De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2018. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
In drie jaar tijd heeft Kevin Imbrechts, alias Illuminine, een eigen, herkenbaar geluid in het neoklassieke genre opgebouwd. Wij blikken met de Leuvenaar terug op die jaren, op de heftige aanloop naar zijn derde plaat, waarin hij muzikaal actiever was dan ooit maar ook geconfronteerd werd met mentale problemen, en we kijken (even) naar de toekomst. “Ik wil dolgraag eens iets doen à la Ben Frost.”
Op dit moment tourt Imbrechts door Vlaanderen met Bruno Vanden Broecke, veelgevraagd acteur én winnaar van de prestigieuze Louis d’Or-prijs. “Het is echt een fijne samenwerking, de reacties op de eerste shows (in Tongeren en Mechelen, nvdr) zijn ook superpositief. Velen zijn verrast door de nummers van Bruno.” De samenwerking met Illuminine is dan ook niet Vanden Broeckes muzikale debuut: de acteur maakte al twee kleinkunstplaten. Toch ligt bij de optredens de nadruk op het neoklassieke. “We brengen gedurende een anderhalf uur durend optreden de nummers van alle drie de platen, maar we steken ook een aantal songs van Bruno in een Illuminine-jasje. Hij speelt ook de hele tijd mee op gitaar. Of we veel gerepeteerd hebben? Nee, bij Illuminine blijft de nadruk liggen op improvisatie: we laten alles in golven gaan.”
enola: Waar heb je Vanden Broecke leren kennen? Hadden jullie meteen een band met elkaar?
Imbrechts: “Ja, bij de eerste ontmoeting al, drie jaar geleden tijdens de seizoensvoorstelling van de Leuvense Schouwburg. We vonden elkaar in onze voorliefde voor de neoklassieke scene. Bruno hoort ook graag weemoedige intieme nummers. Vervolgens hebben we drie jaar lang heen en weer gemaild, elkaar muziek aangeraden. Toen we op het idee kwamen om iets samen te doen, was de eerste reactie van andere mensen: ‘Jullie zijn zo verschillend.’ Hij is inderdaad open qua karakter, en een echt podiumbeest. Ik ben meer teruggetrokken, gesloten en nog altijd wat podiumschuw. Maar zo’n samenwerking kon alleen maar positief uitdraaien. Het is in het begin altijd aanpassen, maar die nieuwigheid maakt het net zeer uitdagend. Het houdt ons als band ook scherp.”
enola: Dit jaar verscheen ook Wij, Weg, je eerste Nederlandstalige plaat. Op die plaat en in interviews op Radio 1 en De Morgen heb je het over je angststoornis. Heeft de diagnose je ook als muzikant veranderd?
Imbrechts: “Muziek is voor mij therapie, een manier om met dingen in het leven om te gaan, dus ik vond het ook belangrijk om daar mee naar buiten te komen. Die moeilijke periode heeft mij veranderd als persoon, maar ik had blijkbaar 29 jaar nodig om me bewust te zijn van die stoornis. Ik probeer nu ook om niet te veel hooi op mijn vork te nemen en de shows van Illuminine te concentreren rond een bepaalde periode. Een concert spelen is altijd vrij emotioneel, een intense trip. Ook de hele praktische rompslomp kan wel eens vermoeiend zijn, maar zodra ik mijn nummers speel, ben ik wel op mijn gemak. Ik besef ook dat ik mijn angsten nooit volledig zal kunnen uitzetten. Er is medicatie, maar in mijn hoofd zal het nooit stil zijn. Daar heb ik mij ondertussen bij neergelegd.”
enola: Zo’n heftige periode had wellicht ook impact op het schrijfproces van de derde plaat?
Imbrechts: “Het album is een tijdsdocument van die periode. Als ik de nummers opnieuw beluister, word ik meteen terug gekatapulteerd. Je hoort duidelijk dat ik met mijn hoofd in een donker universum zat. Het is ongetwijfeld mijn donkerste plaat. De foto op de albumhoes is om die reden ook zwart-wit. Het duistere, nachtelijke veld geeft goed weer hoe verloren ik mij voelde.”
enola: Kan je even gastzangeres Hannah Corinne introduceren? Wat een prachtrol speelt zij in de nummers “Dying Flame” en “Fright”. Hoe ben je bij haar terechtgekomen?
