De weergoden waren Gent goed gezind op zaterdag en brandden een flinke zon boven de dokken. Daar stalde Democrazy dit weekend een derde editie van hedendaagse hypes en aanstormend talent uit. We kwamen, zagen enkele frisse acts, en overwonnen een paar teleurstellingen.
Het grootste fiasco was ongetwijfeld het Amerikaanse duo 18+, op plaat een vergeetbare doch bij momenten aardig in het gehoor liggende gangsta-XX, live een kale mix van non-talent en ongeïnteresseerdheid. In de eerstgenoemde hoek: Justin Swinburne, die zich in de studio nog kan voordoen als een swaggier versie van Oliver Sim, maar op de bühne zichzelf verloren op de adem loopt te trappen. Aan zijn zijde: Samia Mirza, die een sterkere zanglijn neerzet, maar erbij staat alsof ze tijdens het afdreunen van haar lyrics haar boodschappenlijstjes voor de komende week aan het samenstellen is. Op het podium: een scherm waarom randop videoflarden (van open haard tot gesneden groenten) gemonteerd worden en verder niets, behalve de boxen waaruit de exacte instrumentale albumversies van de tracks vloeien.
Het podium van Tsar B werd alleszins een stuk rijkelijker gevuld. Hoewel haar set al in de vooravond geprogrammeerd stond, was Justine Bourgeus voor een groot deel van de niet overdonderende turn-out dé reden om naar DOK te komen. Twee singles bouwden hoge verwachtingen op voor wat “de Vlaamse FKA Twigs” live zou brengen, maar haar plaats in de spotlights leek te vroeg te komen. Bourgeus twijfelde zichtbaar ongemakkelijk tussen bezweren en dansen. Waar ze in geen van beide voluit durfde te gaan, schakelde ze in te zware overdrive op het vlak van geluidsinkleding. Opener “Myth” was het begin van een te log aangedikte set: te zwaar versterkte stem en te veel effecten. De stevige drumpartij was het kloppend hart dat deze versie nog enigszins in leven hield, maar van de betovering van de studioversie ging veel verloren. Het nieuwe materiaal dat voorgesteld werd, verbleekte bovendien zwaar bij de twee singles: stuk voor stuk overgeproducete nummers die te hevig inzetten op de Oosterse samples die de hits een unieke klank gaven en te weinig op de opbouw die eigenlijk ze net zo sterk maken. “Fort” heeft de bridge maar niet het refrein; “Golddigger” heeft de melodie maar verstopt ze onder te veel stoerdoenerij. Enkel bij “Silver Lion” hoorden we nog een spannende sprankel, met een fikse throwback naar one hit wonders als Truth Hurts en Tweet. Als hoogtepunt stond de afsluiter “Escalate” eenzaam te blinken. Ook live een intrigerende kruising tussen Beyoncé en Lisa Gerrard, maar een lone ranger in een opgeblazen set die de voorspelde mystiek miste en gevaarlijk sterk naar eendagsvlieg rook.
De onverwachte troef van de dag bleek de Fransman Flavien Berger te zijn, de kekke electrohippie van wie je eerste indruk pendelt tussen “Say no to drugs kids” en “I’ll have what he’s having”. Naast eigenaardigheid had hij echter ook humor, charme en vooral talent te bieden. De bastaardzoon van Giorgio Moroder en Sebastien Tellier ging op vakantie naar Berlijn en bracht een koffer vol prettig gestoord lekkers mee: de mystieke dreun van “Léviathan”, het Tarantino-chanson in “La Fête Noire” en de hypnotiserende beat van “Chili” meanderden tussen spoken word, kermis-MC en meditatieve kopzang maar zetten je heupen genadeloos in beweging. Vaak viel het materiaal echter wat bleker uit — “Gravity”, denk een seniorenbar in St Tropez op LSD, is niet meer dan lollig — maar in zijn werk met wat meer hoeken af is deze man one to watch.
Tussen de sets door trakteerde de Kantine naast drank ook op beats. Daar loste de Nederlandse FilosofischeStilte de verwachtingen niet in door zijn typische hiphop-invloed iets te vaak in te ruilen voor al te loungy witch house. Dan gingen de ledematen wilder tekeer op het hardere werk van zijn landgenoot Lemontrip, die zeker en vast dra een nachtelijker slot mag komen invullen. Zaterdag bleek dus niet de bevestiging van de hypes, maar de triomf van de underdog.
