Na de triomftocht van de Body Talk-trilogie volgde een turbulente fase in Robyns liefdesleven. Met Honey deelt ze haar relaas, zij het wat minder nadrukkelijk als in “Dancehall Queen”, wat voor meer relatable materiaal, maar helaas ook een aantal snoozemomenten zorgt.
Honey presenteert zijn songs chronologisch en schetst zo de breuk en daaropvolgende hereniging van Robyn en regisseur Max Vitali. De plaat begint in een diepe put met de melancholische danstrack “Missing U”, die kan worden gekroond tot officieuze sequel op “Dancing On My Own” en het duister gemis omschrijft dat je kater baart tijdens de harde ochtendwandeling wanneer de beats nog tussen je oren botsen. Wanneer de tinkelende beat als een regenvlaag over lyrics als “This residue, it’s all I’ve got” giet, brengt Robyn weer net de juiste verhoudingen tristesse en dansbaarheid in een track. Ze werkt ditmaal wel naar een joekel van een opklaring toe, want met de afsluiter “Ever Again” zijn alle donderwolken ver weggedreven. Met lyrics als “Never gonna be brokenhearted ever again” dartelt ze op een nineties midtempo dat een vleugje Janet Jackson aan het geluid van haar doorbraaksingle “Show Me Love” lijkt toe te voegen.
Deze terugkeer naar haar poproots is geen unicum op Honey. In tegenstelling tot de Body Talk-trilogie duikt Robyn minder vaak de club in. Met “Between The Lines” zoekt ze even een neongekleurd retrofeest op, dat met de hoekige refreinbeat eer betoont aan Robin S, Crystal Waters en andere nineties coryfeeën, maar dat helaas niet steeds het niveau van nostalgiegimmick overstijgt. De onderkoelde houseparel “Send To Robyn Immediately” zet de rookmachine in volle gang en leidt je naar even hoge sferen als de eerste piek van een xtc-trip. Uit die mist duikt meteen ook het titelnummer op, een vrolijk bouncende midtempo waarop ze zeker niet langer in haar uppie staat te dansen. Samen vormt dit duo het hart én de piek van de plaat.
Het gros van de nummers schakelt echter een paar versnellingen lager. Op zijn best levert dat de bezwerende popparel “Human Being” op, die breed gespreide synths op de sporen van midtempo-beats laat rollen. Ook het dromerig zoetgevooisde “Because It’s In The Music” dartelt lustig doorheen je oorgangen, hoewel het eens gepasseerd al snel weer uit je brein dondert. Helaas weet niet elke song een speelduur lang boeiend te blijven. Het gezuchte “Baby Forgive Me” draait rondjes om een waterig houseriedeltje, maar vindt nooit de opstap naar een echte melodie. Ook de XL-interlude “Beach2k20” blijft nodeloos (en frustrerend) lang rond één idee hangen. Zulke twee missers komen extra hard aan in een tracklist die slechts negen nummers telt. Was Honey nogmaals het eerste deel van een trilogie geweest, had het ons watertandend doen uitkijken naar wat lekkers snel zou volgen, maar na acht jaar wachten blijven we ondanks een paar krakers hiermee op onze honger zitten.
Robyn trekt in het voorjaar de baan op met Honey. België pronkt niet op het plan, maar op 10 april houdt ze wel halt in Amsterdam.