De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2016 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Met een EP vol omineuze cello, duistere maar opzwepende beats en samenzang maakte Lili Grace eind vorig jaar de belofte van op de Rock Rally 2012 waar. Komend jaar willen de zusjes Nelle (23) en Dienne (21) Bogaerts vooral nadenken over nieuwe songs, maar ook veel spelen. “De intensiteit die Raketkanon live kan neerzetten; dat moet het zijn.”
Kleine meisjes worden groot. Wie een beetje met Google overweg kan, vind al snel beelden terug van de finale van de Limburgse rockwedstrijd Limbomania in 2009. Twee jonge zusjes, zie je er, en ze brengen lieve, aardige folkliedjes op piano en cello. Drie jaar later, op Humo’s Rock Rally, waren ze officieel volwassen, en was de vibe een stuk donkerder. Hoogtepunt van hun drie songs durend setje: “Close”, een nummer waarin de cello een kuil graaft, twee stemmen in elkaar klauwen, de duivel een uitdrijving herkent en dus maar zijn biezen pakt. Dienne herinnert zich het moment nog.
“De preselectie in Leuven was dat, en het was de eerste keer dat we dat nummer voor een publiek gingen spelen. Bang dat we waren! Dit was iets helemaal anders dan wat we tot nu toe hadden gedaan, en we hadden geen idee wat het publiek ervan zou vinden. Bleek toen we het podium afkwamen: ongelofelijk goed. Dat was een keerpunt, beseften we, en vanaf toen zijn we die dreiging veel meer gaan opzoeken.”
Fast Forward naar vandaag. De EP The Spell ligt tussen ons in en is het onderwerp van het gesprek. Dat die titelsong met zijn nadrukkelijke dansbeat een nieuwe sprong voorwaarts is, merken we op. “Klopt”, zegt Dienne, “maar zo gaat het toch: je groeit gewoon op, evolueert. Toen we met Lili Grace begonnen zaten we nog in het middelbaar en maakten we heel kleine, intieme dingen. We luisterden naar The Corrs en Laïs; dat soort folky dingen. Ondertussen hebben we clubmuziek ontdekt, gaan we uit,… Dat heeft ons heel erg getriggerd. Het gebeurt maar al te vaak dat ik op een feestje met mijn gsm een beat opneem omdat ze me inspireert. En dus klinkt “The Spell” ook veel meer ‘up’. We voelden ons immer ietwat opgesloten op het podium en moesten daar uit breken. Het moest opener, met meer ruimte. Daarom spelen we ook niet langer zittend. Eerst stond ik recht achter mijn keyboard, nu Nelle ook achter haar cello. En dan voelden we: hier zit nog meer in, en dus zijn we bewust andere nummers gaan schrijven. Daarmee zijn we naar Jo Francken (producer, mvs) getrokken.”
“Dat was hard. We hebben allebei Zang aan de Pop en Rockopleiding van PXL in Hasselt gestudeerd. Kwamen we bij hem aan, was zijn boodschap: schrijf nu eerst eens een song op piano en begin dan pas aan de inkleuring. Terwijl wij ons liefst van al verloren in soundscaperig gedoe of vertrokken van een celloriffje en het genoeg vonden dat we ons eigen Lili Gracegeluid hadden. Ik weet nog hoe we allebei aan de piano zaten: “hoe moet dat nu, een song schrijven? Maanden gesukkeld voor we iets vonden, zeker met “The Spell”.”
Lili Grace is geen rockbandje. Gitaar en drum zijn nadrukkelijk afwezig en dus vragen we of het altijd duidelijk was dat die cello en piano samen zouden gaan. “Ging gewoon zo”, haalt Dienne de schouders op. “We hebben een slaapkamer gedeeld tot wij tien en twaalf waren, en zo kwam het dat we op ons crappy synthesizerke liedjes begonnen te maken als we ons verveelden. Nelle was op de muziekschool met cello begonnen en dan leek het mij al helemaal evident om op piano wat mee te spelen, zelfs al kende ik geen akkoorden of wat dan ook. Er kwamen toch nummertjes uit, we gingen op muziekkamp, speelden al eens voor vrienden die het allemaal te gek vonden en dus vonden we dat wel voor herhaling vatbaar, op kerstfeestjes en van die dingen. (verontschuldigend glimlachje) Beetje stom allemaal, maar het leidde er wel toe dat we aan de Kunstbende hebben meegedaan, en later aan de Rock Rally.”
Kronkels in het hoofd
“We zingen allebei evenveel en dat vind ik ook belangrijk. Die samenzang is wat ons maakt, de essentie van Lili Grace: twee stemmen die samensmelten en ‘in your face’ zijn.”, benadrukt Nelle. Leggen we de kwestie van de teksten op tafel: wie van beide heeft dan dat permanent broken heart? Dienne lacht. “Dat ben ik, vrees ik. Als ik iets aan de hand heb in de liefde kan ik niet anders dan erover schrijven, dat moet gewoon. Nelle is dan mijn rots: de eerste naar wie ik bel als er iets gebeurt, waardoor zij zich bijgevolg ook gemakkelijk kan inleven in de songs: ‘ah ja, die zin, dat is dié tijd, dié kerel’ (lacht) Maar voor de goede orde; we zingen niet altijd over gebroken harten, veel gaat ook over wat we samen hebben meegemaakt. Of iets ontstaat uit een gesprek onderweg naar een optreden, waarvan we beseffen: ‘daar zit een song in’. Ik vind het overigens ongelofelijk belangrijk dat onze teksten zo direct zijn, want anders zou ik me totaal niet kunnen inleven.”
