Zijn de grungy jaren negentig terug? Afgelopen zaterdag in Het Bos had je bijna gedacht van wel. De drie rockende grieten van Bleached lieten de gitaren gieren, ontketenden een fikse moshpit, en deden het zonder enige franje. Als waren ze de drie vrolijke, maar nog steeds balorige nichtjes van Courtney Love.
Natuurlijk herhaalt de geschiedenis zich nooit volledig. Het gescheurde Misfits T-shirt, het blauwgroene en roze haar en het gruizige snarengeweld mogen dan wel aan het beste van de vroege nineties doen denken, de rokjes en korte shortjes zijn pertinent van nu. Bleached is een hedendaagse band, maar vindt zijn mosterd elders dan in het in saaie R&B verzopen heden.
Van bij opener “Trying To Lose Myself Again” is het recept duidelijk: samenzang die de Shangri-Las in herinnering brengt, een gedreven maar poppy punksound die zorgt dat alles vooruit gaat. “Keep On Keepin’ On”, gaat het tweede nummer, en dat blijkt. Geen onzin, geen palaveren; Bleached rockt Het Bos van zijn sokken, en dat gaat gewillig mee in een kleine moshpit.
Origineel? Geen spatje, maar dit zijn songs die zo goed zijn dat ze gerust nog eens mochten worden geschreven. En Jennifer Clavin is het soort frontvrouw dat haar shit verkocht krijgt. Met een sneer die al eens naar Courtney Love neigt, is het moeilijk om de vergelijking niet te maken, maar dit is een vrouw met haar eigen troebelen. Minder ellendig drugsgerelateerd, meer mannengericht. “I can’t keep wasting my emotions on you” zucht ze in “Wasted On You”; zo gaat het altijd. Mannen, ugh!
Gek wel dat single “Sour Candy”, die tweede plaat Welcome The Worms deze lente vooraf ging, een beetje licht uit valt. Op plaat is het prettige meisjespop – Haim die is opgegroeid zonder ouderlijk toezicht en Beyoncé op de radio – maar tegen al het geweld vanavond kan het niet op. Eén fan laat het niet aan haar hart komen en springt het podium op om de backing vocals te verzorgen. Kijk, een band die dat toelaat, kan niet slecht zijn.
Chaotisch wordt het anders wél. Een snaredrum die vervangen moet worden leidt tot een lange stand-up routine over Antwerpen — hebben ze hier nu al eerder gespeeld of niet? (bassiste Micayla Grace moet Claving corrigeren: jawel). Even later zal de frontvrouw een snaar breken en moet ze bij een van de voorprogramma’s om een vervanginstrument smeken. Zo verguld is ze met dat exemplaar – “veel beter dan de mijne” — dat ie in setsluiter “Dead In The Head” ook even uitgeleend wordt aan drummer Bosh, de enige man in de groep overigens, die er meteen een stevige solo uitperst. Nog een crowdsurfje? Hopla, daar plakt Grace al bijna tegen het plafond.
Een Misfitscover, “Hybrid Moments”, is het enige bisnummer, en zet Het Bos nog één keer in lichterlaaie. Bier vliegt in het rond, ledematen zoeken een moshpit die er niet om liegt. Bleached was dan misschien niet vernieuwend, het was wel fris, en van een rauwheid en puurheid die we stilaan misten in de hedendaagse muziekscene. Misschien is die ninetiesrevival dus geen slecht idee.