Imbrechts: “Ik was al heel lang op zoek naar een bepaalde stemkleur voor een paar nummers. Via mijn IJslandse manager leerde ik haar kennen, en ik vond haar stem meteen goed passen. En zo werd “Dying Flame” in vijf minuten geschreven. Ze heeft de muziek met haar iPhone ingezongen. Ze woont in de Westfjorden in IJsland, dat is de dunst bevolkte streek van het land, waar de internetverbinding soms wegvalt. Een samenwerking met iemand die zo afgelegen woont, heeft wel iets speciaals.”
enola: Heb je al ideeën voor een vervolg op de trilogie die nu net is afgerond?
Imbrechts: “Ik heb al genoeg materiaal voor meerdere platen, maar ik laat nu alles eerst rustig rijpen. Binnen een paar maanden wil ik opnieuw wat nummers beluisteren met het oog op een nieuw album. Wie weet kan er een soundtrack uit voortkomen, of iets helemaal anders. Ik ben zeer blij met alles wat er de voorbije drie jaar op mijn pad gekomen is, ik ga nu ook afwachten wat er op mij afkomt.”
enola: Hoe kijk je terug op de voorbije drie jaren?
Imbrechts: “Ik schrik er zelf van dat mijn debuut nog maar drie jaar geleden uitkwam, want er is al zoveel gebeurd. Ik heb veel geleerd op vlak van nummers maken en optreden, ook wat betreft het financiële en zakelijke luik. Ik heb ook veel opgestoken van artiesten zoals Alex Somers, Studnitzky en Jan Swerts, en tijdens mijn verblijven in IJsland. Zo was de kennismaking met de Bedroom Community van Valgeir Sigurdsson een openbaring. Dat is een kleine community met geweldige muzikanten. Zo heb ik ook Ben Frost ontmoet in zijn kleine studio, vol met grote speakers en schedels van dieren.”
enola: Je hebt al een Nederlandstalige plaat uitgebracht, en met Daghraven donkere ambient. Aan welk ander genre wil je je eens wagen?
Imbrechts: “Ik heb altijd iets willen doen à la Ben Frost: noisemuziek met klanken die je niet kunt thuisbrengen. Vooral de manipulatie in de studio spreekt mij aan, je kan er de grenzen van het mogelijke opzoeken. Dat zal niet de meest publieksvriendelijke muziek zijn, misschien doe ik het dan onder een pseudoniem. Het mysterieuze daaraan spreekt me wel aan.”
enola: Laatste vraag: wat denk je nu zelf van de vergelijkingen met Nils Frahm, Olafur Arnalds, Max Richter en consorten? Zijn er misschien andere artiesten die je inspireren?
Imbrechts: “Ik word inderdaad steeds in dat hokje geplaatst, maar toen ik aan mijn debuut werkte, kende ik al die artiesten niet. Pas nadien ben ik naar hen beginnen luisteren. Mijn voornaamste invloeden zijn misschien wat verrassender: Buckethead is een van mijn grootste voorbeelden. Hij bracht in 2002 de plaat Electric Tears uit; die moet je zeker eens checken. De sound van zijn gitaar is de sound van Illuminine. Toen ik vijftien of zestien jaar was, heb ik die plaat elke dag beluisterd, tot ik in slaap viel.”
“Aan de andere kant van het muzikale spectrum hadden metalbands zoals Metallica en Gojira een grote impact. De cleane sound van hun gitaren, daar heb ik het wel voor. En wat nieuwe muziek betreft, is Spotify mijn grote gids. Zo kom ik vooral bij obscure bands uit, zowel oude als nieuwe. Als ik een tip moet geven: luister eens naar Flatsound. De man achter het project schrijft zijn muziek in zijn slaapkamer en heeft ook een angststoornis, maar hij durft zelfs zijn huis niet te verlaten.”
Illuminine speelt met Bruno Vanden Broecke op 8 december in CC Westrand in Dilbeek, op 9 december in CC Stroming in Evergem, op 11 december in de Arenberg in Antwerpen, op 14 december in CC Factorij in Zaventem en op 22 december in De Spil in Roeselare.
