Voor Jon Amor begon het allemaal op zijn vijftiende, toen zijn oudere broer hem een gitaar toestopte. Het instrument groeide uit tot een obsessie voor de jongeman, Mark Knopfler en Stevie Ray Vaughan werden zijn grote helden. Zoals zoveel pubers vormde Amor samen met enkele schoolvrienden een groepje. The Hoax was de Britse bluessensatie in de jaren 90. Maar toen kwam het nieuwe millennium en het heilige bluesvuur was wat weggedeemsterd. Iedereen ging zijn eigen weg, Jon Amor vormde het bluestrio “AMOR”.
In 2007 kwam zijn eerste soloalbum “The Unknown Soldier” uit, waarop Amor toonde dat hij tot meer dan alleen blueslicks in staat was. Er kwamen nog enkele bluesgerelateerde projecten, zoals de Jon Amor Blues Group, waarop hij de hardere rockkant van het bluesspectrum opzocht. Het afgelopen jaar bezwoor hij enkele persoonlijke demonen, maar nu staat Amor er weer met Colour in the Sky, een album vol hartverwarmende songs met spitsvondige teksten. Want luie tekstschrijvers, daar houdt hij niet zo van.
Jon Amor: “Ik noem geen namen, maar het frustreert me dat sommigen het niet nodig vinden om teksten met evenveel zorg te omringen als gitaarsolo’s, alsof tekst een last is. Nu klinkt het vaak alsof ze gewoon het eerste woord uit het rijmwoordenboek gepikt hebben. Ik probeer clichés te vermijden, al lukt dat niet altijd. Ik ben in de eerste plaats gitarist, solo’s zijn mijn lange leven, dus als mensen mij erover aanspreken, vind ik dat leuk. Maar als ze mijn teksten prijzen en onthouden, dan ben ik pas echt gelukkig. Als kind schreef ik constant verhaaltjes en voor ik verknocht geraakte aan de gitaar wou ik schrijver worden. Taal is mijn eerste liefde, ik communiceer door het vertellen van verhalen en dankzij de muziek kan ik mijn 2 liefdes met elkaar verzoenen.”
enola: Je vorige soloalbum “Unknown Soldier” is al meer dan 10 jaar oud.
Amor: “Ik heb ondertussen wel niet stilgezeten en ik heb veel in verschillende projecten gespeeld, zoals the Boom Band, DVL en Jon Amor Blues Group. Ergens vergat ik gewoon om eigen nummers te schrijven, omdat ik zoveel onderweg was. Maar op een bepaald moment moest het er toch van komen.”
“Er wordt mij wel eens verweten dat ik niet weet wat voor een muzikant ik ben, maar ik wil gewoon de verschillende aspecten van mezelf en mijn muziek verkennen. Mijn roots liggen in de bluesmuziek, veel mensen refereren nog steeds naar mij als “die gitarist van The Hoax”, maar vanaf nu doe ik gewoon wat ik zelf leuk vind. Ik zal nooit die Grammy winnen, dus wou ik een album maken waar ik achter sta, mij ondertussen amuseren en fier zijn op het eindresultaat. Ik heb veel ups en downs gekend in mijn carrière, maar nu wil ik alleen nog maar muziek maken en er van kunnen leven.”
enola: Dat is blijkbaar niet zo evident, want voor dit album startte je een crowdfunding campagne.
Amor: “Dat lag me minder, want ik kan mezelf echt niet verkopen. Ik moest mezelf steeds pushen. Eigenlijk vraag je geld voor iets wat nog niemand gehoord heeft, wat zelfs nog niet gemaakt is. Maar ik heb geluk gehad, want na 20 jaar heb ik een schare trouwe fans die in de bres gesprongen zijn. Zonder hen was het onmogelijk.”
enola: Je begon aan het album in het voorjaar van 2017. Het is nu november 2018. Was het een moeilijke bevalling?
