2013: een jaar van glorieuze wederopstandingen van enkele Lazarussen waar voor één keer geen kwalijk geurtje aan hing. Daarnaast geweld van de laatste jaren dat zijn opkomende status van gevestigde waarde verzilverd zag worden. En laten we daarnaast natuurlijk de oude knakkers niet vergeten die bewijs kwamen voorleggen dat ze nog lang niet klaar zijn voor het grof huisvuil.
- The National :: Trouble Will Find Me Jarenlang in zalen voor anderhalve man en een paardenkop moeten spelen, om te merken dat je een kleine 10 jaar later overal ter wereld superlatieven naar je hoofd krijgt gegooid: het zal je maar overkomen. Maar met verschroeiend prachtige platen als Trouble Will Find Me is zo’n evolutie niet meer dan een evidentie.
- Nick Cave :: Push The Sky Away Mensen die liever de vroegere, brullende wildeman Nick Cave voorgeschoteld krijgen zullen luid vloekend gedacht hebben: “die kinderkoortjes, moest dat nu echt?”. Maar uiteindelijk heeft het wel maar mooi een plaat opgeleverd die nog het best samen te vatten is in termen als: broeierig, dreigend, klamme handen.
- Atoms For Peace :: Amok Wij moeten toegeven: moest Thom Yorke met twee bakstenen aan het prutsen zijn, wij zouden het nog steeds geweldig vinden. Maar Amok bestaat met zijn tribale elektronica toch wel uit wat meer dan twee bakstenen. Indrukwekkend werkstuk.
- The Flaming Lips :: The Terror De levenslust mocht even in de kleerkast voor The Terror en in de plaats daarvan kregen we een donkere helletocht door de minder optimistische regionen van geest van Wayne en de andere Lips. Aan de plaat te horen is het daar niet bepaald een gezellige bedoening, maar muziek hoeft dat dan ook niet altijd te zijn.
- Villagers :: {Awayland} Het bewijs dat folk zich niet aan de gangbare paden van gitaren en baarden hoeft te houden bewees Villagers dit jaar met hun tweede plaat: Conor O’Brien koppelde allerlei aanhangsels en arrangementen aan zijn akoestisch gitaargeluid, om tot het mooie afgeronde geheel genaamd {Awayland} te komen.
- Phosphorescent :: Muchacho Alles verliezen en tabula rasa maken: het kan een mens deugd doen. Matthew Houck maakte het mee en schreef het neer. Het resultaat daarvan is in ieder geval indrukwekkend te noemen.
- Julianna Barwick :: Nepenthe Een ijle plaat waar stilte soms een grotere rol opeist dan geluid, maar zelden klonk de stilte dit jaar zo imposant als op Nepenthe.
- Sebadoh :: Defend Yourself Sebadoh is terug! Neen, dit was zeker geen perfecte plaat, maar: Sebadoh is terug en dat was hoognodig. Reden genoeg om te juichen dus.
- My Bloody Valentine :: M B V Voor My Bloody Valentine geldt een beetje hetzelfde als voor Sebadoh: een wederzien dat hoognodig was. Beter dan dit heeft noise de afgelopen jaren niet meer geklonken.
- Alela Diane :: About Farewell De Liefde kan pijn doen, dat heeft elke mens al wel eens beseft in zijn leven. Alela Diane puurde er een sobere maar ontroerende plaat uit, een afscheid op kousenvoeten. De zangeres heeft de liefde wel teruggevonden en is ondertussen al bevallen van haar eerste: stuurt u ook een mooi kaartje?
Verder hebben Flying Horseman (Kultuurkaffee), Mark Lanegan (Dour), Beach House (Cactusfestival), Low ( Het Depot), The National (Vorst Nationaal) en Nick Cave (Lotto Arena) ons zeer fijne avonden bezorgd.
Het viel dus allemaal best nog wel mee dit jaar, toch?
