Stan & Ollie

Oliver Hardy en Stan Laurel, oftewel ‘den dikke en den dunne’ in de Vlaamse volksmond, waren het populairste komische duo van de 20ste eeuw. Niet alleen maakten de heren een succesvolle overstap van de stille film naar de geluidsfilm, hun output van 107 films overstijgt in kwantiteit ruimschoots die van generatiegenoten als Charlie Chaplin. Het is dan ook verwonderlijk dat Jon S. Baird de allereerste cineast is die hun avonturen in een biopic giet. In dit geval is dat echter een zegen.

We ontmoeten het dynamische duo tijdens de opnames van Way out West, een komische western uit 1937. Op dat moment hebben Laurel en Hardy aparte contracten met filmproducent Hal Roach en zijn studio, wat aanleiding geeft tot een conflict. Stan vindt immers dat ze te weinig financieel gecompenseerd worden voor de wereldfaam die ze de studio hebben bezorgd en weigert daarom zijn contract te verlengen. Hardy denkt er anders over en probeert zonder succes te bemiddelen tussen de twee. Onder de vleugels van Hal Roach is het goed vertoeven, vindt hij. Het dispuut bereikt zijn hoogtepunt tijdens een meeting met de filmstudio Fox waarbij Hardy afwezig is. De verbitterde Laurel voelt zich verraden. Vervolgens krijgen we een flashforward van zestien jaar. Ons dynamische duo is nog steeds ‘alive and kicking’, maar ze moeten het deze keer zonder glitter en glamour doen met een theatertournee in Groot-Brittannië en Ierland, in onderbezette zalen. Zullen ze erin slagen om hun oude glorie te evenaren?

Het hart van de film is ongetwijfeld het indrukwekkende samenspel van de Brit Steve Coogan (Stan Laurel) en de Amerikaan John C. Reilly (Oliver Hardy). Vanaf de eerste minuut zijn beiden volstrekt geloofwaardig wanneer ze Laurel & Hardy neerzetten als twee veteranen die betere tijden hebben gekend. Hun gekibbel en gebakkelei doen sterk denken aan een oud getrouwd koppel waarvan de partners elkaar niet meer kunnen missen. Tegelijkertijd zijn ze echter ook in staat om elkaar te raken waar het echt pijn doet. ‘Jij hield van Laurel & Hardy, maar niet van mij’, bijt Oliver Stan toe op een receptie en slaat vervolgens Stans baret van diens hoofd. Stan gooit onmiddellijk een broodje naar Oliver waarop het toegestroomde publiek in lachen uitbarst. Het is een van de vele briljante momenten in de film waarin tragiek en komedie naadloos in elkaar overvloeien waardoor het onmogelijk wordt om uit te maken of je nu moet lachen of huilen om deze scène.

Fysieke komedie is vandaag zo goed als uitgestorven, maar Coogan en Reilly herinneren er ons aan hoe straf Laurel en Hardy eigenlijk wel waren in dit genre en hoe beiden hun acts tot in de puntjes perfectioneerden. Ze waren zo goed op elkaar ingespeeld dat het onderscheid tussen een act en een gewone publieke verschijning nagenoeg wegviel. Baird illustreert dit gegeven door alledaagse situaties te transformeren in regelrechte Laurel en Hardy performances die bovendien ook nog eens gespeeld worden door Laurel en Hardy. Dit metagegeven eindigt op een bepaald moment zelfs in het doorbreken van de vierde muur, wanneer Hardy tijdens een zoveelste kibbelsessie aan Stan vraagt hoe deze scène gaat aflopen.

Stan & Ollie is een bitterzoete en melancholische ode aan twee belangrijke vaandeldragers van de fysieke komedie die hun leven hebben gewijd aan het entertainen van de massa. Hun komedie leek op het eerste zicht eenvoudig, simpel en soms ietwat onnozel. Het bereiken van dit niveau vergt echter jaren van noeste arbeid aan een perfecte komische timing. Tegelijkertijd draagt de film ook de waarschuwing in zich dat we zorg moeten dragen voor dergelijke coryfeeën. Eens ze weg zijn, komen ze nooit meer terug. Als postuum bisnummer kan deze film dus wel tellen.

7
Met:
John C. Reilly, Steve Coogan, Shirley Henderson
Regie:
Jon S. Baird
Duur:
98 minuten
2018
Usa, Uk, Canada

verwant

The Lost King

Ricardianen zijn een bende zeurkousen die hun kostbare uren verslijten door de...

The Sisters Brothers

“A man’s gotta do what he thinks is best”...

Kong: Skull Island

Tijdens het voorbije jaar of twee zijn er, vreemd...

The Lobster

Nadat hij het festivalcircuit veroverde met zijn absurdistische parels...

Minions

Dat de Minions niet bepaald de fortuinlijkste wezentjes...

aanraders

The Substance

Het was wachten tot november dit jaar, maar eindelijk...

Megalopolis

Meer dan een kwarteeuw lang (en naar verluidt lag...

Here

Ooit – ondertussen bijna vijf decennia geleden – was...

Small Things Like These

In 2016 stond Tim Mielants – toen een vaderlandse...

Juror #2

Volgend jaar blaast Hollywood-veteraan Clint Eastwood (hopelijk) 95 kaarsjes...

recent

Kraven the Hunter

Naast de ‘grote’ twee uit de wereld van de...

Kynsy :: Utopia EP

Okselfris, goeie neus voor pop, kan vlot met een...

Conclave

De Duitse regisseur Edward Berger won in 2023 om...

Megalopolis

Meer dan een kwarteeuw lang (en naar verluidt lag...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in