Zelfs de grootste cynicus met de meest afwachtende houding ter wereld moet het toegeven: die oude knarren van Kraftwerk hebben decennia geleden al de standaard gezet voor de elektronische muziek, er zijn er weinigen die hen overtreffen.
Met de concertreeks “1-2-3-4-5-6-7-8” treden de Duitse grondleggers van de elektronica enkele malen per jaar op. Anno 2017 doen ze Antwerpen aan, waar ze gedurende 4 avonden de vernieuwde Koningin Elisabethzaal onveilig maken met hun 3D show. Vanavond is het de beurt aan Trans Europe Express en The Man Machine.
In tegenstelling tot de concertreeks in Amsterdam 2 jaar geleden, begint het concert niet met het volledige thema-album van de avond. Nee, eerst krijgen we nog een brok “Computerworld” en “Computerlove”, met voor de eerste keer, maar zeker niet de laatste keer, de soms overweldigende 3D visuals. Die oude computer springt bijna uit het videoscherm, het voelt alsof we enkel onze arm moeten uitstrekken om erop te tokkelen.
En dan is hij er eindelijk: de “Trans Europe Express” uit 1977. De zwarte logge trein staat wiegend te wachten op het startschot, en dendert dan minutenlang kriskras over het scherm. Het witte lijnenspel van treinwissels en -sporen verveelt geen seconde. “The Hall of Mirrors” heeft live een nog dreigender arrangement meegekregen dan het origineel, waardoor flarden van de tekst zowaar een nihilistisch karakter krijgen. De haren komen recht bij zo’n futuristisch zwartkijken : “Even the greatest stars, dislike themselves in the looking glass”. Ook “Showroom Dummies” is geen echt vrolijk lied, gelukkig is het daarna de beurt aan de dansende notenbalken van “Europe Endless”. Een mooi contrast, net op tijd.
Zo wordt het niet te zwaar op de hand, deze concertreeks is tenslotte een viering van het omvangrijk Kraftwerk-oeuvre, en gefeest wordt er, ook op het podium. Ook al is Ralf Hütter nog het enige originele Kraftwerk-groepslid, toch kan je regelmatig lichte heupbewegingen en op en naar gaande voeten zien bij de andere leden op het podium. En Hütter amuseert zich te pletter, zo laat hij tijdens “Tour de France” het keyboard zelfs even voor wat het is, en swingt een paar seconden weg. Om dan met Duitse ernst en professionaliteit verder te doen.
De “greatest hits” die na het album van de dag voorbijkomen, zijn ook dat: een bloemlezing van de bekendste Kraftwerknummers, met een eigentijdse bewerking hier en daar. Zo duurt “Autobahn” geen 22 minuten, zoals het origineel, maar toch razen de Kever en de Mercedes minutenlang over een quasi lege autosnelweg. Misschien eens tijd om een update anno 2017 te maken, want zo groen en ongerept zijn de bermen van de Duitse autowegen al lang niet meer.
En dan is het tijd voor “The Robots”. En ook al weet je best dat er nu geen mensen, maar robotten op het podium staan, toch voel je empathie en neiging tot meezingen. Na 2 uur komt er een einde aan het feestje, met “Boing Boom Tschak” en “Music Non Stop” worden we de Antwerpse straten op gestuurd. Een toepasselijk einde. Want ook al is het concert afgelopen, muziek zal nooit stoppen.
