Als het regent in Parijs, druppelt het in Antwerpen. In de schaduw van het iets groter opgezette Pitchforkfestival in de Franse hoofdstad bundelde ook Muziekcentrum Trix vrijdagavond voor het eerst het kruim van de indiewereld anno 2018. Oude en nieuwe namen stonden broederlijk zij aan zij en op het einde won Rolling Blackouts Coastal Fever.
“Pavement met een zangeres”, grijnst iemand bij Snail Mail en daar zit iets in. Lindsey Jordan heeft net zo weinig respect voor de toonladder als de frontman van die betreurde indieband — zijn naam ontsnapt ons nu even – en haar groep rammelt even gezapig. We horen véél mooie gitaartjes en “Thinning” is de beste ninetiesindie sinds dat decennium, maar de songs passeren allemaal net iets te stapvoets en onvoldragen. Eenvormigheid is in deze set troef en ook wanneer Jordan in het slotnummer alleen overblijft, wordt het niet beter: meer dan een showcase van gepijnigde gezichtsuitdrukkingen is haar solomoment niet. Charmant, maar nog erg onvoldragen, deze slakkenpost.
Een zanger zonder Pavement: Stephen Malkmus doet het al bijna twintig jaar met The Jicks en vanavond laat de muziekheld van een hele generatie indiefans horen dat hij al lang niet meer de slacker van weleer is. De band speelt strak en goed en zelfs al sjokt de set even gemoedelijk voort als Snail Mail, melodieus is het veel rijker en de songs beter. De lichte countrytwang in songs als “Middle America” doen al eens aan Wilco denken, in “Shiggy” legt de zanger zijn gitaar speels opschepperig in zijn nek. Jammer dat het even verzuipt in een moddergeluid dat een nummer verder gelukkig alweer is rechtgetrokken. Geen klachten over “Lariat”, waarin hij voor één keer nog eens als de zanger van Pavement klinkt — Ah, hij was het dus! Het is waar, de muziek van The Jicks was het equivalent van Malkmus’ V-halst-shirt: hip zal het nooit meer worden, maar een faux pas is het ook nooit. Een gevestigde waarde dus, die vandaag bewees nog lang niet versleten te zijn.
Rolling Blackouts Coastal Fever komt op met discolichten en de tonen van The Style Councils “Shout To The Top”. Gepast, want als één rockgroep het afgelopen jaar als een komeet naar de top is geschoten, dan wel dit Australisch vijftal. Drie zangers telt het in de rangen en die wisselen elkaar netjes af. Voor het eerst vanavond mag de zweep er op: we krijgen een voortjakkerende set vol heerlijk gitaarwerk, als een Real Estate dat te opgefokt is om zichzelf in slaap te pielen.
Van bij opener “The Hammer” jaagt en raast alles vooruit met een drive die we veel te lang hebben gemist. “Sisters Jeans”, “Mainland”, … het passeert allemaal nog wat sneller dan de al niet van tempo gespeende plaatversies. Hoogtepunt is een ziedend “Talking Straight”, één en al furieuze uithalen, meebrullen met een heerlijk vet fake Aussie accent — wij zoeken ons plezier in kleine dingen, ja, net als deze band, die het afsluitende “French Press” laat ontsporen in een zinderende rock-out waarin drummer plaatsmaakt voor één van de gitaristen om heel even te crowdsurfen. Rolling Blackouts Coastal Fever is de broodnodige injectie opwinding die gitaarrock nodig had.
In de grote zaal begeleidt Unknown Mortal Orchestra de overgang van al dat gitaargeweld naar het dansfeest straks. Ruban Nielsons bracht dit jaar maar liefst twee platen uit, maar van die meest verse, het instrumentale en experimentele IC-01 Hanoi dat hij met de Vietnamese muzikant Minh Nguyen opnam, is enkel een flard jazztrompet te horen in de outro van “So Good At Being In Trouble”. Liever put de Nieuw-Zeelander uit Sex & Food, dat andere album waarop hij zijn hybride van indie en disco verder perfectioneerde. “Major League Trouble” drijft op een pure Led Zeppelinriff, voor een soulvol “American Guilt” gaat Nielson op zijn dooie gemak op een box aan de zijkant van het podium zitten. En dan is het tijd voor een rondje afsluitende hits. Dat huppelende pianootje van “Multi-Love” blijft een plezier om horen, de ratelende drums van broer Kody stuwen het dansend voort. Het laatste woord is echter aan de pure disco van “Can’t Keep Checking My Phone”, zodat het duidelijk is: het slotfeest kan beginnen.
Goed plan geweest, dat Filter, en naar het schijnt weten ze dat bij Trix ook: als alles goed gaat, komen er misschien twee edities per jaar, zo hoorden we ergens. Kan niet mislopen.
