“Ik heb gewoon een plaat gemaakt,” zei Mac DeMarco onlangs in een interview. “Niet dat ik iets te vertellen heb over wat dan ook, maar als je ernaar wil luisteren, dan kan dat. Als je dat niet wil, dan is dat ook goed.” We deden het tóch, en wat we hoorden vonden we veel te goed om zomaar te negeren. Integendeel…
Mac DeMarco is moeilijk voor een gat te vangen. Hij ziet er dan wel uit als een ongecompliceerde vent met dat imago van ongegeneerde, nonchalante en smaakloos geklede anti-superster, maar onder dat afgeschenen truckerspetje gaat allesbehalve een schlemiel schuil die maar wat aanmoddert. Dat hou je geen vier platen vol, en je vult echt geen zalen en festivaltenten met alleen maar enkele gekke bekken en een charmante spleet tussen de tanden. DeMarco is een man met een plan, iemand die weet wat hij wil en waar hij mee bezig is.
Het gaat de Canadees momenteel dan ook voor de wind. Hij nam – zegt hij – afscheid van zijn wilde jaren en settelde zich intussen in Los Angeles. (Er circuleert zelfs een filmpje op internet waarin hij een korte rondleiding geeft in zijn woonst.) Daar doet hij tegenwoordig niets liever dan in de schaduw van de fruitboom in zijn tuin wat zitten mijmeren en liedjes schrijven. Dat zijn eigen studio zich in diezelfde tuin bevindt, maakt het allemaal nóg makkelijker. Hij hoeft nu niet langer de deur uit om te doen wat hij graag doet, en door het opstarten van Mac’s Record Label is hij behalve zijn eigen band – hij speelde alles zelf in – en producer, nu ook zijn eigen platenbaas.
Wie ooit een van zijn uitbundige en (niet zelden) ontsporende optredens heeft bijgewoond, zal echter vreemd opkijken bij een eerste luisterbeurt van deze plaat. Here Comes The Cowboy klinkt dan ook een stuk melancholischer, ingetogener en dromeriger dan we van hem gewend zijn. Met cowboys op zich heeft het album overigens niet te maken. Het wil eerder het gevoel weergeven van onderweg zijn, even een pauze inlassen en genieten van het moment dat je (nog) niet weet waar de volgende etappe je naartoe zal voeren.
Nochtans moet het voor DeMarco zonneklaar zijn dat de kortste weg tussen twee punten een rechte lijn is. Als je de liedjes hoort, lijkt het er alleszins op dat hij met dit devies in het achterhoofd aan het materiaal voor zijn vierde langspeler begon. De dertien liedjes zitten immers héél simpel in elkaar, maar zijn daardoor eens zo effectief en verslavend. Sommige tracks, zoals het titelnummer (met het gekataklop van een gezapig paard) en het funky “Choo Choo” zou je zelfs als zeer minimalistisch, monotoon en ongeïnspireerd kunnen omschrijven. Het zijn nummers zonder strofe of refrein: van begin tot einde wordt aldoor dezelfde riedel afgedraaid, maar het wérkt.
Het geeft misschien de indruk dat DeMarco van de luie hond gebeten was en zelfs de moeite niet heeft gedaan zijn songs af te werken. Dat is niet zo. Hij is inderdaad zeer spaarzaam geweest, op alle vlakken, maar waarom je songs volproppen met ideeën en instrumenten en dat alles overgieten met succulente arrangementen als het met minder ook kan? De singles “Nobody” en “All Of Our Yesterdays”, maar ook andere ongepolijste parels als “Little Dogs March”, “K” en “Heart To Heart” tonen aan dat hij écht niet veel nodig heeft om te scoren. Gek genoeg wordt het ook nooit eentonig. De ene keer voegt hij een beetje soul toe, de andere keer kleurt hij zijn lo-fi (of is het low profile?) songs bij met een toefje ‘easy listening’, funk of folk.
De anders nogal prominente, net-niet-vals-klinkende gitaartjes worden grotendeels op stal gelaten. De ontstemde, ‘storende’ elementen die zo kenmerkend zijn voor DeMarco’s songs komen deze keer vooral van de keyboards en een enkele keer van een heuse gong. Essentieel lijkt het allemaal niet, maar het zijn net deze kleine toevoegingen die ons niet alleen een monkellachje ontlokten, maar ook duidelijk maken dat deze vos zijn streken niet heeft verleerd en dat hij zelf zijn liedjes nog altijd met een stevige schep zout neemt.
Knus, aangenaam, loom, mellow… Het zijn de woorden die volgens ons nog het best omschrijven wat deze Here Comes The Cowboy te bieden heeft. Een feestplaat is het niet, eerder een om te consumeren tijdens een warme zomeravond, wanneer u gezeten onder een boom in de tuin de afgelopen dag overpeinst of, nog beter, de recentste verrichting van DeMarco zelf op Rock Werchter.
Mac DeMarco speelt op zondag 30 juni in The Barn op Rock Werchter. Op woensdag 13 november staat hij in de Ancienne Belgique in Brussel.
