels doen, zijn dat er nog vijfentwintig. We konden dus niet anders dan verkassen naar een tijdelijke locatie, en vonden in de polyvalente zaal van jeugdcentrum Kubiek een plek waar we toch honderd koppen van muziek kunnen laten genieten, met inachtneming van alle social distancing.”
“Het grote voordeel was dat vanuit AB heel wat mensen dicht bij de sector zijn betrokken, en dus bijna mee de regels hebben helpen opstellen”, klinkt het dan weer bij Overbergh. “Dat gaf ons een mentale voorsprong, want puur praktisch is het natuurlijk geen evidentie om een rock- of popconcert coronaproof te maken. Dankzij een uitzondering mogen wij nu tot 482 mensen ontvangen, en ik weet niet of we snel zullen proberen om dat omhoog te krijgen. Je wil niet plots moeten terugschalen als het weer fout loopt. Daarom stellen we de tweede lading tickets pas te koop enkele weken voor het concert, wanneer we er vrij zeker van zijn dat het zal mogen doorgaan in die capaciteit.”
“De tweede lading tickets stellen we pas enkele weken voor een concert te koop, wanneer we vrij zeker zijn dat het zal mogen doorgaan in die capaciteit”
Sermeus is wel van plan om de capaciteit van Trix nog op te schroeven. “Nu mogen we tweehonderd mensen plaatsen in onze grote zaal, dat zou ik graag tot driehonderd krijgen, maar voor die aanvraag gaan we onze tijd nemen. We willen het vooral góéd doen.”
Is het sop op deze manier eigenlijk de kolen waard? Volmondig klinkt bij de zalen die we spraken een “ja”. “Tot enkele weken geleden zou ik nog negatief geantwoord hebben”, zegt Overbergh, “maar na één week concerten weet ik dat dit de juiste beslissing was. Je voelt de nood bij het publiek, maar ook bij artiesten. Zij hebben dit jaar vaak nog maar een handvol concerten mogen spelen, zij willen hun creatief ei mogen leggen, op dat podium staan. We willen hun die mogelijkheid bieden. We voelden dat we dit moesten doen. Toen Blanche tijdens het openingsconcert al na haar eerste zin een waanzinnig gejuich kreeg, was ik emotioneel bijna volledig onder de voet.”
Wie het kleine niet eert…
Is dit voor de artiesten de grote redding? Lies Lorquet van Mintzkov nuanceert. “Ik ben heel blij dat we nu opnieuw mogen optreden, maar organisatorisch blijft het heel erg moeilijk. Alleen al door onze kosten om te kunnen optreden, maken we eigenlijk al verlies op wat we verdienen. Dat kunnen we opvangen doordat we met de groep wat gespaard hebben, maar het blijft jammer dat het zo moet gaan. Erg mooi dus dat de AB alle winst aan de artiest schenkt, dat scheelt wel wat, maar we botsen bij de zalen wel ook op gekke restricties. Merchandise verkopen gaat bijna niet meer, waardoor we ook die inkomsten door de neus geboord zien. En vaak krijgen we ook de raad “uit veiligheidsoverwegingen” geen eigen lichtman mee te nemen. Dat is wel jammer, want zo zijn wij verplicht die mens een dag werk te ontnemen. Voor een zelfstandige als hem is dat niet evident.”
Ooggetuigen vertellen ons dat Admiral Freebee dezer dagen desondanks met veel plezier op het podium staat, en dat geeft Tom Van Laere desgevraagd ook toe. “Eigenlijk ging ik afgelopen voorjaar een plaat uitbrengen, maar met een zomer zonder festivals leek dat geen goed idee. De crisis betekent dus een behoorlijke streep door de rekening, want doordat ik twee jaar niet had opgetreden, kreeg ik voor deze zomer goeie aanbiedingen. Ik zou een erg, erg mooie zomer hebben. Dit was de allerslechtste timing ooit, en omdat ik toch iéts van nieuwe muziek wilde laten horen, breng ik deze maand een EP uit met vijf nummers, en speel ik die samen met toetsenist Senne Guns als duo.”
“organisatorisch blijft het erg moeilijk om op te treden. eigenlijk maken we verlies”
Heeft hij het optreden gemist? “Ja, natuurlijk, al ben ik langere periodes zonder optreden gewoon. Ik stop regelmatig een paar jaar met concerten. Het is pas als ik dan weer op een podium sta, dat ik weet hoe hard ik ervan kan genieten. En dat is ook nu zo, want zelfs zittend en met een masker op, voel ik weer hoeveel een publiek je kan geven. Maar financieel is dit zelfs geen doekje voor het bloeden, maar tja: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd (lacht).”
