Falling Man blijft een van de interessantste avant-garde/noiserockbands die ons land rijk is. Dat bewijst het Gentse viertal rond acteur Sam Louwyck met zijn tweede ep Shine On.
De release vond officieel al begin december plaats, maar omdat wij ons rond eindejaar blijkbaar in een soort comateuze toestand bevonden, wordt de ep dus nu pas besproken. En het moet ook gezegd: Falling Man bleef/blijft een beetje onder de radar. Onverdiend is dat. De band, die al jaren een bescheiden cult bekleedt in het Gentse, haalde in 2012 keihard uit met The Hordes Of The Battered. In 2013 kwam er die uitstekende debuutplaat die het raakvlak tussen Jon Spencer Blues Explosion en The Fall opzoekt. Maar ook Shine On smaakt naar meer.
Neem nu het titelnummer, dat gedomineerd wordt door ruige riffs, welgemikte drums en een venijnige solo. En dan is er nog de schuurpapieren stem van Sam Louwyck, die een primitieve drift in zich heeft. “Shine On” is een van de beste voorbeelden van de less is more-aanpak. Elke gitaarnoot, elke drumslag, elke baslijn valt op het juiste moment. Broeierig, simpel én uiterst krachtig: als u op zoek bent naar de juiste adjectieven, zullen deze al gauw genoteerd zijn. Excuses voor de grote woorden, maar Falling Man is eigenlijk punk en avant-garde tegelijk.
Ook “Bags Slags Down” en het meer ingetogen “More” mogen gehoord worden. In “Bags Slags Down” gaan de bandleden opnieuw op een zeer intuïtieve en rauwe manier te keer, zoals rasechte bluesmuzikanten. Toch zal het tweede nummer van de ep bij de eerste luisterbeurt iets minder overtuigend klinken, maar dat ligt misschien aan de verrassende complexiteit. Geen paniek: langzamerhand zal ook deze ruige brok energie steeds meer op uw hersenpan inbeuken, en dat vooral dankzij een catchy refrein.
Maar Falling Man is meer dan een doorsnee noiserockbandje, de band heeft tot op zekere hoogte iets avant-gardistisch. Op Falling Man was er tussen de knarsende gitaren en daverende drums ook al plaats voor een baritonsax en trompet. In het derde nummer “More” wordt zelfs in het Duits gezongen en tegelijk experimenteert drummer Sven De Potter met een trompet. Het nummer heeft iets ballade-achtig, maar tegelijk ook niet. We menen ook de meeslepende postrock van Slint te herkennen, maar we zijn niet volledig zeker. Wat vaststaat, is dat het 100 procent Falling Man is: authentiek, niet geforceerd en gevaarlijk.
Met dit plaatje zal Falling Man nog geen potten breken – lees: een overrompelend succes als tegendraadse band (denk aan Raketkanon) boeken –, maar toch verdient ook deze intelligente rockband meer aandacht en vooral meer live-optredens. Want concerten van Falling Man zijn telkens om duimen en vingers bij af te likken. Enerzijds vuiligheid, anderzijds muzikaal vernuft. En als we nog één ding mogen zeggen: haal er dan bij zo’n concert een trappist bij. We hebben al in een vorige recensie geponeerd dat Falling Man daarmee het best te vergelijken is: stevig, zeer goeie smaak, maar met een sterke afdronk.
Falling Man speelt op 7 februari in De Living in Heist-op-den-Berg. Op 20 februari spelen Sam Louwyck en de zijnen in De Posthoorn in Hamont-Achel met Struggler. Shine On beluisteren en kopen kan via Bandcamp.
