Dromerige slaapkamerfolk, deel zoveel.
Caroline Sallee — zoals Caroline Says echt heet — nam in 2014 haar debuutplaat 50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong op in de slaapkamer van haar ouderlijk huis. Het album was de weerslag van een busreis doorheen de Verenigde Staten, die ze ondernam nadat ze afstudeerde. Ze bracht de plaat toen in eigen beheer en in zeer kleine oplage uit op cassette, maar vorig jaar lanceerde haar platenlabel de songs opnieuw als aanloop naar haar nieuwe album. Het werd de eerste plaat die Sallee opnam met het oog op een release buiten haar ruimere kennissenkring.
Vanaf de eerste luisterbeurt is het duidelijk dat No Fool Like An Old Fool dicht aanleunt bij zijn voorganger. De muziek is nog altijd dromerige, intimistische folk en ook het opnameproces was sterk vergelijkbaar. De opnames vonden ditmaal wel niet meer in haar ouderlijk huis plaats, maar in het appartement in Austin waar Sallee tegenwoordig woont. Haar nummers zijn zo klein en breekbaar, dat ze soms moest wachten tot de bovenburen weg waren om te vermijden dat hun voetstappen hoorbaar zouden zijn. Nog zo’n gelijkenis: ook deze keer nam Sallee alle instrumenten voor haar rekening. “Written, performed and recorded by Caroline Sallee” staat er in de beste Prince-traditie.
De negen nummers op het album sluiten muzikaal gezien dicht bij elkaar aan. Het zijn stuk voor stuk dromerige nummers die het vooral moeten hebben van sfeerschepping, die dienst doen als rustpunten in een drukke wereld. Het resultaat is een album dat aangenaam weg luistert, maar waarvan er door de grote eenvormigheid nauwelijks nummers zijn die uit de band springen. Een uitzondering is “Sweet Home Alabama” — Sallee is afkomstig uit die zuidelijke staat — dat in tegenstelling tot wat je zou vermoeden geen cover is van de gelijknamige Lynyrd Skynryrd-song. Het is integendeel een veel somberdere blik op haar heimat (“Stuck in this sad little town / We don’t talk but I know everybody’s thinking / Of all the ways to get out”) die in contrast staat met wat het meest uitbundige nummer op de plaat blijkt te zijn.
Minder dan half uur duurt deze No Fool Like An Old Fool. Een album waarop Sallee de belofte van haar debuut niet helemaal weet in te lossen. Het kabbelt allemaal aangenaam voort en het is het soort album dat na een drukke werkdag voor rust in het hoofd kan zorgen, bij voorkeur in combinatie met een ontspannend kopje kruidenthee. Maar of Sallee met dit album zal weten op te vallen in de wereld van de sfeervolle, dromerige folk blijft maar de vraag.
