In afwachting van haar eerste volwaardige album krijgt het oorspronkelijk in uiterst beperkte oplage uitgebrachte debuut van Caroline Says uit 2014 nu alsnog een volwaardige release mee. Het is een voorgerecht dat naar meer smaakt.
Achter het pseudoniem Caroline Says — een verwijzing naar het nummer van Lou Reed — gaat de uit Alabama afkomstige maar tegenwoordig in Austin residerende Caroline Sallee schuil. In 2014 nam de toen 22-jarige Sallee 50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong op in de kelder van haar ouderlijk huis en bracht het album uit in eigen beheer en enkel op cassette. Ze werkte een zomer in het afgelegen natuurpark van Yellowstone als serveerster om geld bij elkaar te verzamelen. Daarna maakte ze een roadtrip met de Greyhound-bus langs de westkust van de Verenigde Staten. Dit album was een verslag van die reis waarin ze haar impressies, ervaringen en mijmeringen die ze on the road beleefde, verwerkte.
Het is een album geworden dat Caroline Sallee helemaal in haar eentje in elkaar bokste: “written, performed and recorded by Caroline Sallee” staat er. Het uitbrengen van demo’s is altijd een dubbeltje op zijn kant. Langs de ene kant kan het de pure en niet-afgezwakte visie van de artiest zijn, maar langs de andere kant durft het ook wel eens de reflectie en input van externe personen missen, waardoor het geheel verzandt in aandoenlijke, maar weinig memorabele huis-, tuin- en keukenvlijt. Gelukkig helt de balans op 50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong — die titel leek toen waarschijnlijk leuk gevonden — toch vooral over naar de eerste optie.
Luisterend naar het relatief korte album — het klokt af op minder dan dertig minuten — met gesloten ogen kan je je bij bepaalde nummers zo beelden van de westkust voor de geest halen. De dromerige folk van opener “Winter Is Cold” roept indrukken op van de mistige wouden met reusachtige Redwood-bomen. Daartegenover staat dan de ingetogen West Coast-rock van het knappe ‘Ghost Pokes” waar je eerder de palmbomen van het zuiden van Californië mee associeert. Een vergelijkbare sfeer hangt er in het breekbare “My Fiancé’s Pets” met zijn schuifelend, exotisch ritme en bijna fluisterende zang.
Hoewel Sallee op dit album vooral op sfeerschepping en gevoel mikt, weet ze hier en daar toch wat uit dat keurslijf te ontsnappen. “I Think I’m Alone Now” schreeuwt ondanks de titel een zekere joie de vivre uit, “Funeral Potatoes” begint dan weer als een folkkleinood, maar krijgt een experimenteler, wringend einde aangemeten. Bovenal is het dus een album van ingetogen folk, zoals het dromerige “God Knows” waarbij je Sallee zo wegdromend uit het raam van haar Greyhound-bus ziet staren. Het album wordt sterk afgesloten met het claustrofobische “Lost Feeling”. De coming-of-age-trip zit erop.
Er kunnen gerust een aantal aanmerkingen op het album gemaakt worden: sommige songs konden wel wat beter uitgewerkt worden, en hier en daar mocht er misschien wat meer peper in de songs zitten. Toch is 50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong alles bij elkaar genomen een album dat ondanks zijn beperkingen vooral laat zien dat Caroline Says een artiest is waar heel wat potentieel in zit. Dat wordt alvast uitkijken naar haar eerste volwaardige album dat volgend jaar zou moeten verschijnen. Zolang ze maar aan de verleiding kan weerstaan om het Bob Dylan’s Greatest Hits Volume 2 of Abba Gold te noemen.