“zelfs met een masker op voel ik hoeveel een publiek je kan geven”
Rest de hamvraag: zijn we nu weer vertrokken, en komt het in de lente weer goed met onze concerthobby? Overbergh schudt mismoedig het hoofd. “Ik wil op zich vrij positief ingesteld zijn, maar ik ben niet optimistisch. Je merkt zelfs dat heel wat groepen wiens plaat nochtans af is, de release ervan nog altijd voor zich uitschuiven tot maart of zelfs later. Ik vrees dat het voorjaar dus nog een brokkenparcours wordt, zeker zolang er geen vaccin is.”
“Bij het boeken van acts werken we proactief aan een plan B, door meteen een nieuwe datum verder in de toekomst ook achter de hand te houden. Dat is een organisatorische nachtmerrie, maar je kunt niet anders. Ik hoop dat we vanaf september volgend jaar opnieuw op volle kracht kunnen gaan. En ondertussen proberen we het zo interessant mogelijk te houden.”
U wil concerttips? U krijgt concerttips
Dit valt in deze schaarse tijden onder de noemer “lekkers”:
Een Les Nuits in het voorjaar, dat is nu even niet gelukt, dus gaat de Botanique sinds vorige week terug naar de roots: een herfstig festival, zelfs nog wat later dan in de tijden dat hun seizoensopening de festivalzomer afsloot. Ook hier vanzelfsprekend de nadruk op inlands talent, waarbij we u vooral, en nogmaals met nadruk, hiphopsensatie Glauque willen aanraden, net als de postjazz pianorock van Glass Museum. En kom ons bij die laatste vertellen hoe ú het dan wel zou omschrijven.
In Antwerpen is de noemer dus ‘Pump Up The Jam’, met een afbeelding van een handpompje. Tja, euh. In Trix treden Mintzkov, School Is Cool, Charlotte Adigéry aan, en dat doen ze soms in dubbelvoud. Wie om kwart na zes al klaar is met werken, kan misschien vroeg thuis zijn. Speciallekes hier? Wij raden u nog altijd van ganser harte het zwaar door de radio gesnubde synthpoptrio Fortress aan, net als het lekker zware Your Highness, nog steeds de enige Belgische band met een eigen bier die naam waardig. Pak er dus gerust een smakelijke Hoogheid (9%) bij.
Toegegeven: het hoeft ook niet per se een aparte naam te hebben. Alsof er niets gebeurd is, plande Democrazy een programma samen zonder aparte noemer. Gewoon: er zijn concerten. En misschien is dat maar wat we moeten doen. Usual suspects als Fifty Foot Combo, Sioen en Nordmann passeren, jong volk als The Radar Station en Danny Blue And The Old Socks steken de neus aan het raam. Maar het mag ook specialer. Er is een debuutshow voor de glimmer twins van de vaderlandse muziek onder de naam Lander & Adriaan, maar ook een soort muzikaal eerbetoon aan het Lam Gods – Je bent van Gent, of je bent het niet.
Touren in het buitenland ligt moeilijk dezer dagen, dus bij wijze van staycation ongeveer overal te zien: DIRK., Briqueville, STAKE en Dijf Sanders. Met de beperktere capaciteit in de zalen meteen ook een win-win voor muzikanten en publiek: meer voor iedereen! Ook van de partij: Faces on TV, dat met een full band eindelijk de show kan brengen die al zes maanden op het vuur heeft staan pruttelen. In de week dat de lockdown werd afgekondigd stond de band immers klaar om op tournee te vertrekken, waardoor zoveel opgekropte energie nu wel vonken móét geven.
TheColorGrey kan je dit jaar dan weer enkel nog in de AB gaan bekijken, terwijl hij geen grijze maar wel zwoele vegen neon op uw gemoed uitstrijkt, en in Het Wilde Westen (Kortrijk) in de wilde westhoek zijn het de dames die het mooie weer maken, maar doen ze dat – als we eerlijk zijn – niet altijd en overal? Ga vooral kijken naar Sohnarr of de double bill met Sylvie Kreusch en Tsar B. (jdr, mvs)
