Dat het momenteel Belgische jazzplaten regent. Hadden we het eerder deze week al over Rebirth::Collective, dat sterker verankerd is in de jazz van het midden van de twintigste eeuw, dan lonken De Beren Gieren (zie gisteren) en Nordmann expliciet naar hedendaagse geluiden. Bij die laatste worden stijl en sound van Alarm (2015) verder geperfectioneerd.
Opnieuw valt daar de naam van Koen Gisen, die zowat de meest dominante studioman van het moment geworden is. Na o.m. Dans Dans en SCHNTZL, stonden ook De Beren Gieren en Nordmann goed voorbereid voor de deur van Studio La Patrie. Snel wordt (alweer) duidelijk waarom: Gisen is zelf een muzikant, eentje met gulzige oren bovendien en hij kan heel goed inschatten wat een band nodig heeft én hoe hij dat voor mekaar krijgt. Voor De Beren Gieren was het zoeken naar een manier om hun evenwicht van atmosfeer en intellect te verzoenen met speelsheid en complexiteit, maar bij Nordmann is het een heel ander verhaal. Hier is het directer en to the point, lijfelijk en sensueel. Geen al te omfloerste lyriek, maar sudderende noir die soms een ranzig randje mag hebben. Seks, onheil en een scheut raadselachtigheid.
Je zou de acht songs op The Boiling Ground grofweg kunnen indelen in twee kampen: die van het krachtige, no-nonsense spierballengerol en anderzijds de meer bedachtzame, sfeervolle stukken die zich niet zo rap laten labelen. De eerste partij is sterker vertegenwoordigd in de eerste albumhelft, die er iets makkelijker in zal gaan bij een breder publiek. Met “Save The Twos” hebben ze alleszins een ideale opener in huis: potig ploegende bas, aanstekelijke handclaps en een rootsy spy guitar leggen de beweeglijke fond, de sax mag er vervolgens lang en breed overheen schallen. Het is een song die zonder al te veel complimenten duidelijk maakt dat Nordmann graag inhakt op lijf en leden. Subtiel? Niet echt. Efficiënt? Zéér.
Minstens even overtuigend als oorwurm: “The King”, bijna acht minuten rollende, minimale groove, met een vervaarlijk grommende bas, lekker rondwentelende drums, echoënde gitaar en sirenesax. Referenties? Eigenlijk vooral uit eigen land, want zodra de gitaar naar de voorgrond treedt, flitsen de woorden ‘Dans’ en ‘Dans’ door het hoofd, al zit die steeds maar voort malende wentelbeweging ook dicht bij MannGold-terrein. Een vergelijking die misschien nog meer steek houdt in “Silver & Black”, waarin al helemaal ingezet wordt op zweterig blijven gaan en gaan en gaan tot de zon zakt. Het laatste knallertje zoekt het tenslotte elders: met die strakke wendingen, jolige saxlijn en expressieve uitbarsting ruikt het een beetje naar het New York van The Lounge Lizards en Naked City.
”Dover” en “No Holy Feet” lijken nog de resten van hun memorabele Dementia-avontuur in zich te dragen, want de sfeer is die van de nachtelijke grootstad, van rook die opdwarrelt uit riooldeksels, sigaretten die in een schaduwrijk hoekje opgestoken worden met vorige sigaretten en vrouwen met vuurrode lippen en slechte bedoelingen. Wél mooi om te horen hoe het eerste gaandeweg z’n afstandelijke cool inruilt voor een steeds wringender melancholie en het tweede omslaat in een tumultueuze koortsdroom. Resten nog “Üntercool”, met z’n sinistere percussie en hoorspelambiance, dat wat minder getrainde oren de stuipen op het lijf gaat jagen en “Joe”, de verrassend tedere afsluiter die aanvoelt als een zachtjes gefluisterde afscheidsbrief. Misschien is dat ook de verbeelding die op hol slaat.
Maar dat zegt dan weer genoeg. Door de rechtlijnige, strakke structuren voelt The Boiling Ground meer aan als rock dan jazz, maar de muzikanten spelen wel met een souplesse die een grotere vrijheid suggereert. ‘De muzikanten’, dat zijn trouwens Mattias De Craene (sax), Edmund Lauret (gitaar), Dries Geusens (basgitaar) en Elias Devoldere (drums). Je zag ze misschien indruk maken tijdens Pukkelpop 2017. Ga ze zeker ook eens aan het werk zien met o.m. Hypychristmutreefuzz, The Milk Factory, MDC III, Hast, Kosmo Sound, John Ghost en een resem andere projecten. Allemaal te ontdekken, al is beginnen bij deze tweede Nordmann een uitstekende optie. The Boiling Ground laat horen dat het mogelijk is om spannende, sexy, gelaagde instrumentale shit te maken die rock en jazz in balans houdt. Wie z’n oren open houdt, wist dat natuurlijk al langer.
Het album wordt 18/10 voorgesteld in de AB, 11/11 in de Handelsbeurs. Extra data op de site.
