Arquettes: de naam zegt u wellicht nog iets. Nee? Ach. ’t Is ondertussen wel al van 2010 geleden dat de Gentse band rond zanger-gitarist Koen Wijnant zijn debuut Wave On uitbracht. Meer dan vijf jaar later is een opvolger klaar, die als Yiss Yiss door het leven mag gaan.
Het parcours van Arquettes is best merkwaardig te noemen. Een EP uit eigen beheer in 2007 raakte zowaar gehypet, en voor ze het wisten stond het toenmalige viertal op Pukkelpop en deelden het podium met bands als Built To Spill. Op de high van de positieve feedback ging Arquettes in zee met Stéphane Briat, die eerder het geluid van bands als Air en Phoenix van het spreekwoordelijke peper en zout voorzag. Het resultaat van die samenwerking was Wave On (2010), een plaat met één voet in de nineties en de andere, door de soms wat ongemakkelijke elektronische loops en synthuithalen, in het begin van een beangstigend nieuw decennium. Er kwamen enkele singles uit die danwel de hitlijsten vlotjes haalden, maar daar niet genoeg potten braken om de eeuwigheid te verdienen. En toen werd het stil.
(Lees hier enola’s mening over het debuut Wave On uit 2010:”een postmoderne uitloper van de slackers van enkele generaties geleden”.)
Nu, meer dan vijf jaar later, komt Arquettes zowaar ineens terug met Yiss Yiss, en in die periode maakte de band een muzikale shift door. Waar het gebruik van moderne synths op Wave On het contrast met die sound van “enkele generaties geleden” soms wat onwennig in de verf zette, durft de nieuwe Arquettes nu ongedwongener om te gaan met die ninetiesinvloed. Dat “nieuwe Arquettes” is trouwens ook letterlijk te nemen: op bezieler Wijnant na bestaat de band uit nieuwe leden, en de synths hebben plaats geruimd voor gitaren. Niet dat Arquettes een compleet andere band geworden is: op Yiss Yiss slagen Wijnant en co er goed in de referenties naar eerder werk zonder nodeloze heimwee intact te houden.
Zo is “Swirl” (nu ja) vintage Arquettes met gitaar in de plaats van synth in het refrein. Ook de meerstemmigheid die de vorige plaat vaak typeerde is nog steeds sterk aanwezig, en hier zorgt die vocale gelaagdheid mee voor een overschot aan kleur, warmte en sfeer. En hoewel Yiss Yiss ook relatief kort is (tien songs in net geen half uur), lukt het de band er knap veel verscheidenheid in te verstoppen. “When It Shows” is een ware kanonskogel met een dodelijk efficiënt refrein, en “I Don’t Need It” is een catchy single die aandacht verdient zonder die op te eisen. Sommige songs (rustpunt “Cuz”) benadrukken dan weer duidelijk dat het geheel meer is dan de som der delen: buiten de plaat komen ze niet tot hun recht, en de plaat werkt niet zonder hen. Yiss Yiss is opgenomen in Gent met achter de knoppen Floris “Team William” De Decker, en de dicht-bij-huisaanpak loont. De plaat voelt waarachtig aan: Arquettes maakt een eigen, tijdloze indruk.
Eerder hadden we topwerk van Marble Sounds (Tautou) en Protection Patrol Pinkerton (Good Music, Beautiful People). Arquettes maakt met doorstart Yiss Yiss een knappe bijdrage. We zijn nog geen twee maanden ver, maar we voelen het nu al aan ons water: 2016 kan wel eens een verdomd mooi jaar worden voor de Belgische muziek.