Als je van 2018 één ding kan zeggen, dan misschien dat het het jaar van de urgentie bleek. Zo ook in de rockmuziek, waar een aantal groepen eindelijk weer eens gingen zeggen waar het op stond: niet goed namelijk. Daarnaast werd er af en toe weer naar de eigen navel gestaard, maar soms levert ook dat pareltjes op. Jammer dat er daarbij al eens onder de lat gesprongen werd
The Bony King Of Nowhere :: Silent Days Van schouders die opgehaald werden bij de eerste singles, tot een hoofdredacteur die ons aanspoorde toch eens naar de volledige plaat te luisteren, tot eerste plek in ons eindejaarslijstje. Silent Days legde bij ons een merkwaardig parcours af. Één ding is zeker: wij zouden niet meer zonder kunnen, van zo’n schoonheid is de break-up plaat van Bram Vanparys.- Efrim Manuel Menuck :: Pissing Stars Onze favoriete anarchist stak dit jaar zijn vuistjes nog eens solo in de lucht. Dat leverde zijn beste werk in jaren op, al schijnt er weinig hoop door de gitzwarte wolkenhemel op deze tweede soloplaat van Efrim Menuck. Pissing Stars is blues voor de kapotte grootstad, gierende drones voor het levenloze karkas dat onze wereld dreigt te worden.
- Shame :: Songs Of Praise Hiphop de nieuwe punk? Kan goed zijn, maar dat wil niet zeggen dat (post)punk uitgezongen is. Want wat een splinterbom van een plaat was dat debuut van die vijf kwade ken uit Engeland. Één lange uithaal van boze gitaren en instant meeschreeuwbare slogans. De muzikale middelvinger van het jaar.
- Low :: Double Negative Dat een groep zichzelf na 25 jaar nog zo kan heruitvinden, verdient op zich al lof. Dat Low dat doet met een plaat die het bloed doet verstijven, maakt het des te indrukwekkender. Double Negative is in sé een inktzwarte ambientplaat, de winterse fall-out nadat alles naar de kloten is. Gelukkig is hopeloosheid zelden zo schoon als in het universum van Low.
- Father John Misty :: God’s Favorite Customer Na het intelligente, meeslepende maar zware Pure Comedy vorig jaar, leverde Joshua Tillman in 2018 nog eens een relatief gewone plaat, met simpelweg tien mooie liedjes, af. Liedjes over de pijn die mensen elkaar in een relatie kunnen aandoen, en vooral over zijn eigen aandeel daarin, dat wel. Tillman bewijst dat hij misschien narcistische trekken heeft, maar vooral ook een klein hartje.
- Mark Lanegan, Duke Garwood :: With Animals Voor Mark Lanegan geldt vaak: hoe donkerder, hoe beter. En With Animals was héél donker. Enerzijds is With Animals door zijn killere instrumentatie een stap vooruit ten opzichte van de eerste plaat met Duke Garwood. Anderzijds is het ook de perfecte plaat voor wie soms de sobere Lanegan uit de jaren ’90 durft te missen (wij bijvoorbeeld). Niet om blij van te worden, wel een half uurtje prachtig somberen.
- The Low Anthem :: The Salt Doll Went to Measure the Depth of the Sea Eerlijk?Wij waren The Low Anthem al een hele tijd uit het oog verloren. Ze kleurden mee onze duystere jeugd met hun conceptplaat over Charles Darwin, maar verdwenen daarna wat uit het zicht. Tot dit jaar dus, toen ze met The Salt Doll Went to Measure the Depth of the Sea de beste haardvuurplaat maakten die wij de afgelopen twaalf maanden gehoord hebben: intiem, delicaat en onbeschaamd schoon. Welkom terug.
- S. Carey :: Hundred Acres En wat voor The Low Anthem geldt, is ook een beetje waar voor de nieuwe plaat van S. Carey: geen idee hoe wij zonder de winter waren doorgekomen. Hundred Acres kent hoogtes en laagtes, maar bevat enkele songs die ons jaar zo kleurden wegens zo mooi en melancholisch, dat ze hier niet kon ontbreken.
- Courtney Barnett :: Tell Me How You Really Feel Courtney Barnett bewees dit jaar dat ze ook écht serieus kan zijn. Op haar tweede plaat was Barnett harder en pertinenter als het moest, maar ook bedachtzamer en introspectiever als haar hoofd daarom vroeg. Een volwassen plaat van een artiest die traag haar plaats in de wereld, klein en groot, zoekt.
- Ryley Walker :: Deafman Glance Onze favoriete hedendaagse folkartiest verbreedde op zijn nieuwe plaat zijn horizonten, om opnieuw uit te komen bij een verzameling songs die gitaarspel van een hoog niveau combineert met meeslepende melodieën. Meer hebben wij niet nodig.
Wisten dit jaar ook te overtuigen, bevestigen of verrassen:
11.Beach House :: 7,
12.Cloud Nothings :: Last Building Burning,
13.Thom Yorke :: Suspiria,
14.Bed Rugs :: Hard Fun Grand Design en
15.Yo La Tengo :: There’s A Riot Goin On