Amor: “De songs zijn niet van die aard dat je gewoon even gaat zitten en wat spelen. Er kwamen heel wat arrangementen en instrumenten aan te pas en ik wou ook echt werken met Steve Evans. Na onze samenwerking op “Unknown Soldier” weet ik dat hij ideeën heeft die me echt vooruit helpen. Maar Steve is een drukbezet man en omdat hij niet altijd bereikbaar was, was het soms wat puzzelen en wachten.”
enola: Maar dat was niet het enige obstakel.
Amor: “Er was inderdaad ook nog de drankduivel. Ik heb altijd graag gedronken. Het is altijd en overal beschikbaar en als rondreizend muzikant meestal gratis. Dat het een enorm probleem werd, mag dan voor velen een verrassing zijn, maar dat is eigen aan alcohol: het bekruipt je terwijl je denkt dat je alles onder controle hebt.”
“Ik worstel al heel mijn leven met stress, angstgevoelens en depressies. De laatste maanden van 2017 had ik weer meer last van stress. Drinken was de gemakkelijke uitweg: eerst dronk ik voor optredens, om meer zelfvertrouwen te krijgen, daarna om te kunnen optreden en ten slotte dronk ik ook thuis steeds meer. Daarna werd ik ziek: niet alleen dronk ik veel meer dan ik aankon, ik verloor ook mijn eetlust. Eten was het laatste waar ik aan dacht. Mijn gezondheid ging pijlsnel achteruit en ik kwam in het ziekenhuis terecht. Dat was het beste wat me kon overkomen, al was het niet aangenaam. Ik heb maanden verloren, heb zelfs optredens moeten afzeggen, wat ik nog altijd hartverscheurend vind, maar ik had die tijd nodig om opnieuw gezond te worden.”
enola: En je maakte het ook wereldkundig op Facebook.
Amor: “Dat leek mij het enige juiste om te doen. Ik wou geen geheimdoenerij meer. Ik wou doodeerlijk zijn en iedereen tegelijkertijd vertellen wat er aan de hand was. Facebook leek me een efficiënte manier en ik heb heel veel steun gekregen sinds mijn “coming out”.”
“Niet drinken gaat me tot nu toe gemakkelijk af. Ik heb er ook geen problemen mee dat mensen in mijn buurt wél drinken: ik ga nog altijd naar mijn stamcafé en spreek af met vrienden. Wat wel lastig is, is dat je je gewoontes moet aanpassen naar een leven zonder alcohol. Plots blijken er veel meer uren in de dag te zijn. De ochtend is nu mijn favoriet deel van de dag, iets wat ik nooit voor mogelijk gehouden had. Ondertussen heeft mijn creativiteit weer een boost gekregen: ik begin steeds meer interessante en gekke ideeën te krijgen. Het duurt maanden vooraleer je lichaam en je geest zich aangepast hebben aan het niet drinken, maar het leven nu valt best mee.
enola: Dat gevoel zit ook in de titel en in de cover van het album.
Amor: “Ik wist al heel lang dat ik er kleur in wou. Wat je ook in de songs vindt, zijn verwijzingen naar de lucht. Ik woon op de derde verdieping en ik kijk heel vaak naar buiten, naar de lucht en de sterren. Dat maakt me gelukkig. We hebben te vaak de neiging om naar beneden te kijken, maar doe je dat niet dan zie je al die verbazingwekkende dingen. Zo kwam ik op “Colour in the Sky”, wat mijn positievere kijk op het leven nu benadrukt. De songs zijn over het algemeen ook vrolijker dan vroeger, want ik had al eens de neiging om sombere teksten te schrijven. Nu heb ik geprobeerd om hoopvoller te zijn en dat is best apart, want de meeste teksten zijn geschreven terwijl ik nog dronk en ik me emotioneel en mentaal niet op en top voelde. Onbewust stak ik een zekere positiviteit in mijn teksten. “Faith Reborn” is daar het perfecte voorbeeld van: alsof ik mezelf toeschreeuwde dat het toch allemaal niet zo erg was. Helemaal in het begin was het een folky song op akoestische gitaar, maar ik kreeg het niet afgewerkt. Het was pas toen ik diezelfde riff op een 12-snarige gitaar speelde dat er een feestelijk gevoel naar voren kwam.”
enola: Ik heb je er nog nooit op betrapt dat je openlijk een bepaald politiek standpunt inneemt.
