Antwerpen
Diversiteit is in een muziekwedstrijd altijd troef, in Antwerpen des te meer. Daar gaat het van hiphop over sludge tot fluisterpopliedjes en al wat daartussen zit. De bands spelen op de twee podia in de Op het grotere podium van Trix Club mochten de groepen aan de slag, de einzelgängers met beats in hun laptops krijgen het kleine podium van de Bar. Zit er meteen vaart in de avond en dient er bijna niet gewacht te worden tussen de optredens.
Dolores kreeg bij loting de opdracht om de avond op gang te trappen op een uur waarop veel mensen nog aan de avonddis zitten. Na een onwennig begin komt Steffie Defossé dan toch helemaal los en leidt ze de halfgevulde zaal gezwind doorheen haar reeds volgroeide, dansbare popsongs waarbij ze haar stem afwisselend laat klauwen, hijgen en uithalen. Ze heeft dan ook een sterke band bij, die funky en dansbaar als het kan, en elders stabiel de koers uitzet waar het moest.
De podiumprésence verschilt van act tot act. Billie Rodney (in 2016 nog finaliste in Humo’s Rock Rally) staat eerder lichtjes bezwerend te heupwiegen achter de microfoon, waarbij haar stem – met lichtjes hese korrel – de kans krijgt om doorheen haar galmende songs te dwalen. Net als afsluiter Moonboat (prima bandnaam) lieten ze met kwetsbare songs bij momenten golven van verstilling over de zaal rollen. De meest introverte band is Pothamus. De drie muzikanten hebben zich alle drie in sobere zwarte kledij gehesen en stonden naar elkaar gericht te musiceren op het podium. Contact met het publiek wordt niet gemaakt, dat krijgt enkel een overrompelende sonische storm, gedreven door een repetitieve bas en drum en daarover loodzware gitaren in een sterk opgebouwde set. Wie heeft interactie nodig als je het publiek ook zonder kan meetrekken in je duistere universum?
Het is het tegenbeeld van Shaka Shams, dat voor flamboyant ging. Moest de groep als tweede van de avond nog opboksen tegen een publiek dat komt binnendruppelen en zich hoofdzakelijk bekommert om de drankvoorziening, dan liet hij zich dat niet aan het hart komen. Shams verkende in zijn knalgele overall en vlammend rode hemd alle hoeken van het podium, sprak het publiek constant aan, keek hen intens in de ogen en trok er aan en blééf trekken tot dat uiteindelijk meeging in de best wel duistere songs. Zoveel branie voor een 19-jarige: sterk.
Jibran Chadouli moest dan weer geen enkele moeite doen om het publiek uit zijn hand te laten eten. Als we presentator Thibault Christiaensen mogen geloven was het nog maar de tweede keer dat Chadouli live op een podium stond, maar dat was niet af te leiden uit de tonnen star quality die deze zanger uitwasemde. Dankzij zijn bedeesde jongensachtige charme en grote glimlach om zijn lippen palmde hij moeiteloos de zaal in (waarbij het publiek het zelfs spontaan op een handjezwaaien zette). En dat alles met feelgood soulmuziek waarin hij ons toezingt dat hij onze flowerboy wil zijn. Moeders, houd uw dochters binnen.
Bommetjes droppen is tegenwoordig een hype in Antwerpen en daar deden de electronica-artiesten deze avond vrolijk aan mee, zij het elk op hun eigen manier. De 23-jarige DJ en producer Shlundee gaf ons geen tijd om op adem te komen tijdens zijn roetsjbaan van een set waarbij de gesjeesde botsautobeats ons om de oren vlogen en zowel “Arme Joe” van Will Tura en “Kernkraft 400” van Zombie Nation door de mangel werden gehaald. In combinatie met de heerlijk trashy pop-art visuals was dit optreden een overrompeling. Hoffman, ook maar 19 jaar en student film, bouwde zijn explosies rustiger op. Via sfeervolle elektronische muziek die soundscapes bij de volgende Blade Runner-aflevering zou kunnen zijn, kwam je uiteindelijk terecht in duistere, industriële rave-muziek waarin de invloed van Jon Hopkins durft doorschemeren. Jammer dat er geen visuals waren om deze soundtrack mee op te leuken.
Niemand had zijn plaats in deze finale gestolen, met acht sterke artiesten die elk goed hadden nagedacht over het totaalpakket van hun muziek, visuele presentatie en dergelijke. Met Shaka Shams, Jibran Chadouli en Hoffman koos de jury terecht voor winnaars met nog veel potentieel en groeimarge. Zij zullen nog het meest baat hebben bij het vervolgtraject van de wedstrijd. Bands als Dolores, Moonboat, Billie Rodney en Pothamus kunnen hopelijk nog via het meer traditionele circuit verder bouwen aan de weg. En Shlundee, tja, dat is gewoon een niet te stuiten fenomeen.
