Pareidolia :: Selon Le Vent

82847991

Het Portugese label JACC Records is geen platenfabriek als Clean Feed of Creative Sources, die aan de lopende band nieuwe releases uitbrengen, maar wel degelijk een label dat de moeite is om te volgen. Al is het maar omdat hun bescheiden discografie – nu vijfendertig releases in een decennium – met bedachtzaamheid en een neus voor kwaliteit bij elkaar gepuzzeld wordt. Met het trio van Pareidolia hebben ze opnieuw goed volk in huis gehaald.

Bekendste lid van het trio is vermoedelijk altviolist João Camões, die hier eerder al passeerde met Earnear (met Miguel Mira en Rodrigo Pinheiro), Open Field & Burton Greene, een trio met Jean-Marc Foussat en Claude Parle (Bien Mental), een duo met Foussat (A La Face Du Ciel) en een trio met alweer Foussat en Jean-Luc Cappozzo (Autres Paysages). Het portret dat al die releases opleveren, is er een van een explorator die kamermuziek, vrije muziek en elektroakoestisch experiment achteloos in evenwicht houdt, die zelfs op laag volume speelt met een opvallend intensiteit, maar vooral een van een echte luisteraar die, als we de rest van zijn projecten en releases mogen geloven, voortdurend op zoek is naar nieuwe uitdagingen en constellaties. Recent begon hij samen met zijn vrouw Joana Gomes ook nog muziek te componeren en interpreteren voor theater.

Hij wordt hier bijgestaan door Franse jongelingen Gabriel Lemaire (alt- en baritonsaxofoon en altklarinet) en Yves Arques (piano). De eerste is een van de oprichters van het Tricollectif, het Franse gezelschap dat onder meer ook de gebroeders Ceccaldi tot zijn leden telt, en waaronder lid Walabix, dat een vijftal jaar geleden nog een prima album uitbracht met ‘onze’ Bart Maris. Arques was al vroeg in de weer met geprepareerde piano’s en elektroakoestische projecten, naast allerlei projecten waarmee hij de raakvlakken tussen compositie en improvisatie verkent. Kortom, verkenners met een open vizier van wie je kan verwachten dat ze geen doorsnee muziek maken. Dat is Selon Le Vent allerminst. Het album klokt af op een krappe 30:40, maar dat volstaat wel om luisteraars met open oren op sleeptouw te nemen door twee stukken die relatief sterk van elkaar verschillen, maar toch enorm coherent zijn.

Dat de band zijn tijd kon nemen voor een residentie in Salão Brazil (Coimbra), de thuisbasis van het label, droeg ongetwijfeld bij tot de geest van openheid die deze opnamen domineert. “Himmelskino”, een verwijzing naar de indrukwekkende schouwspelen in de lucht, start met iele schaduwklanken en gonzende golven van geprepareerde piano en andere instrumenten die onconventioneel bespeeld worden. Het verzinnebeeldt een even unheimliche als raadselachtige omgeving, met een piano die dienst doet als percussieve, onderaardse galmbak, terwijl de altviool zo fragiel klinkt dat ze haast lijkt op te lossen, en de sax nergens gebruikt wordt voor klassieke riedels of melodieën, maar een penseel wordt voor ruisende texturen. Het samenspel neemt toe en dan weer af qua densiteit, pakt samen als donderwolken in de verte om vervolgens weer uit elkaar te vallen als een menigte rond een vuistgevecht dat ten einde loopt. Het is vrij radicaal en abstract, maar houdt de aandacht vast door associatief te bewegen langs passages die meer dan eens iets van een oosters ritualisme hebben.

“Herzkino” is vervolgens de cinema van het hart. Daarvoor krijgen de drie gezelschap van Alvaro Rosso, een bassist die zijn thuisland Uruguay inruilde voor Frankrijk, Spanje en uiteindelijk Portugal, waar hij zijn veelzijdigheid inzet in talloze contexten, van grote orkesten tot intieme settings. Hij kan zich hier ook meteen laten gelden met krachtig snarengesnok en strijkstokgescheur, want de interactie is hier robuuster en expressiever, legt het monochrome van de voorganger opzij voor een sound die meer neigt naar een ‘klassieke’ vrije improvisatie. Maar toch ook weer niet, want het geharrewar krijgt gaandeweg meer focus, wordt gestroomlijnd door aangehouden klankgolven met woeste cadansen en ontglippende uitschieters, om uiteindelijk toch weer in een bonte groepsdiscussie terecht te komen die afgerond wordt met een dromerige fijnzinnigheid.
Het maakt van Selon Le Vent een album dat daadwerkelijk aanvoelt alsof er zich een paar films voor je netvlies – of beter: in je oorschelpen – afspelen. Een zoveelste troef voor JACC, deze breedbeeldmuziek in pocketformaat.

Release:
2019
https://www.jacc-records.com/
JACC Records
João Camões, Earnear, Open Field

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in