Amor: “Ik heb wel degelijk sterke overtuigingen, maar ik stop die liever niet in mijn muziek. Ik zing over persoonlijke dingen, al probeer ik er een universele draai aan te geven. Dat geldt nog meer voor dit album, want ik wou er geen haat of bitterheid in, alleen positiviteit.”
enola: Maar in “A simple Thought” maak je wel een punt.
Amor: “ “A Simple Thought” gaat over social media en hoe overgevoelig we geworden zijn. Als je iets op Facebook of Twitter schrijft, komt het venijn snel op je af. Het is soms echt beangstigend. Zo heb ik ooit een heleboel negativiteit over mij heen gekregen, omdat ik het aandurfde om minder positief over Chuck Berry te schrijven. We durven niet meer voor onze mening uitkomen en dat is erg, want social media kan positief zijn, alleen is het heel snel veranderd in een beanstigende en kwaadaardige plaats. Het lijkt wel alsof het internet 3 heel belangrijke begrippen geknidnapt heeft: iets leuk vinden wat een vriend met jou gedeeld heeft, betekent nu ineens iets anders.”
enola: Je houdt wel van wat geheimzinnigheid op tekstueel vlak, zo vraag ik me al een tijdje af wat een “February Tree” is.
Amor: “Grappig dat je daarover begint, want het is simpel: ik neem gitaarpartijen met mijn telefoon op en omdat je die bestanden een naam moet geven, werd het dat: het was februari en ik zag buiten een boom, maar ik wil graag dat mysterie behouden. De luisteraars moeten hun eigen waarheid en wereld in mijn teksten zoeken. Stel dat ik alles uitleg, dan verander ik die ene betekenis voor die ene luisteraar en dat wil ik niet. Maar “February Tree” gaat eigenlijk over het verbannen van geesten.”
enola: Net zoals “Sentinels” dan?
Amor: “ “Sentinels” gaat meer over het omarmen van de nacht. Als kind had ik veel problemen met slapen, ook nu nog heb ik vaak last van slapeloosheid. Ik wou dat ik de 6-jarige Jon had kunnen vertellen dat het allemaal wel goed komt, want ik lag elke nacht te wachten tot het weer tijd was om op te staan. Niet slapen heb ik ook altijd geassocieerd met slechte gedachten en gevoelens. Mijn insomnia maakte ook deel uit van mijn drankprobleem: door de drank kon ik beter slapen. Ik heb ondertussen geleerd om de nacht niet als mijn vijand te zien. De nacht is geen donker moment meer om mij in mijn negatieve gedachten te wentelen. Als ik niet kan slapen, sta ik op, drink wat thee en kijk naar buiten en zo probeer ik van de stilte rondom mij te genieten.”
enola: Er staan ook enkele grappige songs op het album, zoals “Red Telephone” en “San Bernardino”.
Amor: “ “San Bernardino” gaat over een tour die ik jaren geleden deed en die nogal speciaal verliep. Ik weet perfect waarover het gaat, maar die betekenis hou ik liever voor mezelf. Al zit er wel genoeg beeldspraak in om het ook voor de onwetende luisteraar amusant te houden. Ik hou van dat soort songs. Tom Waits, David Bowie en Elvis Costello zijn daar meesters in, plus: het was een uitdaging om het woord slaughterhouse goed te laten klinken.”
