“I Don’t Love You Anymore”, zong Anohni haar vroegere zelf Antony toe. In de Ancienne Belgique werd de transformatie van Antony Hegarty compleet.
“I’m every woman”. Aan die hit van Whitney Houston moeten we denken, wanneer op het reuzengroot scherm voor de zoveelste keer een nieuw vrouwengezicht de teksten van Anohni lipt. De zangeres mag zich op het podium verschuilen in een witte pij met zwart gaas voor het gezicht, in haar teksten vertolkt ze de pijn en gedachten van elke vrouw. Geen min doel voor iemand die ooit in Wales als man werd geboren, maar dat is dan ook het al zo vaak vertelde verhaal van Antony Hegarty: het verkeerde, flink uit de kluiten gewassen lijf voor dit leven, dan maar naar New York gevlucht, en troost en acceptatie gevonden in de kunstzinnige travestietenscene.
Het komt allemaal terug vanavond in haar nieuwste incarnatie. Tien jaar nadat tweede album I Am A Bird Now Antony & The Johnsons tot chous van de culturobrigade katapulteerde, vervelde Antony tot Anohni. Hij werd definitief een zij, en de symfonische kamertreurnis van weleer werd opzijgeschoven ten voordele van beats en synths. Een concert is meteen geen optreden meer, maar een performance.
Is er veel live aan wat laptopkunstenaar Oneohtrix Point Never en Björk-assistent Christopher Elms uit hun installaties halen? Veel anders dan op plaat klinkt het niet. De beats mogen wat harder kletteren, de elektronica nog iets meer prominent de voorgrond opzoeken. En Anohni? Die zingt even loepzuiver als op plaat. Neen, dit is vooral performance; een uitgekiende show die geen ruimte voor improvisatie laat. Een tirade tegen de Brexit hield ze dus voor twitter, eerder die dag. Op het podium is geen woord te horen.
En dat is maar goed ook. Al te vaak heeft Hegarty in het verleden optredens de vernieling ingekletst met speeches over vrouwelijkheid en moeder aarde. Vandaag moet het beeld spreken. Twintig minuten Naomi Campbell die danst als intro terwijl golven ruis almaar harder op de muren van de Ancienne Belgique kletsen, bijvoorbeeld. Pas langzaam gaat ondertussen het licht uit. Wie Anohni wil zien, moet maar even moeite doen. En even wachten.
In “Hopelessness” is ze zelfs nog niet te zien. Op het scherm poseert een vrouw met make-up die doet denken aan de bloederige sporen van plastische chirurgie. De drums ratelen, doen luid van boem-paukenslag terwijl ergens middenin Anohni een wolvengrom lijkt te slaken. “Paradise”, één van de vele tracks vanavond die het enkele maanden geleden verschenen debuut niet haalden, gaat zo mogelijk nog zwaarder tekeer. Beats stuiteren bijna op de maat van dubstep, de sfeer is er een van euforische tristesse. En als er iets is waar Anohni goed in is, dan wel het soort droefenis die tegelijk naar de sterren reikt.
Een gemiste single, is het, net als “Indian Girls” dat begint als chant maar uitbloeit tot eightiespop. En meer nieuw, onbekend werk: de topzware beats van “Ricochet” — Thor die beukt op de poorten van het Walhalla — en “Jesus Will Kill You”, waarop de zangeres een bevreemdende “handjes draaien”-act ten beste geeft. De sessies met Oneohtrix en Hudson Mohawke — die andere medewerker aan Hopelessness, die er vandaag niet bij is — waren duidelijk vruchtbaar.
Twee maal gaat Hegarty op het scherm in gesprek met zichzelf. “I Don’t Love You Anymore” confronteert de gesluierde een extreme close up van zijn gezicht, en de boekdelen over die transformatie zijn gesproken. En toch keert die angelieke facie nog eens terug, voor “In Dreams”. De boodschap daar is een pak minder duidelijk. Het duurt niet lang; het is tijd voor een afsluiter.
“Executing without trial”, veegde Hegarty de huidige Amerikaanse president al de mantel uit in het slepende “Obama”, in “Drone Bomb Me” kruipt ze helemaal in de huid van een overlevende van zo’n aanval. “Kom mij nu ook maar halen”, seint ze. Maar het laatste woord is aan de Australische Nola Ngalangka Taylor. In gebroken Engels houdt ze een pleidooi voor de Aarde.
En daarmee uit. Een “thank you” zou storen, bisnummers zijn entertainment. Anohni heeft haar punt gemaakt, aan ons om er nog wat verder over na te denken. Ja, dit was kunst, maar God, wat kan kunst boeiend zijn. Geef ons heden onze dagelijkse Anohni en we zijn gelukkig.
