Plaat na plaat hoorden we Joan Wasser onder haar nom de plume uit het keurslijf van pure singer-songwriter breken. Ze bleef haar zielenroerselen ontwapenend eerlijk uitstorten, maar mixte doorheen de melancholische indiepop steeds meer soul en funk. Op haar laatste solo-outing The Classic klonk ze uitgelatener dan ooit tevoren, bij momenten zelfs expliciet naar Motown wenkend. Op Damned Devotion voelt de sfeer weer iets duisterder, maar voert ze haar radicaalste experimenten tot dusver uit.
Nochtans begint het album met een paar gouwe ouwe Joans. De voorloper “Warning Bell” is een in lichte electronica gedoopte versie van de warme indiepop waarmee ze doorbrak; het type nummer waarmee ze al jarenlang niet meer kan verrassen, maar waar je op elke plaat toch naar graviteert. Opvolger “Tell Me” mag al wat frivoler uit de hoek komen: een niemendalletje met een te simplistisch refrein, maar wel een dat je guitig meetrapt en dat tevens een smaakmaker is voor het groovier werk verderop in de tracklist.
Die groove zet ze meteen perfect neer met Steed (for Jean Genet), waarnaar je tweemaal moet luisteren om in de heliumhoge strofenoten la Wasser te ontwaren. Ze tapdanst flexibeler en sensueler dan ooit tevoren over de psychedelische funkmelodie. Wanneer middenin blazers de temperatuur verder de hoogte indrijven, zou het zelfs kunnen meedingen voor een ereplaats op Róisín Murphy’s Hairless Toys. Op Damned Devotion mag het er duidelijk een pakje vuiler aan toegaan dan voordien: “The Silence” waagt zich aan avontuurlijk rommelende straatjazz waarin een Jenny Wilson indachtige miniprotestmars losbarst, alvorens een rauw psychedelisch intermezzo het nummer doorklieft. Deze inventieve onderbrekingen vormen in meerdere nummers een markante volta; zie ook de langgerekte noot die in “Rely On” een trippy middenluik inluidt.
Ook in de tragere nummers grijpt Wasser niet altijd terug naar haar vertrouwde receptuur, maar kiest ze voor een rijkere invulling. De titeltrack geeft een vollere klank aan de uitgebeende soulsound van haar vorige platen en baart met het refrein een joekel van een oorwurm. De meeslepende ballad “Valid Jagger” begint in de slaapkamer, maar vliegt op zwermen bellen hogere sferen in. Zelfs het uitgebeende “Silly Me”, het equivalent van een wandeling door de regen op een rotdag, krijgt een lift door het aanzwellende gebruik van de stemsamples op de achtergrond.
Hoewel Joan zich van bij haar debuut niet in een hokje liet wurmen, is deze Damned Devotion een voorlopige apotheose van haar zin voor avontuur. In opvallend rijke arrangementen doorkruist ze meer genregrenzen dan ooit tevoren. Hier en daar vindt zelfs een spat elektronica zijn weg naar het werk, op zijn absolute best in “Wonderful” als een subtiele koele tegenpool voor de warmbloedige zanglijn. In zijn geheel zorgt het niet alleen voor het meest gevarieerde werk van Joan As Police Woman, maar tout court voor haar sterkste album sinds To Survive.
Joan As Police Woman speelt op maandag 2 april in Botanique.
