Steak is niet meer, lang leve STAKE. Samen met duizend fans begroef Steak Number Eight vrijdagavond in de Vooruit zijn bandnaam op indrukwekkende wijze.
Neen, de naamsverandering naar STAKE is niet wereldschokkend te noemen, maar was wel nodig voor de bandleden om een emotioneel hoofdstuk af te sluiten en daar hebben we respect voor. Ook muzikaal vlak zal de groep op zijn nieuwe plaat wellicht geen radicale ommezwaai maken. De drie nieuwe nummers die na de reguliere set aan het publiek worden voorgesteld, zijn op het eerste gehoor sneller en agressiever — een beetje zoals de oude Mastodon, maar meer to the point en nog snediger. Ook de trouwe fans kunnen dus met een gerust hart naar de toekomst kijken.
Met de twee shows in de Vooruit werd uiteraard ook uitgebreid teruggekeken op de indrukwekkende discografie die Brent Vanneste, Joris Casier, Cis Deman en Jesse Surmont de voorbije vijftien jaar bij elkaar geschreven. Op When The Candle Dies Out… lieten de piepjonge Rock Rally-winnaars woeste, heerlijke rauwe postmetal horen, All Is Chaos was een volgende stap naar een eigen, uniek metalgeluid en die nog altijd fantastische plaat komt ook uitgebreid aan bod in de Vooruit. Met The Hutch en Koskokomma kozen de vier twintigers voor een complexer geluid dat tussen atmosferische grandeur en destructieve agressie bengelt. Eén aspect vormde echter altijd de rode draad bij Steak Number Eight: muzikale koppigheid.
Dankzij die compromisloze aanpak hebben Vanneste en co een trouwe aanhang opgebouwd die bestaat uit jonge én oudere metalfans. Niet voor niets stond Steak Number Eight al vier keer op Graspop, maar ook al op Wacken, Hellfest en andere grote metalfestivals.
Het is nog over de koppen lopen aan de bar in de propvolle Vooruit wanneer de heren “The Sea Is Dying” inzetten, het nummer waarmee alles voor hen begon. En wat voor een knaller blijft ook “Black Eyed”. Vanneste smijt zich naar gewoonte met een vurige overgave waar zelfs een Laurette Onkelinx schrik van zou hebben.
Zonder pauzes raast Steak als een sneltrein door zijn set. “Pyromaniac” is een regelrechte muzikale explosie, “Your Soul Deserves To Die” zo’n heerlijk virtuoos nummer waarmee de band zweeft tussen spannende prog en brutale metal. Een rustpunt in de set is het sfeervolle prachtstuk “Track Into The Sky”, waarin waanzinnig mooie, epische postrock verwerkt zit. Ook de cover van “Oh Fortuna”, dat dateert uit Steaks halve finale in Humo’s Rock Rally, doet alle haartjes op de armen rechtveren.
Het publiek gaat helemaal overstag bij “Gravity Giants” en “Dickhead”, die tot het krachtigste werk van de groep behoren. Spontaan ontstaan er moshpits in het publiek en gaan vuisten en (nog meer) crowdsurfers de lucht in. Dit is geen doorsnee optreden, maar een feestelijke begrafenis waarbij de pintjes even snel in het rond vliegen als ze in de keelgaten terechtkomen.
“Return Of The Kolomon” doet ons voor een laatste keer duizelen. Nadien komen de letters STAKE tevoorschijn en brengt het uitzinnige, onvermoeibare gezelschap tijdens de encore drie gloednieuwe nummers. Nadien kunnen we alleen maar besluiten dat er geen enkele andere Belgische metalband tegelijk zo spannend, toegankelijk en heavy klinkt. Het best of-concert in de Vooruit was nog maar eens bevestiging van het talent van STAKE en deed eveneens het beste voor de toekomst verhopen. Om het op zijn Vannestes te zeggen: “Het was fucking bère!”