The Spell is geen EP voor lachebekjes. Dienne ziet de zwaarte ook wel. “We zijn denkers, ja. Piekeraars, die heel erg dubben over alles. Niet dat we zwartgallige meisjes zijn, maar er is wel een en ander gebeurd dat zijn sporen heeft nagelaten. Onze oudere broer heeft een zwaar verkeersongeval gehad toen ik negen en Nelle elf was. Hij was dertien. Uiteindelijk is hij er levend vanaf gekomen, maar zijn hersenstam is zwaar geraakt. Hij is ernstig gehandicapt; kan niet meer praten of lopen, maar mentaal is alles gelukkig nog OK.”
Nelle: “Zijn karakter is zelfs nog steeds hetzelfde, wat niet evident is in zo’n omstandigheden. Maar het blijft iets dat aanwezig is, het gaat niet weg. Daarom denk ik ook dat onze nummers vrij donker zullen blijven, maar bon, dat is gewoon wie we zijn.” Dienne weer: “Het is een baksteen die in je hoofd blijft zitten; wat ik ‘kronkels in mijn hoofd’ noem, en die ik soms kwijt moet. Ik moet die dan opschrijven, zodat ze éven weg zijn. ‘Als het op papier staat, heb ik even overzicht’; dat idee. Neem nu de tekst van “The Mist Of Love”; dat is die negen maanden coma. Als ik dat heb geschreven is die kronkel een paard maand weg, maar er komt altijd een moment dat die terug is, en dan moet ik er opnieuw over schrijven.”
De clichévraag bij zingende zussen is of dat gaat, samenwerken zonder ruzie, maar het lijkt er op dat de Bogaerts’ hebben geleerd dat er belangrijkere zaken zijn. Nelle knikt. “We kibbelen eigenlijk bijna nooit. Enfin, voor jij hier net binnenkwam was er nog wel een vervelend momentje, maar dan zeg je elk even wat je kwijt wil, en dan is dat gedaan. Dat hebben we wel geleerd. Door dat ongeval van onze broer zijn we in een klap héél erg volwassen geworden. We hebben veel dingen moeten verwerken en dat hebben we vooral samen moeten doen, want natuurlijk waren onze ouders veel weg naar het ziekenhuis en zo.”
“Als je dan samen op één kamer slaapt, praat je daar ’s avonds over. Je maakt samen hetzelfde mee en geen vriendin weet wat het betekent. We waren elkaars uitlaatklep. Ondertussen is onze band nog sterker, maar de kiem is daar gezaaid; die gesprekken ’s avonds in onze slaapkamer, dat maakt dat je als zussen heel hard aan elkaar gaat hangen.”
Metalinspiratie
Zucht Nelle “Toen we nog op school zaten werden we vaak verplicht om met anderen samen te werken. dan duurde het altijd drie keer zo lang om iets uit te leggen aan hen vooraleer ze snapten wat ik bedoelde. Bij Dienne moet ik maar eens kijken of ze heeft het al door.” Was het dan iets waard, die Pop- en rockschool? De oudste Bogaert twijfelt. “Ik weet nog altijd niet wat ik ervan moet vinden, zelfs niet of ik het opnieuw zou doen, dus ik heb het heel moeilijk om er iets over te zeggen. Het mag dan immers wel fijn zijn om met anderen samen te spelen, eigenlijk heb ik gevonden wat ik wil doen; met Dienne werken, dus voor mij moest dat niet per se.”
“Ik amuseerde me net wel door met anderen te jammen, of nieuwe vrienden-muzikanten te maken”, protesteert de andere. “Ik vind het dus wel een goeie opleiding. Maar ik denk wel dat je het alleen maar kunt doen als je al een muzikaal project hebt,- en weet wat je wil. Dan kan je het bijschaven, krijg je nog meer prikkels om je doel te bereiken. Heb je docenten als een Micha Volders (van Vermin Twins, mvs) die je suggereert: “Jaag je stem nu eens door dat effectenbakje’. Of Anton Walgrave die je iets meegeeft over je stem: om van hem les te krijgen ben ik daar gaan studeren. Gelukkig houden ze er heel erg vast aan het principe dat je het uiteindelijk wel zelf moet doen. Ze zijn heel kritisch over originaliteit. Het laatste wat ze willen is dat je zo’n typsich rockschoolbandje bent. Mensen van mijn generatie spelen nu in The Guru Guru, Brutus,.. vette bands die echt hun eigen ding en geluid hebben. Sowieso inspireert dat soort metalbands me ook erg. Raketkanon, Steak Number Eight; dat is zo intens, die sleuren je mee. Zoiets willen wij ook op mensen kunnen overbrengen, dat ze een concert lang mee zijn in een trip.”
Tijd voor 2016. Wat brengt dit Chinese Jaar van de Aap? Een full-cd? “Daar zijn we langzamerhand over aan het praten”, zegt Dienne. “Maar ik vind het te vroeg om daar meteen al een streefdatum op te plakken. Eerst moeten we verder nummers schrijven. We hebben “The Spell” in april uitgebracht en zijn daarna veel gaan spelen waardoor we veel geleerd hebben over hoe we onze nummers live tot leven moeten brengen. Dat willen we nu gebruiken. We zijn dus opnieuw begonnen met thuis nummers te schrijven, zoals vroeger. En dan zien we wel wanneer daar een plaat uitkomt.”
Wordt dus ongetwijfeld vervolgd, maar u krijgt eerst de tijd om The Spell in te halen. Veel luisterplezier.