““Red Telephone” heeft een simpeler uitgangspunt: ik had me zo’n oude rode telefoon met draaischijf aangeschaft en toen ik “why don’t you call me on my red telephone” bedacht, kwam er een heleboel andere tekst naar boven. Het is dus een lied met heel wat telefoonmetaforen geworden en misschien ook nog wat “sexual innuendo” in. Maar nogmaals, de mensen kunnen ervan maken wat ze willen.”
enola: Hoe ga je dat allemaal naar het podium vertalen?
Amor: “Ik moet er nog aan werken. Natuurlijk zal ik voor de officiële releaseparty proberen om het zoveel mogelijk als het album te laten klinken. Achteraf wordt het natuurlijk moeilijker, rondtouren met een heleboel muzikanten is niet echt realistisch. Maar met een extra gitaar en een keyboard kan er nog veel lawaai worden gemaakt, wees gerust. Ik wilde gewoon een fantastisch klinkend album maken dat heel lang op zijn eigen benen kan staan. Tijdens de opnames heb ik me geen zorgen gemaakt over hoe ik het allemaal live zou brengen. Dat het met gevoel en bezieling gebracht wordt, is belangrijker dan of je die tamboerijn vanop het album nu hoort of niet.”
enola: Heb je wel eens last van het “imposter syndrome” (nvdr: waarin een persoon denkt dat hij niks kan, maar toch geroemd wordt door anderen omwille van zijn of haar kunnen)?
Amor: “Constant. Het voelt vaak aan alsof ik er me gewoon doorheen bluf. Hoe het publiek het ervaart, kan je nooit volledig inschatten. Ik heb ook wel last van een laag zelfbeeld en ik heb soms weinig zelfvertrouwen. Ik twijfel over mijn capaciteiten, wat ook goed kan zijn, want zo blijf je alert en word je niet arrogant of zelfvoldaan. Maar ik begrijp het wel, want soms kan ik echt niet geloven dat ik er mee weg kom. Aan de andere kant: ik heb ook wel jaren en jaren alleen in mijn slaapkamer geoefend. Als je ouder wordt, verlies je wel eens uit het oog wat je allemaal kan en hoe goed je eigenlijk bent.”
enola: Nog even terugkeren naar The Hoax. In die dagen was je de leadgitarist, maar wanneer werd je je ervan bewust dat je ook een goede zanger was?
Amor: “Ik heb altijd nummers geschreven, ook toen ik nog bij The Hoax zat. Maar zingen, daar dacht ik niet aan. Toen ik uit de groep stapte, had ik niet direct die ambitie, maar nadat ik een paar demo’s had ingezongen, moest ik bekennen dat het niet zo slecht klonk en dus besloot ik het toch maar te wagen. Het is wel niet evident om de overstap van gitarist/sideman naar frontman te maken, want ineens sta je letterlijk in de spotlights. Iedereen verwacht dat jij de show maakt en steelt. Het heeft even geduurd vooraleer ik die omschakeling gemaakt had, al vind ik het nu wel leuk om af en toe vanop de zijlijn toe te kijken terwijl anderen de show moeten dragen. Het is goed om van beide werelden te proeven, het houdt me alert.”
enola: Je bent afkomstig van Devizes, en je woont er nog steeds. Waarom?
Amor: “Omdat ik het er leuk vind. Stel dat ik een gewone “9-to-5”-job zou hebben, dan zou ik het hier redelijk saai vinden. Maar ik ben veel in het buitenland, zie verschillende mensen en plaatsen en dus is het leuk om terug thuis te zijn. Ik zeg wel eens schertsend dat Devizes de “home of the Blues” is, maar dan bedoel ik eigenlijk de conservatieve partij. Gelukkig zit er heel wat creativiteit in Devizes. Er zijn vaak optredens en het jaarlijkse “Street Festival” trekt veel buitenlandse bezoekers. Devizes is mijn roots.”
