Hoewel de gouden jaren van de gitaarrock in de jaren tachtig vielen, waren veel van de invloedrijke bands al een poos gesplit toen Nirvana de deuren naar de mainstream openblies. Geen wonder dat veel van die groepen later alsnog samenkwamen om hun faam te verzilveren. Maar waar dit voor veel bands uitmondt in een veredeld pensioenspaarplan – of bent u degene die warm wordt van wat pakweg de Pixies tegenwoordig uitspoken? – is het aantal bands dat er echt een boeiende tweede carrière van maakt op een hand te tellen. The Dream Syndicate mogen we daar ondertussen bijrekenen.
Oorspronkelijk was de uit Los Angeles afkomstige band rond frontman Steve Wynn actief van 1981 tot 1989. Debuutplaat Days Of Wine And Roses mag gerust tot de absolute klassiekers van dat decennium gerekend worden. Na een aantal personeelswissels nam de band afscheid na het vierde album Ghost Stories. Hoewel bassiste Kendra Smith – die al na het debuutalbum de band verliet – later nog een paar gesmaakte albums uitbracht en zich ontpopte tot een van de beruchte kluizenaars van de rockmuziek, was het toch vooral frontman Wynn die zich nadien, al dan niet met zijn nieuwe begeleidingsband The Miracle 3, opwerkte tot een vaste waarde. Al vertaalde zich dat niet in bekendheid bij het ruimere publiek.
In 2012 riep Wynn zijn oude makkers opnieuw bijeen, eerst voor een aantal concerten, het jaar nadien voor een uitgebreide tour. Naast originele drummer Dennis Duck waren ook bassist Mark Walton – die vanaf het derde album bij de band kwam – en tweede gitarist Jason Victor, die al met Wynn speelde ten tijde van The Miracle 3, van de partij. In 2017 resulteerde dat in How Did I Find Myself Here?, een studioalbum dat zonder blozen naast hun beste werk mag staan. Met opvolger These Times is de tweede carrière van de band nu echt wel een feit. Overigens is toetsenist Chris Cacavas (Green On Red) ondertussen ook zo goed als officieel het vijfde lid van de band geworden. Nog meer schoon volk dat meedoet en voor backing vocals zorgt: Wynns echtgenote – en mede-lid van The Miracle 3 – Linda Pitmon en Stephen McCarthy (The Long Ryders). Laatstgenoemde speelde overigens in de jaren tachtig al eens mee met de band op het album Medicine Show.
Vanaf openingsnummer “The Way In” wordt meteen duidelijk wat er niet veranderd is aan de vertrouwde Dream Syndicate-sound: het samenspel tussen twee gitaristen dat het album domineert. Waar Wynn in de jaren ‘80 de gitaardegens kruiste met eerst Karl Precoda en later Paul B. Cutler, zorgt hij nu samen met Jason Victor regelmatig voor vuurwerk. In “The Way In” klinken ze jangly en wat psychedelisch, terwijl een sterk “Put Some Miles On” het moet hebben van een staccato voortdenderend gitaarspel.
Toch betekent dat niet dat These Times louter een herhalingsoefening is. Net zoals de band er vroeger voor zorgde dat geen enkel album een doorslagje was van het voorgaande – door er bijvoorbeeld steeds meer rootsinvloeden in te verwerken – is dat ook nu niet het geval. Zo is de plaat met tien nummers in minder dan 40 minuten relatief compact, en ontbreekt ook het soort lange, epische jamnummers waar de band nochtans een patent op heeft. Een nummer als “Black Light”, met een prominente rol voor toetsenist Chris Cacavas bijvoorbeeld, is met zijn psychedelische groove onontgonnen terrein voor de band. Hetzelfde geldt voor de door de mangel gehaalde rockabilly van “Speedway” of het als futuristische industrial aanvoelende “Space Age”.
Hoe mooi het naar vroege R.E.M. neigende “Black Light” ook mag zijn, het best is de band toch in de nummers waarop ze even loos kunnen gaan. Nummers als “Still Here Now” en “The Whole World’s Watching” klinken ondanks hun relatief korte duur toch episch. “Recovery Mode” is een nummer waar van alles samenkomt: catchy melodie, gitaarvuurwerk en die onweerstaanbare “ooh ooh”-tjes. Het soort nummer dat live het kot helemaal in brand kan steken. Een moderne klassieker als How Do I Find Myself Here? is het dan misschien wel niet geworden, maar als These Times een ding bewijst, is het wel dat reünies soms echt wel een goed idee zijn.
Op 19 oktober staat de band in de AB Club, de dag erna in de 4AD (Diksmuide).
