Hoeveel Dylan moet er zijn? Het is een vraag die de laatste jaren steeds vaker valt. Nu de bard vele generatiegenoten overleefd heeft en zijn eigen muzikale output op een laag pitje staat, worden de archieven -vlug, voor echt niemand nog cd’s wil kopen!- grondig uitgekuist, opgeblonken en op de markt gebracht.
Enkele jaren geleden leidde dat tot The 1966 Live Recordings, een box met álle beschikbare liveopnames van de fameuze hij-is-godverdomme-elektrisch-gegaan-tour. Volgens Wikipedia goed voor ruim 29 en een half uur luisterplezier verspreid over 36 schijfjes, het soort release waar doorgaans enkel hardcore Grateful Dead-fans vrolijk van worden.
Vandaag vindt er min of meer een herhaling van dat scenario plaats met het verschijnen van The 1975 Live Recordings. Er werd bijna een diepe zucht geslaakt, ware het niet dat deze keer niet de gehele tour uitgebracht wordt. De box van 14 schijfjes omvat vijf concerten, aangevuld met materiaal dat opgenomen werd tijdens repetities en daarnaast nog enkele rariteiten.
Dat lijkt doenbaar. Bovendien gaat het hier om het eerste luik van The Rolling Thunder Revue, de meest tot de verbeelding sprekende tour die Bob Dylan tijdens zijn zes decennia overspannende carrière ondernam. De Revue was een reactie op de arenashows die Dylan samen met The Band afgewerkt had in 1974. Geïnspireerd door een zigeunerfestival dat hij in Frankrijk bijwoonde, liet Dylan de grootschaligheid van zijn vorige tour vallen en omarmde hij het onverwachte.
Enter Ramblin’ Jack Elliot, Scarlet Rivera, Roger McGuinn, Mick Ronson, Alan Ginsberg en, tot grote vreugde van de fans, Joan Baez. Enter ook: kleine(re) zaaltjes, waar slechts enkele dagen op voorhand, en op geïmproviseerde wijze, promotie gemaakt werd voor de concerten. Tel daar nog bij dat Blood on the Tracks op dat moment Dylans meest recente plaat was én dat Desire pas ingeblikt was, en het mag duidelijk zijn dat deze box een kleine schatkist is.
Vanaf het allereerste nummer op de eerste schijf -Dylan die zich aan de piano een weg door “Rake and Ramblin’ Boy” hamert, met Rivera die zijn nonchalance countert met de perfecte noten- zit de sfeer helemaal juist. En zo gaat een ontdekkingstocht van start waar je een tijdje zoet mee bent, maar die telkens aangename verrassingen oplevert.
Vielen alvast op tijdens enkele bezoekjes aan Rolling Thunder Land: een speels, maar tegelijk pakkende versie van Curtis Mayfields “People Get Ready” en de manier waarop het hele gezelschap “This Land is Your Land” brengt aan het einde van de eerste avond. Of “Tangled Up in Blue” dat telkens, hoe vaak je het ook hoort, blijft betoveren.
Bood de Bootleg Series-aflevering rond The Rolling Thunder Revue, een dubbelaar die in 2002 verscheen, al een aardige inkijk in het gebeuren, dan krijg je nu nog meer de kans om af en toe in te pikken tijdens deze fabelachtige tour. Je krijgt de mogelijkheid in een hoekje te zitten bij enkele van de repetities en vervolgens, bijna een maand later, plof je opnieuw in de tour, om op een periode van drie dagen vier concerten mee te maken. Afscheid nemen van Rolling Thunder gebeurt begin december, vlak voor het gebeuren tot een einde komt met The Night of the Hunter. Daar zijn overigens zonder al te veel moeite kwalitatief hoogstaande opnames van te vinden, voor wie zelfs na aanschaf van deze box zou hunkeren naar meer.
Want ja, zowaar: er mag in dit geval gerust nog wat meer Dylan zijn. Hoewel deze box, en de ruim twee uur durende prent van Martin Scorsese rond dezelfde tour, een en ander heel toegankelijk lijken te maken, blijft nog altijd genoeg mysterie in stand zodat de Revue tot de verbeelding blijft spreken. Niet alleen compenseren Dylan en Scorsese elke demystificatie met het optrekken van een nieuw rookgordijn, er blijven genoeg muzikale raadsels rond de Blood on the Tracks-Rolling Thunder-Desire-periode hangen.
Zoals: wanneer volgt een release (of box) met een volledige Rolling Thunder-avond, waarin ook de andere artiesten kunnen schitteren? Worden de opnames van The Other End, waar in de zomer voor Rolling Thunder zich op gang trok de tour de facto vorm kreeg, ooit officieel uitgebracht? En wat met het tweede luik van de Rolling Thunder-tour, dat in het voorjaar van 1976 plaatsvond en waar een heel andere setlist (in heel andere zalen, dat ook wel) gebracht werd? Neen, voorlopig is er nog geen Dylan genoeg.
Wie écht meer Dylan wil, kan gewoon naar de man gaan kijken tijdens het nieuwe Europese deel van The Never Ending Tour. De Lage Landen worden (ditmaal) overgeslagen, maar wie nog geen bestemming heeft voor de zomervakantie, vindt enkele tips op www.bobdylan.com/on-tour
