Driven by Frustration, de nieuwste worp van Dead Bronco, klinkt een stuk donkerder. Dat ligt voor een groot stuk aan de teksten, maar ook op muzikaal gebied is er een en ander veranderd ten opzichte van voorganger “Bedridden and Hellbound”, dat ook al niet het zonnetje in huis was.
Een jaar geleden was dat, en toen klonk Dead Bronco nog als de verloren gelopen punkbroeder van alle verzamelde rockabilly groepen. Interne strubbelingen, waarbij zanger Matt Horan de enige was die wilde doorgaan op de ingeslagen weg, en nog wat extremer wilde klinken, zorgden ervoor dat hij ook de enige is die nu nog overblijft van wat we gemakshalve de oude Dead Bronco zullen noemen. Die nieuwe honden zijn trouwens jong en gretig, en samen willen ze de wereld veroveren. Driven by Frustration is alvast een stap in de goede richting.
Een nieuwe start, een nieuwe genre omschrijving: weg met de hellbilly, en here comes Americana Sludge. Die Americana-invloeden zitten voornamelijk in het gebruik van de banjo en de mandoline. Van de vroegere country is weinig terug te vinden, en dat is soms wel spijtig, want dat gaf de muziek charme, en maakte het allemaal wat minder zwaar.
Alles begint bedrieglijk rustig met instrumentaaltje “Death of an Appalachian”, maar na een minuutje weet je het wel: hier is geen lievemoederen meer aan, de punk-sneltrein is vertrokken. “Scumbag” maakt het nog wat duidelijker: doem, vechten tegen een alcoholprobleem, in het reine proberen komen met een getroubleerd verleden: het zit er allemaal in.
Gelukkig zit dat doemdenken veleer in de teksten, op muzikaal vlak is het genieten van de banjo en het geweldig ritme van “Devil’s Road”, welke je ook nog terugvindt in “Miss Carriage”. “Floating Downriver” en “Lord Call me Home” zijn dan weer pur sang countryliederen, incluis gejodel en heerlijk banjogetokkel.
En dan, dan komen we onvermijdelijk opnieuw bij de teksten van Matt Horan uit: de man is nog steeds niet het zonnetje in huis, tenminste als we mogen geloven wat hij schrijft. Het is duidelijk dat hij nog steeds worstelt met zijn verleden, en dat die een onuitputtelijke bron van inspiratie is. Maar hij wil een goed man zijn nu, een dualiteit die duidelijk is in “I Hate You” en “Driven By Frustration” (“What the hell, who am I? I used to be somebody, I can’t speak, my wings have gone dry, denied freedom”).
Het gaat vooruit, de Dead Bronco-trein, maar voor wie hevig fan was van de vroegere incarnatie van de band, zal het even slikken zijn. Maar gun jezelf een paar luisterbeurten, en dan zal je door die hele wall of sound de pareltjes wel ontdekken.
Dead Bronco verlaat in april thuisland Spanje en vertrekt op Europese tournee. In België zijn ze voorlopig 2 keer te bewonderen: op 30 april in Barock in Brugge en op 1 mei op het Roots & Roses festival in Lessines. Voor dat optreden zal u vroeg uit de veren moeten, want ze spelen rond de klok van enen.
